Jaap Harm van Duinen
Een tijd terug interviewde ik Nicole des Bouvrie, en ze adviseerde mij om eens contact te leggen met Jaap Harm, daar hij ook een niet alledaags verhaal te vertellen heeft, met een duidelijke boodschap. Dat had ik dan ook gedaan met de vraag of hij wilde deelnemen aan het project en zodoende kwam Jaap Harm afgelopen week bij mij een bakje doen aan de eettafel om zijn verhaal te delen. Nicole bedankt voor deze tip van het uitzonderlijk verhaal.
Nadat hij met enige rugklachten aan tafel was aangeschoven begon hij te vertellen:
“Over mijzelf kan ik zeggen dat ik een persoon ben die graag mensen om mij heen heeft, maar kan ook goed alleen zijn. Mijn sterrenbeeld is een boogschutter, ik hou van reizen, mensen, avontuur en ook wel van hard werken, maar wel op mijn manier. De negen tot vijf structuur past totaal niet bij mij, dan wordt ik gillend gek, maar dat neemt niet weg dat ik mij enorm kan inzetten voor iets, maar moet wel het gevoel hebben dat het goed is.
Verder ben ik een sportman die goed de focus kan leggen om iets te bereiken. Nu is het sportieve gedeelte niet meer wat het vroeger was, toen ik op hoog niveau aan zwemmen deed. Maar tennissen, waterskiën waren mij ook niet vreemd. Sporten doe ik nu nog altijd.
Verder heb ik een groot gedeelte van mijn leven in de modebranche gewerkt waarbij ik veel heb gereisd in binnen en buitenland. Een mooie tijd waar ik met plezier naar terug kijk. Ook dit was een periode waarin ik wel altijd keek waarbij mijn intuïtie zei of het bij mij paste of niet. Was dat niet het geval dan ging ik op zoek naar een andere uitdaging. Mijn hoogtepunt in die tijd was dat ik mee mocht werken aan het merk Pall Mall op de markt te zetten, nu bekend onder de naam PME. Achteraf denk ik wel eens ik had erbij moeten blijven, ze zijn nu uitgegroeid naar een sterk marktaandeel in de mode branche. Maar goed het leven gaat zoals het gaat. Op dat moment was ik erg onrustig en wilde weer een nieuwe uitdaging in mijn leven. Ik deed voor bedrijven in- en export en ging zelfstandig aan de bak. Via via kreeg ik contact in Italië en toen zag een product waarvan ik wist dit gaat het worden, ondanks dat het compleet buiten mijn comfortzone zat, maar ik rook wel handel. Ik ging het importeren en verkopen. Met mijn auto bezocht ik winkels, inkoopcombinaties en binnen no time draaide ik als een tierelier en dacht, godverdorie zo makkelijk kan het zijn. Dat duurde anderhalf jaar en toen liet de handel na, te meer door de recessie destijds.
Het werd een moment van bezinning en ik had altijd een passie en dat was muziek. Ooit professionele zangles gehad van een zang pedagoog die ook bekende zangers zoals Joling Borsato en Karin Bloemen begeleide. Zelf had ik zoiets van ik ga doen wat ik leuk vind en ik zie wel wat het financieel brengt, maar ik moest de knop omzetten. Ik ben in een semi professionele studio muziek gaan opnemen. Ik verdiende nog geen bal, maar ik vond het zo leuk. Ik voelde me zo bevlogen alsof ik een super ster was, ik had echter maar een cd weg gegeven, meer was het niet maar ik had er plezier in. Ik deelde destijds wel eens iets op social media, volgens mij Hyves en ik kwam in contact met een professioneel producent en we namen in 2010 – 2011 een album ‘Philidelphia’ op, onder de artiestennaam Jaden Morris en dat sloeg redelijk aan, met de nadruk op redelijk. Het haalde zelfs de top tien van de album cd’s, maar dat stelt niks voor. Het lijkt heel wat maar het is maar van zeer korte duur, maar wel leuk om je eigen ego een beetje te strelen, zullen we maar zeggen. Wat wel leuk was er volgde wat optredens en ik kon performen, en dat bracht mij heel erg veel energie.
Ik had altijd het idee dat ik iets wilde overbrengen in de samenleving maar wist niet wat.
Ooit toen ik 40 jaar was heb ik ooit een persoonlijke horoscoop laten maken en wat er uit de bus dat was net als ‘flying docters’ in Australië, waar ik overigens twee keer ben geweest.
Ik help graag andere mensen, zonder er iets voor terug te verwachten. Dat is het mooiste wat er is als het maar goed voelt, dan is het prima.
In 2012 leerde ik Bo kennen, tijdens een van mijn optredens, hierover schrijf ik ook in mijn boek ‘Verloren in een andere wereld’. Met haar kreeg ik een klik, ze was erg populair als zangeres in Duitsland en trad met grote artiesten op tot Tina Turner aan toe.
Ze was onder de indruk van mijn stem, mijn uitstraling en ze was ervan overtuigd dat ik het goed zou doen op de Duitse markt. Ze vroeg of ik mee ging naar een optreden in Hamburg wat ze ging doen. Zoals ik al zei, ik hou van avonturen. Dus ja paar weken later stond ik samen met haar op een podium, zonder ook maar eigenlijk samen te hebben geoefend. We spraken even door welke nummers we zouden doen en zo geschiede het. Dat is nu wat ze noemen ‘Go with the flow’. Het werd goed door het publiek ontvangen dus gingen we als duo verder uitbreiden. We deden thuis feesten, bedrijfsfeesten maar zalen met 2000 mensen gevuld was ons niet vreemd. Voornamelijk in Duitsland maar ook Turkije, Spanje waren landen waar we optraden en kwamen zelfs op een cruiseschip terecht dat ons naar de mooiste plekken van de aarde bracht. Beiroet, Libanon, Suezkanaal, Jordanië, Dubai, Oman. Een schitterende reis van drie weken , waar we twee tot drie keer in de week officieel optraden en nog wat optredens spontaan deden aan de bar, omdat het gewoon leuk was.
Ondanks dat mijn muziekcarrière wel van de grond kwam had ik naar mijn gevoel te veel vrije tijd en ofschoon ik goed kan ontspannen was het voor mij niet voldoende om het daarbij te laten. Ik moet altijd een doel hebben om naar toe te werken, steeds weer nieuwe uitdagingen. Verder was de muziekwereld wel met ups en downs. Verdien je de ene maand redelijk, de andere maand heb je misschien niets. Ik wilde toch op een of ander manier iets meer rust en stabiliteit. Via een van de social media kanalen werd ik benaderd door een vrouw die in eerste instantie iets over de muziek wilde weten, dat gebeurde wel eens vaker.
Later kreeg ik nog eens een post van wie ze was en wat ze deed. Ze werkte voor een groot internationaal staalbedrijf en ze dacht misschien was het wel leuk om iets met muziek voor hun te doen. Ik dacht ok, ik hoor het wel, vaker zoiets gehoord wat op niets uitliep. Toch volgde er een contact van ander half jaar zoiets. Ze vroeg op gegeven moment mijn e mail en toen kreeg ik een voorstel. Ze zochten panden om in te investeren en ze dachten via mijn netwerk dat er wel mogelijkheden waren. Maar ze zouden binnenkort naar een business event komen en wellicht dat we daar elkaar zouden kunnen ontmoeten was het voorstel.
Nou ja, zo gezegd zo gedaan en ik ontmoette kortstondig twee afgevaardigde van het bedrijf, dacht wel vreemd maar goed. Even erna kreeg ik een e-mail met een voorstel of ik niet met hun wilde samen werken. Het was helemaal niet mijn branche maar ik heb natuurlijk wel sales ervaring vanuit de mode tijd. Maar ik wilde me niet toe iets verplicht voelen. Dus op mijn manier, wist ik iets dan zou ik het bemiddelen en verder ieder zijn eigen weg. Dat was op dat moment wel in orde. Later wilde ze wel iets op papier hebben i.v.m. belastingen.Even later kreeg ik een uitnodiging om een meeting bij te wonen in Brazilië, zodat we wat ervaringen konden uitwisselen en ideeën op doen. Hun zouden alles betalen, dus ik dacht oh leuk. Dus ik vloog die kant op en had ze een paar keer ontmoet , maar dacht wel beetje vreemd wereldje hier, maar zal wel zo horen. Ben je dan naïef? Denk dat naïviteit niet perse een slechte gewoonte is. Het vertrouwen was wel in ander half jaar enorm opgebouwd.
Op 7 juli 2014 vlieg ik terug . Het was een hectische dag waarin ik vast kwam te zitten in het verkeer in São Paulo en nog net op tijd kon inchecken. Gelukkig dacht ik want ik had bij thuiskomst weer een optreden. Via Spanje zou ik terug keren naar Nederland maar eenmaal ingecheckt kreeg ik te horen dat er een vertraging was van anderhalf uur.
Dat zou beteken dat ik erg weinig tijd had om over te stappen in Spanje, waardoor ik mij toch wel was aan ergeren. Maar goed ik lande dus op de luchthaven in Spanje, een stukje niemandsland als je overstapt op een andere vlucht. In principe wordt dan ook niet meer je bagage gecontroleerd en ik rende snel naar de gate voor over te stappen en ik haalde het net op tijd. Ik zit in het vliegtuig en de deur gaat dicht, nou ja bijna dicht. Deur ging weer open en komen drie man van de guardia civil binnen. Dat zijn geen lieverdjes dat kan ik je wel vertellen. Dacht wel goh wat is er aan de hand en met komt er een stewardess op mij afgelopen met de vraag, bent u die en die en werd verzocht mee te komen. Ik stuurde wel nog een bericht naar Bo in de trend van , van ik weet niet wat er aan de hand is ik wordt aangehouden in het toestel ik meld me nog…..
Ik werd afgevoerd in een busje naar een ander hangar. Eenmaal aangekomen moesten we een stalen trap op naar een stalen gebouw met twee mannen met een machine geweer voor de ingang. Dacht jezus wat gaan we nu krijgen. Eenmaal binnen staat daar mijn bagage en werd gevraagd of het mijn bagage was. Ja dat was het, kan moeilijk zeggen dat het niet zo is.
Ze maakte de bagage open en haalde ordners eruit die ik had meegekregen. Een van de mannen pakte een mes en sneed in de kaft van de ordners en er kwam cocaïne tevoorschijn. En het papier scheen ook cocaïne te bevatten. Mijn leven stortte in en ik werd gearresteerd.
en ik werd de cel in gebracht op de luchthaven. Ik kreeg een Spaanse pro-deo advocaat toegewezen waar ik geen woord mee kon wisselen dus verscheen er ook een tolk bij.
Ik legde de situatie uit dat ik terug kwam van een business trip en dat ik er niks mee van doen had. Hij vertelde mij wel dat ik daarmee heel wat jaren kon komen vast te zitten, waarvan ik nog in de veronderstelling was dat dit mooi niet ging gebeuren.
Van alles ging door mijn hoofd, mijn vader die erg ziek was, wanneer zou ik hem weer zien, zou ik hem wel weer zien? Hoe is dit gebeurd, welke film ben ik beland?
Paar uur later werd ik voorgeleid aan de officier van justitie, maar mijn advocaat adviseerde je moet niks zeggen totdat ze bewijs hebben. Mijn god wat een klootzak. Ik dacht nou ja hij zal wel weten wat hij zegt, dus laat ik dat maar doen. Weet ik veel hoe die systemen werken, ik heb nimmer in mijn leven een advocaat nodig gehad. Het liep alleen anders af dan ik had gehoopt en ik belande in de gevangenis tot nader onderzoek. Ik had weer contact gezocht met Bo en verteld wat er aan de hand was, maar dat kun je allemaal terug lezen in mijn boek. Bo heeft alles wat ik aan materiaal had vertaald en aangeleverd aan de advocaat en die heeft er nooit iets mee gedaan. Het interesseert ze totaal niet, omdat ik met een pro-deo advocaat had, pas op moment je met een betaalde advocaat komt verandert er wat.
In Nederland kreeg dit verhaal inmiddels de nodige aandacht in de media. Binnen no time stond de pers ook bij mijn ouders aan de deur. Ik dacht alleen maar wat gebeurt er nu allemaal. Mijn vader die ziek is gaan ze hiermee lastig vallen ‘What the fuck’. Het had ook zijn voordeel gehad dat een Nederlandse advocaat die in Spanje woont werkt en leeft hier lucht van kreeg en zich aanbood om zich voor de zaak in te zetten. Dit ontroerde mij enorm, eindelijk kon ik het iemand uitleggen in het Nederlands aan iemand die ook nog juridisch onderlegd was. We hadden meteen een klik en hij zette zich echt in voor de zaak. Bo en de advocaat bleken ook nog eens gemeenschappelijke vrienden te hebben van vroeger en het werd een bijzondere band. Hij heeft heel veel voor mij gedaan en heeft zelfs mijn vader nog gezien en gesproken voor dat hij stierf. In oktober 2014 kwam het vooronderzoek, dat was niet fijn. Ik kwam in een kerker terecht met mijn pak tussen de junks en het stonk naar urine en stront. Gadver wat is dat mensonterend.
Mijn vader overleed en kort daarna een tante, dus mijn moeder verloor niet alleen haar partner en haar zus maar ook haar zoon. Ik verloor mijn beste vrienden, een buurjongen aan kanker, in totaal acht mensen in korte tijd. Mijn gevoel voor rechtvaardigheid en in het functioneren van het systeem was totaal weg. Ondanks dat ik uit een uitvoerig onderzoek bleek niets met de zaak te maken te hebben was ik gewoon op dat moment op de verkeerde plek op verkeerde tijdstip.
In Spanje zat ik 15 maanden vast en in Nederland nog een dikke twee jaar, om dat het bij de wet geregeld is dat ik zelf verantwoordelijk ben voor de bagage. Daarna volgt een resocialisatie traject. Als je dan ziet wat er gebeurd in zo een kamp waar allerlei boefjes bij elkaar worden gezet zonder controle. Met een beetje fantasie kun je het wel voorstellen.
Als ik te laat kwam omdat ik vast zat in het verkeer kreeg ik een standje, en als ik zag wat er om mij heen gebeurde vroeg ik me af hoe zit de wereld in elkaar?
In mijn optiek deugd er niet veel van het systeem. Ik heb zoveel dingen gezien en gehoord, dat wil je niet weten, maar ik heb er uitvoerig over in mijn boek geschreven. Het boek was voor mij ook een therapeutische verwerking van hetgeen wat mij overkomen is.
In begin van de gevangenschap was er wel een moment dat ik me machteloos voelde, en een gevoel van onrecht kwam naar boven, maar dat ging mij niet verder helpen. Dus ook daar ging de knop om, waardoor ik maar het beste maakte van de situatie. Doordat ik veel in de gevangenis deed, kreeg ik bepaalde privileges. In Spanje zaten we met 2200 gedetineerde bij elkaar waaronder een hele bekende Spaanse muzikant waar ik geregeld mee jamde met nog een paar mensen. Tijdens de kerkdiensten verzorgde we de muziek. Ik zong nummers als ‘You raise me up’ van Josh Groban. Het werd een hit binnen de gevangenis. We hebben er maar het beste van gemaakt en ook wel gelachen daar en ik zorgde dat het een soort thuis werd. Als ik dat niet deed zou ik helemaal doordraaien en dat was mij het leven niet waard, dus ik accepteerde waar ik was.
De pastoor kwam naar mij toe met de vraag of ik Ava Maria wilde zingen, dat kan ik wel met mijn stem. Ik zei dat is goed maar wel in Duits, de pastoor wilde het in Spaans omdat de kardinaal van Madrid aanwezig zou zijn. Dat vond ik wel een eer. Wat wel bijzonder was mijn vader hield altijd van het Ava Maria en men heeft het ook tijdens zijn crematie laten horen, waar ik niet bij was. Dat knaagt nu nog vaker aan me, maar goed het is wat het is.
Ik heb voor de kardinaal gezongen en toen ik klaar was, brak ik compleet. Het was alsof ik afscheid nam van mijn vader op dat moment.
In deze periode kreeg ik heel veel zelfreflectie, hetgeen helemaal niet verkeerd is. Vragen als wie ben ik, wat ben ik, wat heb ik fout gedaan, waarom overkomt mij dit? Wat heb ik hieruit te leren? Het gaf mij ook eigenlijk een moment van time out en innerlijke rust. Eigenlijk best bijzonder mooi. Toen begon ik ook dingen op te schrijven, op losse blaadjes, die ik nog altijd heb, soort syllabus, de basis van mijn boek, waar ik tijdens mijn gevangenschap aan was begonnen. Later las Frank Wentink het script en hij was onder de indruk hoe ik dat zo emotioneel verwoorde waardoor het boek uiteindelijk op de markt kwam. In die tijd had ik het nog niet klaar, had iets van 50 pagina’s geschreven en uiteindelijk iets van 200 waar weer een hoop uit geschrapt diende te worden. Uiteindelijk is het op de markt gekomen in mei 2019. Het is heel goed ontvangen, en wordt nog steeds verkocht. Het komt omdat ik het vanuit mijn hart schreef, en hoe ik laat zien dat hoe je vanuit je gedachte in een onmogelijke positie te verkeren, toch weer kansen kunt zien, zolang je maar positief blijft. Niet meer blijven hangen in wat is geweest, maar naar voren kunt kijken. Dit werkt zo inspirerend voor jezelf, maar ook voor de omgeving blijkt.
Nu geef ik lezingen hierover, met steekwoorden manipulatie, indoctrinatie, naïviteit, goedgelovigheid, vertrouwen, intuïtie. Dit is de basis van mijn lezingen, en waarom komt het sterk over? Omdat ik iets heb mee gemaakt! Elke bedrijf, of thuissituatie dat mij boekt spits ik mijn verhaal toe op hun context zoals ze het willen hebben.
Ik ben bij SBS6 geweest op tv, heb ik de Privé gestaan in de Telegraaf dat er voor zorgt dat er nu een tweede druk aankomt van mijn boek. Tijdens de corona tijd liep het aantal boekingen terug maar mensen zijn nog steeds enthousiast over het positieve van mijn boodschap en het aantal boekingen begint weer aan te trekken. Ondanks dat ik ook nog met andere dingen bezig ben in mijn leven, komt er ook nog wel een tweede boek. Mijn sterkste kracht in leven is mensen motiveren, enthousiasmeren en ik denk dat dit ook de reden is waarom mij dit is overkomen. Het heeft iets in mij losgemaakt waar ik achteraf dankbaar voor ben. Het haalde het beste in mij naar boven waardoor ik me nu niet meer zo druk maak en steeds meer geniet van het leven en de kleine dingen. Dit is mijn verhaal.
Het was geen makkelijke weg, waarvan niemand zich kan vrijspreken. Maar als je in je diepste donker zit, is er een klein lichtpuntje en komt er een kracht naar boven die je heel sterk maakt! ”
Hiermee sloot Jaap Harm het verhaal af en hij overhandigde mij zijn boek terwijl we nog over en weer wat ervaringen uitwisselde. We kwamen beide tot de slotconclusie dat je alleen maar zo een zwarte periode in je leven aankunt, op moment je veerkrachtig wordt en gaat kijken naar mogelijkheden in plaats van bij de pakken neer te gaan zitten. Helaas is dat niet voor een ieder weg gelegd. Jaap Harm, dank je voor je ingrijpend verhaal dat uiteindelijk jou de kracht gaf om te ontwaken in je leven, om in te zien dat er meer is dan alleen geld verdienen, ofschoon dat natuurlijk ook wel noodzakelijk is, maar nu iets kunt toevoegen aan de emotionele ontwikkeling van je medemens.
Ben erg benieuwd naar je tweede boek, welke inzichten je dat gaat brengen, maar daar heb ik alle vertrouwen in dat ook dat goed komt. Je bent op je pad van je ware ziel gekomen, waardoor je alleen maar krachtiger zult worden.