Men zegt wel eens als een schaap over de dam is volgen er meer. Zo merkte Sanne een eerder interview op en benaderde mij met de vraag of ik haar verhaal ook wilde opmaken. Uiteraard een ieder die iets over zijn of haar leven wilt delen is welkom in het project.
Een ieder heeft zo zijn eigen weg bewandeld, hetgeen mensen uniek maakt.
Al snel spraken we af bij mij thuis. Sanne nam wat lekkers mee voor bij de koffie, dat we gezamenlijk oppeuzelde om even te acclimatiseren alvorens Sanne haar verhaal met ons ging delen.
Sanne aan het woord: “Ben op 4 maart in 1979 geboren te Heerlen, inmiddels ben ik 44 jaar. Mijn ouders waren gescheiden. Mijn vader was vertrokken toen mijn moeder van mij in verwachting was. Hem ik dan ook nooit gezien en nimmer gekend, tot op de dag van vandaag. Daar in tegen had ik wel een hele lieve stiefvader. Waar ik het over wil hebben is de psychiatrie.
Van jongs af aan was ik al zorgenkind zoals ze vaker zeggen, ik was moeilijk en onhandelbaar waardoor ik al vanaf mijn 3 de levensjaar al uit huis geplaatst, naar een medisch kleuter dagverblijf, Nadien ging ik naar Venlo naar een internaat. Ondanks dat ik mijn ouders miste had ik er wel een leuke tijd. Vanuit het internaat ging je wel naar school en ‘s avonds had je om beurten corvee en gingen we op vaste tijden naar bed. Ik heb het niet als een strafkamp ervaren. In die periode deed ik graag badminton en een verdedigingssport Hapkido welke ontstaan is uit een mix van diverse traditionele Koreaanse krijgskunsten maar ook met stevige wortels in het Japanse Daito Ryu Aiki Jujutsu, waaruit ook Aikido voortgekomen is.
Op mijn 16 de ben ik weer thuis gaan wonen. Mijn gedrag bestond uit agressief zijn naar andere kinderen en plezier hebben als andere pijn hadden. Dit scheen ik al vanaf mijn 3 de te hebben, maar dat kan ik me niet herinneren. Ben diverse malen opgenomen geweest in een psychiatrisch centrum en gebruik medicatie. Op latere leeftijd ben ik wel gaan kijken naar mijn eigen gedrag en zag in dat het inderdaad niet normaal was. Nu ben ik de goedheid zelf. Heel lang had ik het mijn moeder verweten dat ze me uit huis had geplaatst, maar zie nu in dat het toch achteraf de juiste beslissing was, met haar beste intentie.
Ben wel tevreden over de behandelingen die ik heb gekregen, die bestonden uit goede gesprekken en een dagbesteding. Sinds kort heb ik een langdurige zorg indicatie gekregen. Hierdoor kan ik zelfstandig wonen, hetgeen ik al vanaf mijn 21 ste doe, maar er komt wel geregeld iemand langs om te kijken waar ik tegen aan loop en krijg ondersteuning hierin.
Mooi dat dit op deze manier kan.
Voor de toekomst heb ik geen ambities, maar ben tevreden met het leven dat ik nu leef, waarbij ik hoop dat mijn omgang met mijn ziektebeelden, schizofrenie en autisme, stabiel blijven zodat ik kan blijven functioneren zoals het nu gaat. Ben erg tevreden met mijn leven. Vijf dagen in de week ga ik naar de dagbesteding van een sociale werkplaats, waar ik voornamelijk assemblage werkzaamheden doe. Dat varieert tussen inpakken van artikelen en tellen van voorraden. Op de donderdag doen we mozaïeken. De banken die hier en daar in Heerlen staan werden o.a. ook bij ons gemaakt. Dat vind ik wel leuk om te doen. Als ik zo een bank zie ben ik trots dat ik daar aan heb mogen meewerken en mensen een plek hebben om even uit te rusten, of een praatje kunnen maken. Het banken project is afgelopen en nu maken we tafeltjes en vazen. Het creatief bezig zijn hiermee spreekt mij erg aan en doe het met veel plezier.
Wandelen doe ik graag, kijk in de avond tv en heb een abonnement op het Gaiapark waar ik graag vertoef. Dieren heb ik graag om mij heen. Zelf heb ik slangen gehad, vogelspinnen en ratjes. Niet zo lang geleden ben ik weer opgenomen geweest met een psychose en heb ze moeten wegdoen, waardoor ik nu even geen dieren heb, maar wil wel weer in de nabije toekomst twee ratjes in huis nemen. Daar wil ik het dan ook bij laten een niet weer een hele dierentuin erop nahouden. Nu mis ik het wel als ik thuis kom dat ik niet even zo een beestje kan pakken en knuffelen.
Verder heb ik 3 goede vrienden, David Sijstermans, Annette Theunissen en Marco Winders.
Met de een ga ik winkelen of naar Gaiapark en met de ander ga ik vaker zwemmen in Otterveurt. Zwemmen is ook iets dat ik graag doe.
Af en toe koken we voor elkaar en eten we samen. Ben dankbaar deze vrienden in mijn leven te hebben. We delen lief en leed met elkaar en meer hoeft er voor mij ook niet te zijn. Een relatie zou voor mij te ingewikkeld zijn, zoals ik het nu zie, maar je weet natuurlijk nooit wat op mijn pad komt, waardoor ik er misschien anders over ga denken.
Op dit moment gaat het goed met mij met behulp van medicatie en de structuur die ik geboden krijg en ben blij met de hulp die mij geboden wordt.” Hiermee sloot Sanne haar verhaal af
Sanne, zelf heb ik ook in de psychiatrie rondgedwaald, maar heb mijzelf eruit weten te ont-wikkelen. Als ik jouw verhaal hoor stel ik mijzelf wel de vraag, komt jouw oud gedrag voort uit het feit dat je uit huis werd geplaatst, of vertoonde je het gedrag en werd je daardoor uit huis geplaatst? In hoeverre kun je van een kind van 3 bepalen dat er iets niet klopt, als het kind zelf nog geen beseft heeft van het leven?
Wat ik erg bewonderenswaardig vind aan je is dat je bent gaan nadenken over je eigen gedrag, wat de impact op de omgeving is en je hierin hebt gecorrigeerd. Zelfreflectie is iets dat niet voor een ieder is weggelegd, maar een mooie eigenschap om jezelf te ontplooien. Je bent wat dat betreft een goed voorbeeld voor de medemens, wat mij betreft. Als meer mensen dat deden werd de wereld van zelf een stukje mooier, denk ik wel eens.
Ik heb je foto in zwart wit genomen, omdat ik vind dat het bij je past, je hebt van je negatieve gedrag het omgetoverd naar een positief gedrag.
Fijn dat je tevreden bent met je leven, en je prettig voelt bij hetgeen je doet. Daar gaat het leven uiteindelijk om als je het mij vraagt. Geniet van je leven en bedankt voor je verhaal te delen met ons