Onlangs nam Froukje plaats aan mijn eetkamer tafel om haar verhaal te vertellen. Nadat we uitgebreid met elkaar kennis hebben gemaakt begint Froukje haar levenspad met mij te delen.
Froukje: “In tegenstelling tot vele anderen verhalen zal mijn verhaal niet in chronologische volgorde zijn. Ik neem je mee vanaf waar ik nu sta en hoe zich dat heeft gevormd. Ik geloof dat de weg vooruit de weg naar binnen is, waarbij je ongeacht omstandigheden die zich voordoen, altijd een keuze hebt wat je ermee doet en welke waarde je geeft aan gebeurtenissen. Sommige situaties overvallen je, zijn verdrietig en liggen buiten je macht. Waar je wel invloed op hebt is de impact die je gebeurtenissen laat hebben. Deze overtuiging is niet van vandaag op morgen ontstaan. Het is een groeiproces geweest waarbij ik zelf verschillende gebeurtenissen heb moeten doorleven en dwars door emoties heb moeten gaan om tot deze bewustwording en manier van leven te komen.
Tot een jaar of zes jaar geleden werkte ik fulltime online van huis uit voor een Zwitserse financiële instelling. Ik heb twee zonen die nu tien en twaalf jaar oud zijn. Mijn beide kinderen hebben vanaf de geboorte veel medische zorg nodig gehad voor de meest uiteenlopende dingen. Deze baan kwam op mijn pad toen mijn jongste zoon een paar maanden oud was en weer in het ziekenhuis had gelegen. Met een business studie als achtergrond leek dit een mooi kans en goede mogelijk om de zorgen voor mijn zoon te combineren.
De eerste maanden was er veel flexibiliteit, maar naarmate het bedrijf groeide, groeide ook mijn functie en verantwoordelijkheden en logischerwijs ook het aantal uren. Als ze mij nog wat vroegen te regelen terwijl ik aan koken was dan deed ik dat, de klant was koning. Met vermogende klanten over de hele wereld was tijdsverschil een gegeven dat geaccepteerd moest worden. Vanuit mijn leidinggevende werd dit gevoed met woorden als ‘die flexibiliteit heb je vanuit huis’. Dit ging zo ver dat als mijn kinderen in het ziekenhuis lagen er werd gezegd ‘als ze slapen kun je wel even werken op je laptop’.
In de loop van de jaren veranderde mijn kwaliteiten als verantwoordelijkheidsgevoel en doorzettingsvermogen in mijn eigen valkuil. Tijd voor enige verwerking van hetgeen wat ik tussendoor met mijn jonge kinderen doormaakte was er niet. Bij thuiskomst ging direct mijn laptop open en draaide het huishouden door. Zelfzorg kende ik niet. Als ik terugkijk naar deze functie of de zorg voor mijn kinderen waren beide situaties op zichzelf recepten voor een burn-out. Daar ik niet graag deze term gebruik, doe ik het in deze bewust wel voor de beeldvorming.
Begin 2017 kreeg mijn oudste zoon de diagnose Diabetes type 1 bovenop alle zorgen die er al waren. De zorg en het management van deze ziekte is 24/7/365 en zeer intensief. Mijn wereld was op dat moment al erg klein en bestond uit mijn werk met collega’s in Zwitserland en Engeland, de zorg voor mijn kinderen en het ziekenhuis. Op het schoolplein was ik nooit de moeder die gezellig een praatje maakte, maar altijd aan de telefoon voor werk of aan het rennen.
Tussen eind 2017 en begin 2018 raakte ik, ondanks dat ik altijd riep ‘dat gebeurt mijn niet’ in een burn-out. Ik zakte op een ochtend letterlijk door mijn benen op de badkamervloer. Op dat moment ging voor mij de knop om. Dit was een uitnodiging om dingen anders te gaan doen, en tegelijkertijd mijn grootste uitdaging.
Ik heb twee weken als een zombie op de bank gelegen. Ik was niet in loondienst voor het bedrijf in Zwitserland en hier in Nederland was ik geen zzp’er. Ik had nergens recht op. Dat wist ik uiteraard wel, maar dacht daar vooraf nooit over na. Wat bij mij nog meer doorslaggevend was om dingen anders te gaan doen, was de uitspraak van een van mijn bazen. Het was een familiebedrijf waar loyaliteit en integriteit hoog in vaandel stonden. Ik werd ook behandeld als een van hen, tot ik omviel. Toen veranderde de dynamiek. Ik werd drie weken doorbetaald, maar ontving daarbij tevens de woorden ‘weet dat we dit niet verplicht zijn’. Die woorden hebben mij laten realiseren wat ik werkelijk waard was voor hen en dit druiste zo in tegen mijn waarden en menselijkheid. Dit voelde niet meer goed.
Tijdens de jaren ervoor had ik wel vaker aangeven dat er wellicht iemand bij moest komen in mijn functie. Maar zolang ik bleef doen wat er van mij verwacht werd, heb ik er natuurlijk ook zelf aan bijgedragen dat er geen actie op ondernomen werd. Achteraf gezien heb ik ook niet duidelijk genoeg aangegeven hoe slecht het met me ging. Die zelfreflectie heb ik nu. Toen ik stopte werden er vier nieuwe mensen aangenomen. Dat brengt de werkload wel even extra in kaart en perspectief.
En toen? Ik zeg altijd tegen mijn klanten; geloof niet alles wat op Google staat, maar toen ik die twee weken op de bank lag was Google wel mijn beste vriend. Mijn omgeving was ervan overtuigd dat ik door moest en geen keuze had in mijn situatie met de vele zorgen voor mijn kinderen. Omdat mijn wereld zo klein was kwam ik toch uit op Google. Ik kwam de functie virtual assistent tegen en zag mogelijkheden. Ik werkte nog een half jaar drie dagen voor het Zwitsers bedrijf, en heb mij ingeschreven bij de kamer van Koophandel.
Mijn eerste klant was een businesscoach die op zoek was naar een programmamanager. Toen ik haar ontmoette en aan het werk zag werd een vuurtje in mij aangewakkerd dat mij kracht en energie gaf. Hier werd voor mij duidelijk dat dit iets is wat bij mij hoort. Geen cijfers of backoffice, maar mensenwerk. Hier had ik wat te doen. Deze coach zei vanaf dag een ‘Froukje, je bent veel meer dan je nu doet’. Ze had twee bedrijven en liet mij aan de voor- en achterkant in haar keuken meekijken waar ik enorm veel heb geleerd over het ondernemerschap en persoonlijke ontwikkeling. Op een dag vroeg ze mij te coachen in haar programma’s. Al snel kwamen er allerlei overtuigingen naar boven als; hier heb ik geen opleiding in gevolgd, wie denk ik wel dat ik ben, men ziet me aankomen. Dat weerhield me in eerste instantie. Maar tegelijkertijd uitte zij haar vertrouwen in mij en volgde ik mijn gevoel en verlangen. Zo startte ik met coachen.
Parallel hieraan ben ik begonnen met een opleiding NLP, hetgeen mij ook veel heeft gebracht. Als coach, maar bovenal als mens. Eerst de Practitioner, later de Master en uiteindelijk de Master Coach opleiding. De veranderingen en ontwikkelingen gingen snel.
Inmiddels had ik ook andere klanten aangetrokken die merkwaardig genoeg allemaal in het coach vak zaten en mij mogelijkheden lieten zien. Ondertussen liepen de zorgen voor mijn kinderen door waardoor ik in dat eerste jaar nog twee keer over mijn grenzen ging. Ik ging onbewust door op oude patroon. Pas toen ik dat bij mijzelf kon (h)erkennen en het onbewuste bewust werd kon ik daadwerkelijk dingen constructief veranderen.
Vragen die steeds meer bij mezelf naar voren kwamen waren; wie ben ik, wie mag ik zijn, wat past bij mij, waar ligt mijn passie en wat vind ik echt belangrijk en van waarde? De deuren naar een diepere zelfreflectie opende zich steeds meer waardoor nieuwe kansen en mogelijkheden op mijn pad kwamen en ik steeds meer in verbinding kwam met mezelf. Niet alleen maar in mijn hoofd, maar hoofd én hart in verbinding.
Ik merkte op dat door mijn persoonlijke groei er een verschil ontstond tussen mij en mijn man. Uit respect en waardering voor de verbinding die ik nog heb met de vader van mijn kinderen wil ik hier niet verder over uitweiden. Maar door mijn ontwikkeling begon ik patronen te zien die destructief voor ons beide bleken en ons niet gelukkiger maakte waardoor we het besluit hebben genomen uit elkaar te gaan.
We hadden op dat moment een boerderij met paarden aan huis in de buurt van Maastricht. Paarden hebben altijd een hele grote rol in mijn leven gespeeld. Vroeger als kind, maar ook later was mijn paard mijn steun en toeverlaat in alle drukte.
Toen mijn oudste zoon de diagnose type één diabetes kreeg had ik niet genoeg tijd meer om voor mijn paard te zorgen. Mijn idee was dat als ik mijn paard aan huis zou hebben ik meer zou kunnen genieten en de zorgen met mijn kinderen beter zou kunnen combineren. Zo is de boerderij op ons pad gekomen. Genieten deed ik, maar uiteraard droeg dit niet werkelijk bij aan rust en zelfzorg, want ik haalde juist meer zorgen aan huis.
Maar ik ging nog even door. Een droom was ooit een eigen veulen fokken. In 2019 werd me een merrie aangeboden zonder dat ik hiernaar op zoek was. Daar kon ik geen nee tegen zeggen. In 2020 werd er een prachtig veulen geboren. Daar waar mensen het heel moeilijk hadden door Corona, beleefde ik met de kinderen de mooiste zomer. Mijn kinderen zijn bij de geboorte van het veulen geweest, er werd honderd keer per dag geknuffeld tussen de thuisscholing door en ze lagen in het zwembad naast de paddock met een dartelend veulen. Ik besef me dat ik dat allemaal niet had kunnen realiseren als ik ze niet thuis had gehad en ik ben enorm dankbaar dat ik dit heb kunnen waarmaken.
Maar eind 2020 kreeg ik een ongeluk met mijn hengst. Dat zette nog veel meer in mijn ontwikkeling in gang. Fysiek was ik vier maanden uit de running, maar mentaal duurde het een dik jaar om alle puzzelstukjes te schaven en te verbinden. Ik geloof erg in betekenis geven aan gebeurtenissen, en ik voelde heel sterk dat dit een diepere betekenis had.
De reden waarom ik mijn verhaal niet chronologisch vertel heeft te maken met het inzien van de patronen waar ik onbewust aan vasthield. Het ongeluk met mijn paard liet mij inzien dat de oorsprong van deze patronen veel verder teruggaat dan mijn burn-out, harde werken en zorgen voor mijn kinderen.
Op negen jarige leeftijd ben ik mijn vader verloren. We waren thuis met vier kinderen, ik was de jongste. Een echt pappa meisje. Toen hij overleed sloot ik mezelf af. Jarenlang kon ik enkel het moment van zijn dood herinneren. Niet veel later startte ik met paardrijden. Op de manege kwam ik een zwart paard tegen waar heel lang niks mee was gedaan en pittig was in de omgang. Ik mocht hem verzorgen en er ontstond een enorm sterke band tussen ons. Hij werd een soort steun en baken voor mij na het overlijden van mijn vader. Ik bloeide helemaal op tussen de paarden.
Maar na een tijd werd er misbruik gemaakt van mijn kwetsbaarheid door de persoon die ik als een vaderfiguur zag. Iemand die ik vertrouwde. Ik had een goede band met deze man en leerde veel van hem. Maar er gebeurde ook dingen die niet klopte. Jarenlang seksueel misbruik volgde. Ik sloot mezelf nog verder af, was bang en ik schaamde me ontzettend voor wat er gebeurde. Ik durfde het aan niemand te vertellen. Het paard was al die tijd mijn steun en toeverlaat. Ik wou weg, maar ik wist ook dat ik het paard daarmee zou verliezen. Vijf jaar heeft het geduurd voordat ik de moed kon vinden hieruit te stappen en het paard los te laten. Ik deed dit alleen. De gedachte ‘niemand kan mij ooit nog wat maken’ sterkte mij. Ik sloot het voor mezelf af en ik ging door.
Ik heb het nooit iemand verteld behalve de vader van mijn kinderen. Pas na mijn burn-out deelde ik het tijdens opleidingen, coaching of 1 op 1 met klanten wanneer ik merkte dat het van waarde kon zijn om herkenning te bieden. Ik was er helemaal ok mee om over te praten en merkte dat ik er mensen mee hielp. Maar de enorm destructieve patronen herkennen die waren ontstaan hierdoor gebeurde pas later. Het ongeluk met mijn paard zette dit proces verder in gang en daagde me uit nog dieper te gaan in mijn ontwikkeling en kennis.
Ik had nooit iemand om hulp gevraagd. Ik deed altijd alles alleen. Ik was altijd sterk. Later kon ik inzien hoe deze patronen van overleven aandeel waren in mijn burn-out, werk, de zorgen voor mijn kinderen, maar ook in mijn huwelijk. Patronen zitten overal in verweven en systemisch gekeken gaat dit nog veel verder.
Na het ongeluk met mijn paard mediteerde ik op hoe mijn leven eruit mocht gaan zien. En ineens plopte er een visualisatie op van een podium met groot publiek waar ik mijn verhaalde deelde. Dat grote podium moest ik in niet direct aan denken. Maar meer mensen helpen met het delen van mijn ervaringen wel. Daarom heb ik in het voorjaar van 2023 mijn persoonlijke verhaal op het podium verteld, om weer een stap verder te gaan en waarde te delen. Geweldig om te doen en ik hoop dat er meer van deze momenten mogen volgen.
Deze reis vol obstakels, emoties, weerstand, maar bovenal inzichten, kennis en levenslessen heeft niet alleen mij persoonlijk heel erg veel gebracht. De bijdrage die ik hiermee aan anderen mag leveren is wat mij zo drijft van binnenuit. Ik voel mezelf een soort doorgeefluik. Alles draagt een waarde en heeft betekenis. Er op deze manier naar kijken is wel een keuze. En dat leef ik graag voort.
Ik geloof dat gebeurtenissen bestemd zijn om je te laten groeien. De afgelopen jaar zijn er veel kwartjes op zijn plek gevallen, en zijn levenslessen samengekomen. Ik vind het bijzonder hoe (psychologische) processen werken. Je kunt het niet afdwingen. Maar je kunt het wel aangaan. Doordat ik mijzelf heb aangekeken en mijn hart heb durven volgen kan ik nu met veel plezier en passie mijn lessen delen en anderen begeleiden. Persoonlijk leiderschap gaat over de regie nemen over je leven. Het is dé sleutel naar een diepere verbinding met jezelf, mentale gezondheid en (veer-)kracht.
Maar er zijn meer puzzelstukjes voor mij samengekomen. Ooit zei een kinderarts tegen mij ‘Froukje je bent geen robot’. Tuurlijk had zij gelijk. Maar op dat moment kon ik dat helemaal niet ontvangen. Ik functioneerde vanuit een overlevingsmodus. Emoties werden niet gehoord en kregen geen ruimte. Mijn ervaringen van de afgelopen twaalf jaar ziekenhuisbezoeken met mijn kinderen, de ervaringen van vroeger en persoonlijke ontwikkeling hebben mij laten inzien hoe je door het vergroten van je bewustwording, zelfreflectie en hulp waar nodig, kan bewegen van overleven naar leven vanuit een gezonde veerkracht. Deze ervaringen in combinatie met de kennis die ik de afgelopen jaren heb opgedaan in mijn werk hebben een nieuw project gevormd;
Ik ben op dit moment bezig om een model uit te werken over de mentale fasen waar je doorheen beweegt vanaf het moment van de diagnose type één diabetes tot aan integratie in je leven, maar ook tijdens alle onvoorziene momenten daarna. Op het moment van de diagnose beland je in een rollercoaster van praktische en mentale uitdagingen. Het vraagt anders denken en anders doen. De intensiteit van de zorg wordt hierdoor niet minder, wel de beleving.
Dit model gaat zowel volwassen patiënten als ouders van inzicht bieden, waardoor de beweging naar begrip, compassie en zelfzorg dichterbij komt. Mijn doel is om het onzichtbare beter zichtbaar te maken. Ik besef me dat dit waardevol is voor iedereen met een chronische ziekte, maar ik leg voor nu de focus op type één diabetes.
Een project waarin ervaringen, levenslessen en kennis samenkomen. Ik gebruik hiervoor niet alleen mijn eigen proces, maar onderzoek ook hoe andere mensen ermee omgaan om meer draagvlak te creëren. Een bredere bewustwording over de mentale impact, mentale processen, patronen en meer aandacht voor de mens achter de patiënt of ouders van zal bijdragen aan een betere draag- en veerkracht, welzijn en daarmee kwaliteit van leven. Daar wil ik een boek over schrijven. Het is mijn missie om hiermee, naast mijn werk als coach, een bijdrage te leveren op een groter vlak voor patiënten én zorgprofessionals.”
Hiermee sloot Froukje haar ingrijpend levensverhaal af. Froukje ik heb veel bewondering voor je persoonlijke ontwikkeling, hoe je vanuit destructieve situaties toch het licht bent gaan zien en nu het licht bent voor anderen. De foto die ik van je nam, heb ik bewust genomen om het donkere achter je te laten en je gezicht in het licht te zetten. Ga vooral door met waar jij blij van wordt, ik weet zeker dat je ook andere hiermee kunt helpen.
Froukje is te bereiken per e-mail froukje@froukjewieberdink.nl of via haar website www.froukjewieberdink.nl
#persoonlijkeontwikkeling #persoonlijkleiderschap #gezondheidszorg #type1diabetes #persoonlijkegroei #gezondheid #mentalegezondheid #mentaalwelzijn #zorg #bewustwording #trauma #groei