Onlangs was ik te gast bij Tiny in Maastricht, alwaar ze me ophaalde van de trein, om gezamenlijk via de winkel naar haar woning te gaan voor een gesprek over haar leven. Eenmaal plaats genomen op haar comfortabele loungebank met een glaasje wijn en wat te knabbelen begon Tiny aan haar verhaal:
“Per, allereerst bedankt voor je tijd dat je wilde komen. Ik heb jou leren kennen via Facebook met je project ‘De kracht van een beperking’ en ben naar aanleiding daarvan bij jou thuis foto’s komen maken. Er was een klik waardoor ik dacht laat ik Per nog maar wat meer gaan vertellen over mijn turbulente leven.
Ik ben geboren in een gezin als vijfde kind waardoor je eigenlijk al bijna zeker weet dat je niet gepland was. Ik was nog geen half uur oud en toen kreeg ik een koekoeksklok op mijn hoofd vertelde mijn oudste zus. De vroedvrouw had tegen mijn moeder gezegd, die heeft een engel bewaarder bij zich. De punt van de klok zat in mijn oor. Er kwam een tijdbom op me. Van mijn jeugd kan ik mij weinig herinneren, geen akelige dingen in ieder geval qua opvoeding, maar een paar gebeurtenissen hebben wel impact op mijn verdere leven gehad.
Op mijn achtste levensjaar ging ik met een vriendin en haar moeder voor de allereerste keer naar een zwembad. Iets wat ik nog nooit eerder in mijn leven had gezien, en ook nooit zwemlessen gehad. Ik zag mijn vriendin die een kop kleiner was als ik in het water staan, dus ik dacht dat is wel veilig, maar ik gleed uit bij de laatste trede van het trap waardoor ik kopje onder ging. Mijn vriendin was in de veronderstelling dat ik een grapje was aan maken maar mij werd het zwart en raakte bewusteloos. Wat ik mij kan herinneren was dat ik mezelf op het grasveld zag liggen en er mensen om mij heen stonden. Op dat moment dat ik bijkwam was het alsof ik weer terug kwam in mijn lichaam en begon te braken. De moeder van mijn vriendin zei, het is gelukkig goed afgelopen, vertel er thuis maar niks over, want anders mag je waarschijnlijk niet meer mee. Daarna had ik een trauma opgelopen voor water. Het heeft nog jaren geduurd voor ik mijn diploma A heb gehaald . Mijn angst is er nog steeds.
Met diezelfde vriendin maakte ik een jaar later weer een heftige gebeurtenis mee. We hadden de make-up spullen van haar oudere zus gestolen en ons opgemaakt. Mijn vriendin zei wel als mijn zus ziet dat wij die spullen van haar hebben, wordt ze echt boos, dus als ze komt, moet je rennen. En met kwam haar zus aan de deur. In paniek rende ik de deur uit en rende zonder verder uit te kijken tegen een auto op. Toen kreeg ik weer zo een vreemde gewaarwording. Alsof je vanaf de stoep kijkt naar hoe je lichaam over de auto heen vliegt, maar op moment dat ik neerviel was het alsof ik terug kwam in mijn lichaam en toen pas voelde ik de pijn. Ik had schaafwonden en een hersenschudding. De man die de auto bestuurde is later nog een bloemetje komen brengen en daarna werd er nooit meer over gesproken. Dat was mijn tweede traumatische ervaring.
Verder was ik een meisje dat erg dromerig was, ik danste en zong altijd en leefde in mijn eigen fantasie. Op school mocht ik meedoen met een musical omdat ik goed kon zingen en ik schaamde me niet, dat was de lagere school periode, maar op de middelbare school veranderde dat door de nieuwe indrukken, verwachtingen en werd ik heel onzeker en kreeg al vrij snel een maagzweer. Ik kon makkelijk leren maar ik was een perfectionist ofschoon ik voor Havo getest was heb ik vijf jaar over de mavo gedaan, omdat daar mijn vriendinnen heen gingen. Ik heb niks met niveaus verder. Ik heb er geen diploma voor gehaald en ben op 17 jarige leeftijd ermee gestopt omdat ik het niet bij mij vind passen en ik begreep ook niet goed wat ik er verder in de toekomst aan zou kunnen hebben.
Hierop volgende een kort middelbare beroeps onderwijs richting handel. Een dag in de week naar school paar dagen praktijk in bedrijfsleven. Zo begon ik als verkoopmedewerkster en kassière. later klantenservice omdat men vond dat ik goed kon luisteren en goed met mensen kon omgaan. Dit was een leuke periode waarbij ik de mogelijkheid kreeg om aan allerlei afdelingen te proeven. De filiaalmanager zag dat ik meer kon en vroeg of ik bij een drogisterijketen wilde gaan werken, die zich verder ging specialiseren in make up. Ik leerde er etaleren en alles wat je nodig hebt om een winkel te runnen, maar ik was al snel verveeld en na anderhalf jaar maakte ik een switch naar een bedrijf dat kleding importeerde vanuit het buitenland op aanraden van de vriendin waar ik eerder de twee trauma’s mee heb mogen delen.
Ik maakte de verkoop pakketjes voor de vertegenwoordigers klaar. In begin was dat leuk samen met haar te kunnen werken. Zij vertrok na een half jaar naar een andere baan. Maar na anderhalf jaar er te werken ontdekte ik dat er gebruik werd gemaakt van kinderarbeid in het verre oosten. Toen kwam ik met mijn eigen ziel in contact en dacht ik doe aan iets mee waar ik helemaal niet achter kan staan. Ook hier had ik in ander half jaar tijd veel verschillende functies in het bedrijf doorlopen, van showroom medewerkster, telefoniste baliemedewerker en was zelfs nog even fotomodel voor de brochure. Ik merkte dat het werk op kantoor mij niet lag. Ik ben een mensen mens en ik ging weer werken in de drogisterijwereld maar nu bij de concurrent tegenover mijn voormalige werkgever.
Inmiddels was ik al getrouwd. Ze waren blij met mij dat ik de ‘ins en outs’ natuurlijk al kende. Na twee maanden daar te werken werd ik zwanger en kwam weer met mijn ziel in contact. Wat zou ik doen? Verzwijgen en doorwerken of eerlijk vertellen. Zelf vond ik het laatste beter bij mij passen en ik mocht mijn half jaar contract verder uitwerken, omdat ik open kaart speelde, mocht ik na de bevalling terug willen, dan zou dat kunnen.
De bevalling ging snel, vanaf de eerste weeën tot aan bevalling was nog geen vijf uur en twee uur na de bevalling was ik thuis met onze dochter. Ik vond het een ‘rollercoaster’ zo snel ging het. Eenmaal thuis ontstonden complicaties en ik begon ernstig te bloeden waardoor de vroedvrouw 2 keer terug is gekomen. Men heeft bloedstolsels eruit verwijderd, alsof er nog een kind uit kwam. Ik raakte buiten bewustzijn en werd per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis als gevolg van het extreem bloedverlies. Ik kwam even bij en toen vroegen ze mij voor een bloedtransfusie toestemming te geven en zag wel mijn echtgenoot in paniek, die dacht wat gebeurt hier dadelijk blijf ik alleen achter met een kind, maar even daarna viel ik weer weg.
Nu was het weer alsof ik uit mijn lichaam trad en mijzelf op de kop zag hangen en ik hoorde een stem die zei; ‘Je wilde geen kinderen en nu ga je ervoor zorgen?’ Eigenlijk wilde ik met mijn man gaan reizen, dat was mijn ideaal plaatje en daar paste een kind niet bij op dat moment. Toch heb ik de vraag volmondig met ja beantwoord en de dag erna kwam ik weer bij . Ik vroeg de gynaecoloog of ze mij misschien hadden opgehangen, dat werd bevestigd maar dat was onmogelijk dat ik dat zou kunnen zien, daar ik onder narcose was. Toen ik zei hoe kan ik het dan vragen? De verklaring was dat mensen wel eens even bij bewustzijn komen maar ik zag mijn hele lichaam van boven af, ze noemen dat ook wel eens een uittreding in de spirituele wereld. Ik herstelde vrij snel en ging voor mijn kind zorgen.
We hadden een vrij traditioneel huwelijk, de man ging werken en het huishouden, opvoeding werd mijn taak. Mijn man ging alleen steeds meer drinken in zijn leven, hij ging naast zijn gewone werk ook bij mensen als kapper aan de slag. Waarschijnlijk voelde hij zich erg verantwoordelijk voor het gezin waardoor zich dit ontwikkelde en ik kreeg steeds vaker te horen dat er maar een is die werkte, waardoor ik er een rot gevoel aan ging over houden. Hierdoor ging ik toch kijken wat ik kon bijdragen en ben begonnen als vrijwilliger op een peuterspeelzaal. Qua verdienen was het niet veel maar was wel fijn omdat ik dan bij mijn kind was en ik droeg toch iets bij in de maatschappij. Ook werd ik oppas in een gezin van een lerares. Mijn gevoel dat mij werd gegeven verdween gedeeltelijk.
Ons tweede kind was op komst, die bevalling duurde maar twee uur in totaal. Onze zoon was geboren met de navelstreng om zijn nek verwikkeld. Dat trok gelukkig welk snel bij maar was wel een huil baby vanaf dag een. Dat was niet makkelijk waardoor de spanningen opliepen en mijn man nog meer ging werken en drinken. 10 maanden lang van 4:00 uur in de ochtend tot 23:00 s avonds aan een stuk huilen. We gingen verhuizen en dachten, laten we een huis kopen dat is beter voor de toekomst van de kinderen. Eenmaal verhuisd werd mij steeds duidelijker dat ik niet gelukkig was. Mijn ideaal beeld was niets van over en ik was ook niet gelukkig in mijn huwelijk. Ik leefde eigenlijk een dubbele rol. Overdag probeerde ik het gezellig te maken met knutselen koekjes bakken maar als mijn man thuis kwam dan moest alles opgeruimd zijn hij kon niet tegen rommel. Ik wilde telkens maar doorzetten maakte mijzelf wijs dat komt wel goed ik moet me niet aanstellen, gewoon doorgaan. Mij werd bij het CAD verteld waar mijn man in behandeling was; Mevrouw ga uw eigen leven leiden, doe waar u gelukkig van wordt want hij is eigenlijk ziek, maar herkent dat niet.Het heeft nog een jaar geduurd eer ik echt weg was. Enerzijds werd ik bedreigd als ik zou gaan, anderzijds voelde ik me steeds ongelukkiger. Het was een tweestrijd. In die periode ging ik vreemd maar kwam zo wel iemand tegen die voor mij wilde gaan waardoor ik de stap durfde te nemen.Na 18 jaar samen waarvan 5 jaar relatie en 13 jaar getrouwd volgde een scheiding.
Mijn tweede huwelijk was een zegen. Een hele lieve man had zelf ook drie kinderen en het pakte onderling goed uit met de kinderen. Als we het er nu nog wel eens over hebben denken we altijd met plezier eraan terug. Alleen hij werd ziek en kreeg last van psychoses waardoor mijn rol van partner naar hulpverlener ging. Qua inkomsten gingen we drastisch achteruit als gevolg van zijn ziekte. Ik ben hulp gaan vragen bij de sociale dienst of ik zelf niet wat kon gaan doen en ik kreeg de mogelijkheid om bij de kinderopvang te gaan werken. Ik begon een 3 jarige opleiding tot sociaal pedagogisch werker, weer 1 dag per week terug de schoolbanken in en 4 dagen stage . Na het behalen van mijn diploma was er geen baan vacant, maar ik mocht poetsen en koffie maken in begin. Ik dacht toen wel heb ik hiervoor gestudeerd en ik werd zelf ziek en kreeg mijn eerste Burn Out . Mijn bazin wilde dat ik toch weer snel aan de slag ging. Ik kreeg nu wel de kans om de groep van 8 tot 12 jarige te begeleiden. Kinderen met ADHD en autistisch spectrum is mijn specialiteit, want ik keek niet naar diagnoses, ik keek naar mogelijkheden. Dit heb ik een jaar of zes gedaan. Inmiddels was mijn takenpakket uitgebreid tot BHV-er, kwaliteitspromotor, ergo coach, stagebegeleiding, naast de groep van 20 kinderen. Bij mij kwam het besef van waar ben ik eigenlijk mee bezig? Leuk al die titels en functies maar ik kreeg een minimum loontje terwijl de ouders van de kinderen die ik opving hadden twee banen, gingen op vakantie en ik maar hard werken om de touwtjes aan elkaar geknoopt te krijgen en mijn eigen kinderen aan het lot over laten. De burn out klachten kwamen telkens terug. Ik was inmiddels gescheiden want twee patiënten samen werkt natuurlijk niet. Ik heb gerend tot ik niet meer kon en kreeg zelf ook een psychose. Ik noem het een kortsluiting in mijn hersenen en achteraf was dat mijn grootste geschenk, anders was ik nu nog voor iedereen aan rennen en mijzelf weg aan cijferen.
In begin periode wilde mijn werkgever mij laten opnemen maar dat wilde ik natuurlijk niet. Ik was zelf hulpverlener maar na vijf dagen ben ik weer vertrokken omdat ik vrijwillig was opgenomen kon ik dus ook weer vrijwillig vertrekken. Ik heb 10 maanden in een psychose door Maastricht gedwaald. Mijn familie was erg ongerust, ik wilde van de anti-depressiva af omdat ik me een robot voelde en begon met blowen toen. Ik had een open relatie met een man uit Brabant destijds waar ik wel verliefd op was maar niet wederzijds. We deden wel leuke dingen samen. Zo zijn we samen naar Ibiza gevlucht omdat men mij gedwongen wilde opnemen. Mijn familie leden was ik al kwijt geraakt dus wat hield me tegen?
Eenmaal op Ibiza kon die vriend mij ook niet aan en zei ik laat je alleen. We logeerde toen bij een vrouwtje en ik vertelde haar ik stop met eten en drinken ik ga niet meer terug naar Nederland en als ik dood ben geef je me maar aan de ratten onder je caravan. Op de vijfde dag kreeg ik weer een openbaring en vertelde een stem; ‘hier moet je iets mee gaan doen’. Ik zou dit verhaal maar de wereld in brengen zodat er mogelijk iets uit geleerd kan worden. Ik kreeg een warm gevoel en dacht ik kan wel terug en ik ga weer proberen contact te krijgen met mijn kinderen. In die periode ben ik 36 kilo afgevallen. Ik ging van maat 44. naar maatje 36 34.
Eenmaal terug in Nederland heb ik wel hulp gevraagd maar ik wilde wel thuishulp en niet opgenomen worden. Hier ging men gelukkig mee akkoord, want opname was mijn grootste angst. Er volgde nog een zware depressie na de periode van de psychose waarvan ik denk dat ik een half jaar alleen maar op de bank heb gelegen. Drie keer per week kreeg ik bezoek om te kijken hoe het met mij ging vanuit de hulpverlening, Ik wilde niemand zien of spreken, behalve mijn kinderen. Ik mediteerde wel veel en begon te schrijven. Tijdens het schrijven ontdekte ik mijn eigen valkuilen.
Vervolgens werd ik afgekeurd voor de arbeidsmarkt en voor mij was het een vrijbrief om mijn rust te creëren, zonder nog iets te moeten.Het heeft vier jaar geduurd eer ik kon zeggen ik voel me al wat beter, maar in die periode overleden mijn ouders en mijn zus, hetgeen ook niet bevorderde. Het heeft me wel zo sterk gemaakt dat ik nu denk ik kan alles aan. Ik heb veel meegemaakt, leerde steeds meer om beter voor mezelf te zorgen. Inmiddels was ik van roken en blowen af en hielp andere lotgenoten. Alles wat verward door de stad liep nam ik mee naar huis. Ik was op zoek naar wat is er met die persoon aan de hand, wat kan ik betekenen. Zelf wilde ik ervan leren.
De afwijzingen en gebrek aan liefde, zelf liefde was vaak een van de aspecten, waardoor deze processen gebeuren. Het was een inloophuis met twee gastenslaapkamers. Ik deed dat vanuit mijn hart, kreeg er geen cent voor en zat zelf onder bewindvoering met 40 euro per week. Maar omdat ik dat van uit mijn hart deed heb ik nooit zonder eten gezeten omdat andere mensen ook hun hart opende. Zo een mooie ervaring, vele malen dankbaarder dan mijn voormalige baantjes. Ik ontdekte de kracht van het werken vanuit mijn hart. En voor alle problemen is liefde het antwoord. En ik ben dankbaar dat ik dit heb ontdekt. Nu kan ik voor ander klaar staan. Ik kan goed naar iemand luisteren en een goed gevoel mee geven maar uiteindelijk moeten ze het net als ik zelf doen.
Per jij was de eerste waar ik over mijn drempel kwam, om weer eens de trein in te stappen en iemand te gaan bezoeken na de periode van 3 jaar isolement. Ik vond die dag bij jou zo warm en gezellig en had me toen echt goed gedaan. Je maakte me bekend met Roy Martina. Ik luisterde naar een van zijn filmpjes en ik herkende meteen dat het ook iemand is die vanuit zijn hart dingen doet. Hij geeft ook mensen die nergens meer een kans hebben een kans om ze weer er boven op te helpen. Maar je moet het zelf doen. Zelf had ik contact met Roy gezocht en hij nodigde mij uit voor de 5 daagse Quantum connectie hypnose bij te wonen, dat ik nog wil gaan uitbreiden met module 2 en 3, zodat ik straks als zelfstandig ondernemer mensen kan helpen met deze techniek. Het was een mooie ervaring en voelde als thuiskomen in een wam bad. Hier onder mijn woning is een ruimte waar ik ook bij vrijwilliger ben. Deze ‘woonkamer’ is er voor de buurt. Later kan ik in dezelfde ruimte gebruik gaan maken om creatief met mensen aan de slag te gaan, denk aan schilderen, knutselen, handwerken, lezingen en filosoferen. In een ontspannen sfeer delen mensen hun verhalen makkelijker. Jij hebt dat met mij gedaan dat ik nu durfde mijn verhaal te delen met de wereld. Ik zie weer de toekomst rooskleuring tegemoet en ben dankbaar dat ik deze weg heb mogen bewandelen.”
Hiermee sloot Tiny haar verhaal af met een glimlach.
Persoonlijk vind ik het een krachtig verhaal waar we veel uit kunnen leren. Blijf bij jezelf om niet te ontsporen is wat ik er uit haal. Tiny mooi dat je je eigen spoor weer hebt gevonden, Je hebt je les geleerd en ik voel dat je steeds meer gaat stralen, heb daar maar vertrouwen in!