Op bezoek bij Patricia Eijkenboom
Deze keer ging ik niet zelf op pad maar kwam Patricia aan mijn eettafel
aanschuiven voor een ontroerend verhaal over haar leven. Ik kende haar
al een paar jaar, maar doordat we nooit veel contact hadden leerde ik
een prachtige vrouw leren kennen wiens leven niet over rozen ging. Ze
liet me al meteen bij binnenkomst trots haar laatste carnavalsclip horen
welke ze onlangs in Geleen heeft opgenomen.
Nadat ik kop koffie had
gemaakt en we samen een soesje aten wat ze had meegenomen voor bij de
koffie begon Patricia haar verhaal te vertellen.
“Ik ben geboren
en getogen in Einighausen. Mijn moeder was half Duits, vader van
Nederlandse afkomst. Mijn ouders hadden een huis gebouwd naast het huis
van mijn opa en oma op hun grondgebied. We hadden een grote tuin, zo
groot als een voetbalveld, welke vol stond met fruitbomen. In het midden
van die tuin stond een appelboom waar mijn opa in de takken een
turnstang had gemaakt. Ondanks dat mijn oudere broer en een neef vaker
bij opa waren, miste opa de band met hun om samen leuke dingen te
ondernemen, Ze hadden andere interesses. Met mijn opa had ik hierdoor
een speciale band opgebouwd, ik was zijn oogappeltje en hij nam me
overal mee naar toe. Samen fietsen, skateboarden, turnen en naar
paardenrennen. Op 70 jarige leeftijd behaalde mijn opa zijn rijbewijs en
nam mij vaker mee in zijn auto om samen uitstapjes te maken. Onderweg
zong ik de liedjes mee op die op de radio te horen waren, het was altijd
reuze gezellig. Zingen deed ik als peuter al met opa… die leerde mij
liedjes als “Pietje is dronken, Pietje is zat” en “Adam sloeg Eva met
de suukerbiete voor de kont”
Mijn zangdebuut voor publiek was als 3
of 4 jarige in de kerk tijdens een bruiloft.. Ik ging tijdens dat de
dominee op zijn kansel klom voor de preek op de bank staan met mijn
gezicht naar de mensen en mijn rug naar de dominee. Ik riep toen ” En
nou gaan we zingen!” En begon met” Adam sloeg eva”
Opa kreeg me niet
stil en is met een zakdoek voor mijn mond met me naar buiten gelopen.”
Ik schaterde van het lachen toen ik dat hoorde en stak Patricia aan en
maakte nog een kopje koffie voor ons.
Patricia vervolgde het
gesprek: “Opa mis ik soms nog wel hoor… hij is al lang dood… maar ik
zou wel eens met hem willen praten en uitstapjes maken. Mijn vader was
katholiek opgegroeid, mijn moeder Nederlands Hervormd, in die tijd was
dat erg ongebruikelijk dat er twee mensen met een ander geloof samen
waren.
Doordat mijn moeder half Duits was en vader Nederlander, werd
er bij ons thuis Nederlands gesproken., eveneens in een dorp als
Einighausen in die tijd erg ongebruikelijk.
Voor mijn leeftijd was
ik groot en fors en had een voorsprong op verstandelijk vermogen ten
opzichte van mijn leeftijdsgenoten, waardoor ik al op vijf jarige
leeftijd naar de lagere school ging.
Door mijn uiterlijk vertoon met
een bril en beugel, die het dialect van de dorpsgenoten niet sprak,
werd ik gezien als een buitenbeentje waardoor ik dagelijks werd gepest
en geslagen.
Mijn moeder ging dan naar school haar beklag doen, maar dit maakte het alleen maar erger, ondanks haar goed bedoelde actie.
Op 11 jarige leeftijd ging ik naar het atheneum. Mijn gewicht was toen
86 kg en in begin ging het goed op school maar zelfs mijn eigen broer en
neef begonnen mij een bijnamen te geven en het gepest begon weer van
voren af aan. Op 15 jarige leeftijd ging bij mij een knop om en wilde me
aanpassen aan het uiterlijk vertoon van de leeftijdgenoten. Dit
resulteerde in gewichtsverlies van 40 kg in half jaar tijd waardoor ik
ging lijden aan anorexia. Ik liep eerst bij de diëtiste om af te vallen
van die 86 kilo naar minder, maar nu mocht ik niet meer afvallen. Om
mijn gewicht te verbloemen stopte ik maaskeien in mijn broek en
camoufleerde dat met een slobber trui. Toen dat uitkwam werd ik
verplicht te eten hetgeen weer doorschoot naar boulimia.
Voor mijn
pubertijd zat ik bij de fanfare en deed korfbal, tijdens mijn periode
naar volwassen worden gooide ik de boeg om en begon aan vechtsport en
startte met volgen van klassieke zangles. Tussen mijn 15 de en 17 de
levensjaar trad ik geregeld op als zangeres en stond zo drie keer in de
week wel ergens op een podium te zingen. Later heb ik de klassieke
zangles verlaten en ging richting pop, jazz.
Mijn moeder is al
zolang ik me heugen kan ziekelijk, waardoor ik versneld zelfstandig
opgroeide en veel verantwoordelijkheden op mijn bordje werden gelegd,
waaronder het invullen van allerlei formulieren.
Mijn broer was in militaire dienst in die periode dus ik stond er alleen voor.
Toen mijn moeder in een rustoord belande voor een periode kreeg ik een hechte band met mijn vader.
Op 19 jarige leeftijd ging ik in een appartement zelfstandig wonen.
Destijds leerde ik een vast vriendje kennen en we gingen samen wonen.
Ik wilde graag zang gaan studeren aan het conservatorium en deed auditie in Maastricht.
Inmiddels overleden Glenn Corneille begeleidde mij op piano tijdens
mijn toelating. De toenmalige zangdocente van Maastricht adviseerde me
naar Rotterdam te gaan. In Maastricht werd ik afgewezen. In Rotterdam
werd ik toegelaten als 1 van de 8 eerstejaars zang..
Doordat mijn
vriend bij van der Valk werkte en men ging uitbreiden in Scheveningen
was overplaatsing mogelijk naar Den Haag. Het was een prachtige tijd. We
woonde in een appartement vlakbij het strand. In mijn vrije uren ging
ik dan ook vaker wandelen langs het strand met mijn honden. Ooit wilde
ik een bordercollie maar het lot wilde anders en ik werd meteen verliefd
op een Mechelse herder, welke ik al had uit de periode voor Den Haag.
De band die ik met dat dier had was uitzonderlijk te noemen. We voelden
elkaar goed aan en ik vond altijd veel troost in periodes van
tegenslagen. We konden bij wijze van spreken lezen en schrijven met
elkaar.
Toen mijn vriend ziek werd kreeg hij geen contract
verlenging meer waardoor we terug keerde naar Sittard en ik met de trein
op en neer pendelde naar Rotterdam.
De dag voordat mijn
eindexamenjaar begon kreeg ik een telefoon dat er op mijn vriend was
geschoten in het restaurant in Duitsland waar hij destijds werkte als
chef kok. Zes schoten werden op hem gericht waarvan vier raak.”
Plots viel Patricia stil en tranen rolde over haar wangen van emoties en
verdriet. Nadat haar tranen gedroogd waren en ik haar een knuffel gaf
laste we maar even een koffie pauze in, ook wel bekend onder de
toepasselijke naam, het bakje troost. Hierna vervolgde ze haar
levensverhaal.
“Het had niet alleen op mijn vriend een grote impact, ook op mij liet het flinke sporen na waardoor ik mijn opleiding op dat moment niet kon vervolgen. Nog geen half jaar later overleed mijn oma ik was toen 25 maar moest voor mijn 27 ste mijn opleiding hervatten wilde ik slagen, Toen ik de opleiding wilde hervatten zou ik in Rotterdam het derde jaar doubleren wilde ik slagen. Uiteindelijk werd mij verteld dat ik geen eindexamen mocht doen. Na een auditie vervolgde ik mijn studie aan het conservatorium in Arnhem waar ik vanaf het tweede jaar kon instromen en kon ik nagenoeg weer opnieuw beginnen. Hier ben ik uiteindelijk wel geslaagd. Hierdoor was er een flinke studieschuld ontstaan maar die is inmiddels afgelost. Wat mij opviel is dat er toch wel veel verschillen waren in de manier van lesgeven tussen de conservatoriums , maar goed dat is natuurlijk ook afhankelijk van de docent.
De dag van mijn eindexamen heb ik met een prednison spuit in mijn spieren gezongen omdat ik eigenlijk te ziek was om te zingen, ik had een fikse griep en mijn keel was zwaar aangeslagen. Nadat ik mijn examen behaald had stortte ik in.
Mijn stembanden waren overbelast, knobbels op de stembanden en lag vier jaar eruit. De prognose was dat ik nooit meer zou kunnen zingen. Dit voelde voor mij als monddood en ging gepaard met veel verdriet en veel huilen. Door de aanslag op mijn partner die het wel fysiek had overleeft maar nadien een andere persoonlijkheid kreeg liep ook de relatie stuk.
In 2002 woog ik weer 130 kilo van de opgekropte stress. Dit gaf de doorslag om weer de draad op te gaan pakken en middels sporten en gezond eten viel ik in een jaar tijd weer 60 kilo af.
Mijn zelfvertrouwen was weer terug en na een lange revalidatie mijn stem ook weer. Ik begon weer in wat bandjes te spelen en trad wel eens hier en daar wat op. Op gegeven moment werd ik de leadzangeres van de band Diablo’s Bullets en we traden internationaal op. Mijn hoogtepunt in die tijd was wel een optreden op het hoofdpodium van de Western Experience in de Brabant Hallen waar ik voor 30.000 mensen publiek zong. Het was zo een mooie ervaring, het lijkt alsof dan al je problemen niet meer bestaan en je ineens een totaal ander mens bent die weet waarom ik daar sta en waar ik goed in ben, zonder enige twijfel. Echter op moment dat ik het podium afstap blijft er niet meer veel over van dat gevoel, dan ben ik gewoon Patricia. .
Gebreken komen met de jaren zo ook bij mijn ouders,
waardoor ik al vanaf 2009 de mantelzorg op mij neem voor hun aangezien
mijn broer in Rotterdam woont.
in 2011 probeerde ik mijn eigen
zangschool op te richten maar werd geen succes door de recessie en in
2014 viel dus ook het doek .
Ik zou graag iets willen betekenen
voor mensen met een beperking. Uit eigen ervaring weet ik hoe helend
zingen kan werken. Die ervaring wil ik dan ook graag delen zodat ook
andere even hun zorgen vergeten. Als ik voor ouderen zing zie ik een
glimlach ontstaan en ze genieten, daar doe ik het voor.
In 2017
kreeg ik als gevolg van een slijtage in mijn ruggenwervel en afbreken
van de haakjes, 2 wervels aan elkaar geschroefd. Omdat ik drie jaar mee
ben blijven lopen is er ook een zenuwschade ontstaan. .Aanvankelijk
wilde men mij in Maastricht niet opereren maar door een second opinion
werd ik in de Sint Maartens kliniek in Nijmegen uiteindelijk geholpen.
Er werd een zogenaamde t-lift operatie gedaan.
Mijn grote wens is
weer in mijn kracht te komen staan maar door familiare omstandigheden en
mijn verzorgende taak hierin wordt ik weer afgeremd in mijn zijn.
Toch probeer ik tussendoor nog wel wat te zingen zoals het
carnavalsliedje wat ik je straks liet horen. Zal ik je nog wat meer
laten horen?”
Terwijl we nog een bak koffie samen dronken luisterde we naar haar uitgebreid repertoire.
Zelf was ik erg onder de indruk van haar eigen geschreven nummers over
haar strijd in haar leven. Zo zwaar als haar leven was hoe prachtig de
liederen klonken. Het was alsof haar stem uit haar tenen kwam, met
zoveel kracht en emotie daar is het carnavalsliedje een lachertje bij
wat mij betreft. Zal hier een paar links naar haar nummer bijvoegen
zodat jullie zelf mogen oordelen. Het nummer over haar moeder raakte mij
behoorlijk en kreeg er kippenvel van. Patricia vulde het aan met de
woorden: “Nimmer zou ik mijn moeder willen kwetsen met dit lied, ze deed
wat binnen haar vermogen lag met alle goede bedoelingen, voor mij is
muziek slechts een uitlaatklep om mijn emoties te uiten.
Luister zelf
https://soundcloud.com/patricia-eijkenboom/dearmother
https://www.youtube.com/watch?v=Ns4xYxMIbQ4&feature=share
https://www.youtube.com/watch?v=5Tl9DTYq2ao&feature=share
https://www.youtube.com/watch?v=fkdzoLJ9vgs&feature=share
Mijn advies aan Patricia is ga zingen over je leven met tegenslagen, dat ben jij, dat is je kracht, en oh zo puur, maak er goud van. Luister zelf:
Rowen Heze zingt het liedje “Tis een kwestie van geduld….” maar heb geduld, ga door en ik weet zeker dat jouw tijd nog komt!