Onlangs reisde ik af naar Den Haag om in gesprek te gaan met Shira. Bij aankomst was het even een doolhof om bij haar appartement te komen, waardoor ze me onder bij de trap kwam ophalen. Eenmaal boven aangekomen rook ik zelfgemaakte soep, die op het fornuis stond te pruttelen! Zelf werd ik dan ook verwelkomt, met een rijkelijk gevulde kom eigen gemaakte soep, vergezeld met een snee brood, nadat ik kennis maakte met haar dochter, welke voornamelijk op haar eigen kamer zich vermaakte, op haar eigen manier.
Dat ieder leven anders uit ziet en ieder een andere les heeft in het leven, blijkt uit dit bijzonder verhaal. Het verhaal ging alle kanten op waardoor er lossen anekdotes kwamen uit haar leven. Niet geheel onverklaarbaar in mijn optiek als je haar verhaal hoort, waarbij er nauwelijks een basis was in haar leven.
Onderwijl we aan tafel zaten te eten begon Shira haar verhaal te vertellen:
“In 1975 kwam ik op de wereld hier in Den Haag. Mijn ouders waren hippies. Mijn vader was van Israëlisch afkomst, mijn moeder Nederlandse.
We verbleven ‘s winters drie tot vier maanden in Griekenland of Israël en leefden in bamboe hutjes op het strand. Het maakte een fantastisch mooie indruk op mij, waarop ik nog kan herinneren dat ik mijn ouders vroeg: “Waarom blijven wij hier niet wonen, als wij hier graag zijn?”
Mijn ouders waren fysiek voor mij aanwezig, super liefdevol, maar emotioneel en psychisch waren zij niet aanwezig. Dit heeft wel een behoorlijke impact op mij gehad besefte ik pas op moment ik zelf moeder werd, en weer later in een burn-out terecht kwam.
Mijn vader is ooit door omstandigheden in de gevangenis terecht gekomen, en het was in zijn leven een keerpunt om het anders te gaan doen en werd daarna zakenman.
Zelf denk ik dat iedereen zo zijn keerpunt in zijn leven heeft, zelf begrijp ik nu steeds beter achteraf wat mijn les in het leven is.
Op mijn 8 jarige leeftijd emigreerde we naar Australië, Gold Coast, met ons gezin. Ik voelde mij niet thuis, werd gepest vanwege mijn uiterlijk, naam en miste de diepgang in relaties, bovendien voor mij een erg seksistische samenleving waarin ik opgroeide. Mijn ouders konden mij daarin niet emotioneel ondersteunen, waardoor het voor mij een traumatische ervaring werd. Toen ik 10 was had mijn oom zichzelf van het leven berooft, dit was voor ons hele gezin een traumatische gebeurtenis, we konden namelijk geen afscheid nemen.
Door gebrek aan diepgang met vriendinnen, werd mij al op 12 jarige leeftijd duidelijk dat ik hier niet ging blijven. Op school werd ik jaren lang beschuldigd van dingen die ik niet had gedaan door docenten, waardoor ik uiteindelijk rebels werd. Ik kreeg te horen als ik me niet zou gaan aanpassen, dan zou ik van school worden gehaald en zou ik nergens meer op school terecht kunnen komen. Dit maakte mij aan twijfelen, welke keuze ik ging maken.. Gelukkig had ik twee goede docenten, die mij goed begeleide, waardoor ik uiteindelijk een voorbeeldige studente werd.
Middels boeken lezen over yoga, meditatie, filosofie en psychologie begon ik mijn emoties te reguleren. Dat hielp zo goed dat ik nu controle kon hebben over mijn leven, waardoor het uitmondde in een obsessie. Zo at ik nauwelijks nog iets waardoor ik anorexia ontwikkelde. Zelf zag ik het als een overwinning. Ik leefde van jasmijnthee en honing en woog uiteindelijk nog maar 42 kilo. Ik stond om vier uur op, ging hardlopen, en 50 km fietsen voor ik naar school ging, na school zwemmen en weer studeren sloot de dag af met 20 km fietsen. Zelf wilde ik in Leiden naar de universiteit gaan studeren, en keerde dus terug naar Nederland. Tijdens high school werkte ik bij mijn vader in de zaak, waardoor ik kon sparen. Het gespaarde bedrag werd door mijn vader verdubbeld, zodat ik een start kapitaal had. Sparen had ik wel geleerd, maar hoe ik geld moest genereren was weer een ander verhaal.
Met het afstuderen op mijn 17de vertrok ik naar Nederland om milieuwetenschappen aan de universiteit van Leiden te gaan studeren. Destijds woonde ik in kraakpanden, en moest nog 9 maanden overbruggen eer ik naar de universiteit kon gaan. Om de tijd te vullen zocht ik zonder succes vrijwilligerswerk bij WWF en Greenpeace. Uiteindelijk ging ik maar weer reizen, waardoor mijn planning voor te gaan studeren strandde.
Uiteindelijk kwam ik na verblijf in vrachtwagen en woonwagens tijdens mijn reis in Berlijn terecht. Daar woonde ik in het midden van de stad in woonwagens samen met hippies, punks en vriendinnen. Destijds was een leuke periode maar ook erg puberaal, door geen verantwoordelijkheid te nemen. Enerzijds de rebel, anderzijds ook op zoek naar de verbinding.
In Berlijn kwam ik in contact met Yoga docent tevens Ayurvedisch arts, Manuela Heider de Jansen, voor een periode van 7 jaar, waarvan ik veel leerde. In haar praktijk werkte drie tot vijf gezondheidsspecialisten met elk hun eigen expertise, variërend van voeding, massage, mindfulness en yoga . Toen zij wou dat ik haar yoga lessen overnam, ging ik eerst 1 jaar naar India om yoga en meditatie meer eigen te maken. In India raakte ik zwanger en wist dat dit mijn grootste les in het leven zou zijn. Zelf zou ik als afgezonderd persoon makkelijk door het leven kunnen gaan.
Eenmaal moeder, vroeg ik me af waarom het voor mij zo pijnlijk was als mijn kind huilde. Ik probeerde de antwoorden bij mijn ouders te krijgen maar daarop werd vrij defensief of ontkennend op werd gereageerd, waardoor ik heel wat boeken ben gaan lezen om dat te ontdekken waar deze ervaringen zijn ontstaan in mijn eigen leven.
Eenmaal terug in Berlijn ging ik als yoga therapeut in de kliniek van Manuela werken met mensen die kampten met chronische klachten, zowel fysiek als mentaal.
Ik besefte al snel hoe effectief yoga therapie was, lichaam en geest komen immers in balans.
We waren laagdrempelig toegankelijk en lieten de mensen een eigen bijdrage doen.
Meestal ging dat prima, maar soms haalde ze er hun voordeel uit, in ons nadeel.
We begeleide tussen de 5-20 mensen per dag. Tegelijkertijd begon ik mijn eigen lessen te geven en had al snel 15 leerlingen. Best goed in die tijd, waarbij yoga in Berlijn best een trend was en concurrentie rijk vertegenwoordigd was.
Zelf heb ik een vreemde eigenschap, zodra iets een succes wordt dan haak ik af, waardoor ik eigenlijk zelf sabotage pleeg. Hiervoor gebruikte ik een smoes dat mijn ego niet te groot mocht worden, in feite rende ik weg voor verantwoordelijkheid, groei en daaraan verbonden consequenties, voor zover ik het nu kan overzien.
De burn-out van een paar jaar geleden heeft mij met de neus op de feiten gedrukt, en ik realiseerde mij dat het tijd werd om mijn eigen vluchtgedrag aan te gaan pakken en meer stabiliteit in mijn leven te gaan creëren. Niet alleen voor mij zelf maar ook voor mijn dochter, die inmiddels 11 is. Van haar heb ik geleerd mijn emoties, schaduwkanten en krachten te herkennen en te onderscheiden en waarderen. Mooi om te zien hoe ze weer verder is ontwikkelt hierin dan mij. Hierdoor hebben we wel een betere band opgebouwd dan ik in mijn jeugd heb mogen ervaren, te minste dat hoop ik te kunnen meegeven.
Nu zoek ik in Den Haag gelijkgestemde mensen met wie ik samen een gemeenschappelijke praktijk kan starten zoals destijds in Berlijn. Een team van mensen die preventief aan de gezondheid werken. Want als wij weten hoe ons lichaam functioneert, waarbij ademhaling een belangrijke rol speelt om lichaam en geest in balans te krijgen. Heling is in mijn optiek een proces om heel een te worden met jezelf.
De periode van corona heb ik benut om te werken aan mijn boek over de emotionele betekenis in ons leven, hoe yoga therapie kan leiden tot sturing en kracht. Mijn grootste wens is om de basis te leggen voor een betere wereld voor niet alleen mijn dochter, maar ook voor mijn medemens.
Voor mijzelf ben ik op zoek naar meer stabiliteit in mijn leven, middels werk, studeren en meer verantwoordelijkheid te dragen. Dit is mijn les in het leven maar ik heb nog een weg te gaan!” Hiermee sloot Shira haar verhaal af.
Shira je bent een mooi mens en je beseft maar half hoe waardevol je bent voor je dochter. Enerzijds heb je haar kennis laten maken met je nomaden bestaan, anderzijds door haar nu stabiliteit te geven in de woning waarin jullie je thuis basis vormen.
Zoals jij je lessen van jou ouders hebt mogen meekrijgen, waardoor je tot andere inzichten kwam zo geef je nu je dochter ook inzichten mee, waardoor ze voor zichzelf een keuze kan maken wat beste bij haar past. Misschien mist ze wel het avontuurlijke, misschien vind ze juist de stabiliteit fijn? Haar weg hierin ontvouwt zich vanzelf hierin, net als jouw pad zich ook heeft ontvouwen. Persoonlijk denk ik dat je hiermee je dochter heel veel hebt geleerd, namelijk dat er meerdere realiteiten in het leven mogelijk zijn, als basis.
Van hieruit kan ze zichzelf gaan vormen en vertrouw erop dat alles goed komt, net als in jouw leven. En iedereen leert met kleine stapjes door te vallen en opstaan.
Je bent een prachtig mens en inspiratie voor andere, waardoor jouw lessen in een andere vorm wordt gegoten dan de toegepaste standaardisering die op scholen wordt meegegeven!
Ben erg benieuwd naar je boek als het klaar is, laat het mij destijds weten en ik zal het gratis voor je promoten in mijn netwerk! Zo maak ik de verbinding tussen mensen onderling!