Afgelopen week reisde ik per trein af naar Capelle aan den IJssel om het verhaal van Krishna te horen in zijn sportschool KTEC (Kurodaiya Training & Education Center)
Nadat ik wat te drinken aangeboden kreeg ging Krishna zijn verhaal doen: “Mijn jeugd heb ik doorgebracht in Suriname, in een klein dorpje waar het veilig wonen was, mede door de sociale controle die er onderling was. Als je in Amsterdam op het Leidseplein staat kan je wel eens een heel ander gevoel van veiligheid ervaren. Veiligheid is eigenlijk de sleutel die mijn leven vorm heeft gegeven. Op 11 jarige leeftijd verhuisde we met mijn ouders naar Nederland. Mijn leven zag er ineens totaal anders uit, we hadden andere gewoontes, denk aan kokosolie in ons haar, waardoor ik opmerkingen kreeg dat mijn haar stinkt. Door mijn uiterlijk werd ik veel gepest, daarnaast was het ook mijn pubertijd die een rol meespeelde dat ik het een lastige periode vond. Hierdoor ontstonden ruzies en resulteerde in gevechten.
Door mij weerbaar te maken ging ik sporten, destijds waren er niet zoveel sporten op dat gebied, slechts judo en karate. Destijds was ik een gemiddelde sporter, met zesjes en zevens.
Jiu jitsu kwam toen ook pas op, maar daarvoor moest je 16 jaar of ouder voor zijn.
Ben begonnen met judo, het gaf mij wel wat zelfvertrouwen, maar het was niet op een dusdanig niveau dat ik mij veilig voelde, waardoor ik stiekem ook beetje karate ging volgen.
Het grote verschil was bij Judo leer je iemand neer te leggen, maar met karate kon ik iemand pijn doen waardoor ik mij zelfverzekerder voelde.
Zo dacht ik eerst dat als ik maar iemand pijn doe dan schakel ik hem wel uit, maar er is altijd wel iemand die harder kan slaan en jou uitschakelt. Als sport was het wel leuk, zo deed ik mee aan wedstrijden en won medailles waardoor mijn zelfvertrouwen groeide.
Doordat andere wisten dat ik karate kon, creëerde het ook wel enige afstand om juist niet met mij in gevecht te gaan.
Zelf werkte dat ook bij mij zo, zo zat ik op school samen met Ruud Gullit, de bekende voetballer. Als we voetbalde op school en ik kreeg de bal, dan wilde ik daar graag snel vanaf, want ik dacht als hij mij maar niet tackelt.
Toen ik naar de middelbare school ging kwam ik in contact met andere kinderen, die groter waren en ik kreeg op een gegeven moment een klap en dacht Wauw hoe moet ik hier mee omgaan. Ik ging me ook verdiepen in andere stijlen maar kon er geen antwoord in vinden wat voor mij zou werken.
Jiu jitsu gaf me wel technieken waarbij ik iets meer controle kreeg over de tegenstander.
Nu leerde ik mij ook losmaken in beknelde posities, buiten iemand neerleggen of een klap verkopen. Je begrijpt natuurlijk wel dat mijn zelfvertrouwen steeds meer groeide hierdoor, omdat ik meer controle kon uitoefenen.
Toch kwam er een keerpunt in mijn leven nadat ik een vechtpartij had waarbij ik een mes in mijn voet kreeg maar de andere er ook niet mals van af kwam.
Zelf ging ik op onderzoek uit met wat leren we nu eigenlijk en wat werkt niet in de praktijk en ontwikkelde zo mijn eigen autodidactische lesmethode genaamd Kurodaiya.
Denk dat het ook te maken heeft met persoonlijke groei waardoor inzichten steeds kunnen worden bijgesteld. Nu zeg ik je hebt kennis of je hebt geen kennis wat je machtig maakt, waardoor je een situatie kunt bijsturen, zonder (al te veel) geweld te gebruiken.
Kurodaiya is gebaseerd op het non-agressief, proportioneel en de-escalerend te werk gaan wanneer je met geweld en agressie te maken hebt. Communicatie en lichaamshouding is erg bepalend voor het resultaat. Bedenk eens wat er gebeurd op moment je tegenover iemand staat die agressief is en je vraagt; Wat wil je, wil je vechten of wil je een knuffel en je opent je armen om hem te omhelzen?
”Geweld eindigt waar respect begint” is mijn slogan
Met deze methode gaf ik trainingen aan politie agenten, mensen in het leger en ver over de grens zelfs, in landen als Nepal, Duitsland, Paramaribo, Italië, Sri Lanka.
Afgelopen jaar heb ik een andere klap gekregen als gevolg van het Corona beleid. Voor de lockdowns had ik hier een vereniging met genoeg leden waarvan ik kon leven, maar nu is het ledenaantal terug gelopen naar nog maar 10 procent. Mensen haakte spontaan af uit angst, of mogelijk financiële redenen, terwijl juist nu het een tijd zou moeten zijn dat je gezond blijft, waarbij sport kan bijdragen.
Wat dat betreft denk ik toch anders maar dat blijkt ook wel uit mijn ontwikkelde technieken, geweld los je niet op met geweld maar met de-escalatie. Je immuunsysteem versterk je niet door je op te sluiten, maar juist zorgen dat je mentaal en fysiek in vorm blijft. Mentaal coaching is dan ook een expertise van mij waarbij ik lezingen geef, om een andere manier van denken bespreekbaar te maken. Ik observeer een samenleving die alles wat ongezond is stimuleert en alles wat gezond is tegen werkt.
Zo krijg ik dan ook niet van een of ander subsidie potje iets maar ben afhankelijk van de bijdrage van mijn leden. Samen moeten we de tent draaiende houden op een of andere manier. Hierdoor heb ik dan ook besloten om het laagdrempelig toegankelijk te maken voor iedereen. Zo laat ik een ieder bijdrage naar vermogen en ik vertrouw erop dat als ik hier niets krijg als ik wat doe van een ander dat het op een andere manier wel weer terug komt.”
Hiermee sloot Krishna zijn verhaal af.
Krishna ik heb je mogen ontmoeten als een wijze man, die heel veel levenslessen met zich mee draagt. Jij begrijpt heel goed dat weerstand, blokkades oplevert en als je loslaat dat energie de vrije loop kan gaan.
Van mijn kant gun ik je van harte dat je weer meer leden mag gaan ontvangen in je sportschool en mensen jouw opgedane kennis mag meegeven om zich ook uit het harnas van overtuigingen te bevrijden. Ben dankbaar je te mogen ontmoeten en vertrouw erop dat ook nu mensen uit andere netwerken de weg naar jou weten te vinden. Je hart staat open en dat is de mooiste sleutel om in het leven te staan, spreek ik uit eigen ervaring!
ps. om in contact te komen met Krishna verwijs ik naar zijn website
https://www.zelfverdediging.com
