Waren mijn vorige spreeksters Veronika Rutten en Jeanine van Weert een platvorm begonnen om startende ondernemers podium te geven, om op te staan om gezien te worden, zo schoof onlangs Désirée met dezelfde intentie aan op mijn terras voor een gesprek wat ze wilde delen met ons, ofschoon ze het wel spannend vond gaf ze eerlijk te kennen, hetgeen bleek toen we de foto gingen maken. Eest onwennig in de fotostudio, maar door de omgeving te veranderen naar buiten en ik haar vertelde eens de denken aan alle mensen die ze over een jaar zou hebben geholpen met haar expertise en dat uit te stralen, veranderde er alles. Terug kijken heeft geen zin, dat hoorde we Jaap Harm van Duinen ook al eens vertellen. Kijk naar mogelijkheden en vooruit. Dat blijkt ook weer uit de stap die Désirée gaat maken.
Désirée vertelde:” Mijn jeugd was mooi en roerig tegelijkertijd. Mooi was het dat ik vrij ben opgevoed en mijn eigen keuzes mocht maken, echter de keerzijde waren wel de belemmeringen van de buitenwereld. Dit heeft mij wel inzichten gegeven, ben wat dat betreft een laatbloeier. Wat de meeste mensen in hun pubertijd ontdekken, wie ben ik wat wil ik wat kan ik, ontdekte ik pas rond mijn 23e . Ik zat een mantelzorg rol, dat deels in mijn karakter zit, maar ook vanuit de opvoeding heb meegekregen hetgeen mij ging vormen. Op mijn 23e heb ik me los gemaakt van bepaalde belemmerende factoren en was de beste keuze in mijn leven. Nu kon ik mijzelf gaan ontdekken zonder mij schuldig te hoeven voelen. Vanaf dat moment ontstond er een soort van inhaalslag in mijn leven en ik ging alles doen wat ik wilde doen. Studeren vind ik wel leuk en wil ooit nog een keer de universiteit gaan doen, niet voor de status of het aanzien, maar puur vanuit mijn interesse, ik ben erg breed georiënteerd en erg nieuwsgierig van aard.
Bedrijfseconomie spreekt mij erg aan, maar ook culturele antropologie, sociologie en filosofie.
Op mijn 24e ben ik naar Bosnië geweest, dat was de aftrap naar mijn verandering. Ik ging met mensen werken zonder dat ik een oordeel had over die mensen en leerde zo ook dingen van mijzelf kennen. Het was een project dat vanuit Nederland werd opgezet om mensen onder andere in een zorginstelling in Bosnië te voorzien van activiteiten. Zo gingen we met de studenten uit Nederland samen op pad om stukje geschiedenis en bezienswaardigheden bekijken met de lokale bevolking waarbij men ons leerde vanuit hun ogen te kijken. Daarna ben ik afgestudeerd als cultureel maatschappelijk werker.
Ik heb altijd veel gewerkt in verschillende baantjes, maar eenmaal hoogtijd crisis, was ik afgestudeerd en dacht wat ga ik nu doen. Afwachten op een baan ging hem niet worden. Ben altijd erg kritisch geweest en stelde vaak en veel vragen, ook op school al. Kreeg vaker de opmerking ‘Dees doe even rustig, zover zijn we nog niet en of we zover gaan, denk het niet’. Heel herkenbaar schoot er door mijn hoofd en moest innerlijk wel even lachen. Destijds was ik werkzaam als verkoopster in het Outlet in Roermond, maar ik verkocht nooit een product, maar een behoefte. Dat kon ik wel erg goed. Het product was voor mij totaal niet interessant, het ging mij om het gevoel dat ze hadden als ze de zaak uit liepen met hun nieuwe aanwinst.
Dit was voor mij het punt om tot inzicht te komen om mij verder te ontwikkelen. Dit soort gesprekken had ik altijd wel met mensen. Kijken wat is de behoefte van de persoon, welk gevoel kan ik meegeven. De basis dus voor een coach te worden.
Voor mijn omgeving was dat vreemd. Mijn vader had liefst gezien dat ik ambtenaar werd, dat ik verzekerd was van mijn baan, en hij zich daarover geen zorgen hoefde te maken, stuk zekerheid. Dat was lange tijd wel een dingetje geweest van onbegrip tussen ons. Nu praten we geregeld erover en begrijpen we elkaar daarin een stuk beter. Ook dat is een groeiproces voor beide om tot dat besef te komen. Hij kreeg begrip voor mij dat ik juist iemand ben die buiten de kaders denk, buiten de lijntjes kleur en de vrijheid wat het met zich mee brengt, terwijl ik begrijp dat hij mij liefste wilde beschermen, door binnen de kaders te denken en te handelen naar zijn verwachtingspatroon.
Dat heeft mij gebracht tot het werk van spijtcoach wat ik sinds een jaar doe . Mensen helpen te ontplooien wat ze altijd zouden willen doen wat bij hun past, in plaats te doen wat wordt opgelegd of verwacht, zodat ze op enig moment op het sterfbed kunnen terug kijken naar een tevreden mensenleven dat ze hebben geleefd, zonder spijt ergens van te hebben.
Het werkt eigenlijk twee kanten op. Enerzijds ga ik toch mezelf kaderen met een bepaald doel, anderzijds ga ik mensen losmaken van hun kaders om zich verder te ontwikkelen. Als ik mezelf zou observeren ben ik altijd iemand geweest die bij wijze van spreken het diepe in sprong zonder een koers te varen met een bepaald doel. Dat heeft mij wel gevormd tot wie ik ben geworden en mij uiteindelijk dichter bij mijzelf gebracht, waardoor ik juist die onbevangenheid kan in zetten om mensen leren uit hun comfortzone te halen.
Ik richt mij voornamelijk op mensen die carrière technisch al succesvol zijn, maar zichzelf op dat pad verloren zijn. Ik maak wel een afspraak en dat is dat we samen de schouders eronder gaan zetten naar verandering. Merk ik dat die bereidheid er niet is, dan stopt het, dat is zonde van mijn tijd en energie en van de ander.
Voor mij is dat een basis tot rust in mijn leven. Zelf volg ik ook coaching om bepaalde competenties te verwerven en te blijven groeien. Zo leren we van elkaar en van het leven, om het aan elkaar door te geven. Dat is de koers die ik nu ga inslaan en deel graag mijn kennis met anderen. Voor mij de weg om toch erg creatief te kunnen blijven denken, maar wel mijn eigen balans er in vind. Dat dit mijn werk is geeft mij steeds meer plezier en kracht. Fijn dat ik mijn weg heb gevonden.”
Hiermee sloot Désirée haar verhaal af. Een verhaal van erg veel overeenkomsten met mijn leven. Ook ik leerde van het leven, maar wat ik nu eigenlijk mooi vind om te zien is dat je onbewust nu toch enigszins gehoor gaat geven aan de wens van je vader. Ook al wilde je pa je nog meer zekerheid gunnen, je maakt nu toch een klein stapje deze kant op door in ieder geval structuur aan te brengen in je doel. Ook dat is een vorm van zekerheid creëren. Hoe je het verder vorm gaat geven is aan jou, maar daar ben jij creatief genoeg voor. Wat mij wel verbaasd is dat ik in een ieder die ik ontmoet mijn eigen lessen uit kan halen, mits ik er voor open sta uiteraard. Een ding hebben we allemaal gemeenschappelijk in het leven, dat is om te leren jezelf verder te ontwikkelen. Mooi je te mogen ontmoeten. Je koers is gezet, nu bepaal jij de richting naar je doel. Maar met de zelfreflectie die je hebt, tevens de sleutel om bij de ander zijn kern te komen, zit dat helemaal goed, daar ben ik van overtuigd. Succes mooi mens!