Onlangs reisde ik af naar Amersfoort om het levensverhaal van Aristakes te mogen horen.
Terwijl ik de straat inliep hoorde ik vanaf het dakterras van zijn penthouse mijn naam roepen en hij wees mij de hoofdingang. Eenmaal boven gearriveerd ging Aristakes een kop koffie maken terwijl ik genoot van het prachtige uitzicht vanaf zijn terras waar we het interview zouden gaan houden.
Opgewekt en enthousiast begon hij zijn levensverhaal te vertellen: “Ik ben geboren in Athene maar ben van Armeense origine. Ik kwam in Griekenland doordat mij grootouders zijn gevlucht voor de genocide die de Turken hebben gepleegd op ander half miljoen Armeniërs, een afschuwelijk drama, dat na 105 jaar nog altijd wordt genegeerd en niet erkend door de Turkse regering. Het waren voornamelijk de Christenen die werden vermoord. In die periode 1915, 1916, 1917 zijn er velen gevlucht naar omringende landen, onder wie mijn grootouders. In Griekenland leerde mijn Armeense ouders elkaar kennen. Mijn oudere broer, jongere zus en ik zijn geboren in Athene. In 1956 zijn we met ons gezin naar Nederland gekomen en kwamen in Amersfoort terecht, waar nog 4 broers zijn geboren. In 1962 zijn wij genaturaliseerd tot Nederlander. Door onze Nederlandse staatsburgerschap, moest ik mijn militaire dienstplicht vervullen. Mijn oudste broer had vrijstelling van dienst, in verband met astma. Ik had me opgegeven voor het Korps Commando Troepen (KCT) in Roosendaal en moest, als sergeant, twee maanden langer dienen. Ik ben de eerste en tot nu toe enige Armeniër, die de Groene Baret heeft gehaald in het Nederlandse leger.
Een dag voor mijn afzwaaien kreeg ik een ernstig auto ongeluk waarbij mijn rug op twee plaatsen was gebroken. Men dacht dat ik een dwarslaesie had aan de hand van de Röntgenfoto’s. Ik was bewusteloos, maar toen ik bijkwam stonden er doctoren om mijn bed samen met mijn ouders. Ik hoorde ze vertellen ‘Oh hij komt bij!’. Ze lieten me de röntgenfoto’s zien en vertelden mij, dat ik verlamd was en naar een revalidatiecentrum moest en voor de rest van mijn leven in een rolstoel terecht kwam. ‘We kunnen niets meer voor je doen’, zei één van de artsen. Op een gegeven moment bewoog ik mijn benen. Een dokter zei, ‘Zag ik nou jouw benen bewegen?’. ‘Dat kan helemaal niet met een dwarslaesie!’ Mijn beide benen werden helemaal onderzocht en ik had gewoon gevoel in beide benen. Alle aanwezigen waren stomverbaasd en lieten kreten horen, dat het een wonder was, dat ik mijn benen nog voelde.
Mijn moeder zei in het Armeens ‘Astvats sirum e k’ez’ dat betekent: God houdt van jou! Dat ben ik nooit meer vergeten.
De artsen zeiden, dat ik 6 maanden plat moest liggen, maar door de uitstekende conditie die ik op had gebouwd bij de commando’s heb ik maar 6 weken in het ziekenhuis gelegen. In het ziekenhuis lag ik in een gipsbed en ofschoon ik al piano speelde vroeg ik mijn moeder de gitaar mee te nemen, zodat ik de zes weken in het ziekenhuis kon overbruggen. Ik lag dus in mijn bed gitaar te spelen, dat werd erg gewaardeerd door mijn kamergenoten. Toen ik werd ontslagen uit het ziekenhuis, kreeg een korset om van aluminium en leer en een paar krukken en mocht huiswaarts. Na een week bevrijdde ik me van het korset en gooide de krukken aan de kant en ik kon alles weer.
Een vriend belde me op en zei dat hij had afgesproken met een vriendin in Arnhem, maar dat zijn auto kapot was. Hij vroeg of ik hem wilde brengen. Ik had destijds een Alfa Romeo en het leek mij wel leuk, omdat ik nog nooit in Arnhem ben geweest. Dus wij op weg naar Arnhem en belandden op de Korenmarkt. We zaten te genieten op het terras in het zonnetje met een lekker glaasje bier, ondertussen genietend van de zomers geklede dames, die daar op het plein waren. Mijn vriend merkte op dat er een vleugel in het café stond en zei ‘Aristakes zou je niet even een paar liedjes spelen.’
Enfin een paar biertjes verder moest ik ook naar toilet en ik merkte inderdaad de vleugel op, met een kleedje erop een pot met bloemen, wat krantjes en tijdschriften. Ik opende de klep, verwijderde het doek dat nog op de toetsen lag en ging toch maar een paar deuntjes spelen.
Op dat moment draaide iedereen zich aan de bar om en waren verrast met een gezicht van ‘Wat gebeurt daar nu’. Ik was geen beroeps pianist maar een huis tuin en keuken pianist.
Ik speelde natuurlijk wel al wat liedjes, maar niet professioneel. Het werd gezellig en mensen vroegen me of ik bepaalde nummers kon spelen. Ik improviseerde heel veel en probeerde zo de verzoekjes in te willigen. Ik kan nauwelijks noten lezen. Heb wel pianoles gehad, maar ik studeerde nooit……hihihi. Ik hoor een melodie, ga aan de zwart-witte toetsen zitten en ik speel het.
Plots komt er een man op mij af en zegt ‘Heb je een visitekaartje voor mij’ ‘Nee, heb ik niet, waarom vraagt u dat?’ antwoordde ik. ‘Nou ik ga dan en dan trouwen en ik wil mijn gasten verblijden met jouw pianomuziek, terwijl we aan de champagne en taart gaan, bij de ontvangst in het hotel, want daar staat een vleugel‘ ‘Nee, meneer sorry, ik heb helemaal geen repertoire en ben ook geen beroepspianist‘ ‘Nou’ zegt die man ‘Dat wat je hier doet kun je daar toch ook wel.’ Ik zei, ‘Ja, dat is geen probleem’.
Enfin dat was het begin van mijn beroepsmatige carrière. Ik begon in Arnhem in kroegen te spelen, bij de tennisclub en zo werd ik dus geheel onvoorbereid, beroepsmusicus. Later maakte ik natuurlijk wel een repertoire en ik schreef mij in bij de kamer van koophandel als zelfstandig ondernemer, en dat ben ik tot op de dag van vandaag nog altijd.
Destijds had ik een uitkering van de WAMIL (Wet Arbeidsongeschiktheidsvoorziening Militairen) omdat het ongeluk net een dag voor mijn afzwaaien gebeurde. Ik had een enorme uitkering destijds van bijna 2000 gulden in de maand, voor die tijd een aardig bedrag. Ik praat over 1974 ‘75. Ik heb destijds geprobeerd de uitkering te stoppen, maar dat was niet zo eenvoudig. Na een aantal maanden lukte het uiteindelijk toch.
Ik speelde door het hele land, later zelfs over de hele wereld.
Destijds maakte ik ook wel plaatjes en ik was Avro’s radio televisie tip met het nummer ‘Sentimental song’. In de Jaarbeurs in Utrecht waar ik speelde, kwam Bert van Rheenen, alias Chiel Montagne, naar me toe. Hij kende mij al en zei: ‘Ik dacht dat ik Neil Daimond hoorde spelen’. Ik kreeg een contract aangeboden voor het maken van een Neil Daimond medley. Dat heb ik ook gedaan en zo ontstond ‘Diamond forever’.
Ik heb zelf het stuk ‘Play me a song’ er tussen geschreven en we hebben het opgenomen met Jan Rietman, John Sonneveld was mijn producer. Daarna hebben we mijn allereerste Top-40 notering geschreven en geproduceerd: ‘Don’t wanna live without you’.
Toen belde Harrie Knipschild van platenmaatschappij Polydor mij op ‘Aristakes, er ligt een single klaar; die hoef je alleen maar in te zingen. Het is een duet met Ciska Peters’ Ik zei ‘Wacht even; ik heb mijn volgende single al klaar ‘Step by Step’ en die hoeven we alleen nog maar te mixen en dan komt hij uit en komt waarschijnlijk ook in de Top 40 te staan.
In overleg met Bert heb ik toch het duet met Ciska gezongen dat tot op de dag van vandaag nog altijd gedraaid wordt, 37 jaar na dato. Het is eigenlijk niet mijn stijl muziek maar werd wel een hit. En toen was ik een bekende Nederlander, ik was veel op tv en radio. Het is heel gek je bent een tijdje een BN-er maar als je een tijdje niets hebt laten horen, of je plaatje flopt, dan ben je verdwenen, besta je niet meer en dus totaal oninteressant voor de media.
Als ik nu nog wel eens bel met de radio dan zeggen ze ‘Met wie zegt u, met Aart Staartjes?’, ‘Nee die is al dood, met Aristakes’. Nou ja ik begrijp het natuurlijk wel dat zijn van die jonge lui die mij niet kennen uit mijn Top-40 jaren. Ik ben inmiddels 67 en voor mij hoeft het niet meer zo hard.
Zo werd ik gebeld door de rechter hand van John de Mol om mee te doen aan een tv programma ‘House of Talent’. Ik zou er dan 6 weken moeten gaan zitten en een liedje componeren en dan zou ik worden beoordeeld door een jonge jury. Die juryleden, zaten nog in pappa’s pijpje, toen ik al in de top 40 stond (1983!)
Hou op jongens. Men zei, dat ik dat moest doen ‘Dan wordt je beroemd’. Hahaha, ik wíl helemaal niet ‘beroemd’ worden. Bovendien is ‘beroemd’ worden of zijn geen vak!
Ik wil gewoon piano spelen, ik heb niks met beroemd worden en overal moeten oppassen dat je niets verkeerds doet. Ik wil alleen maar mensen verblijden met hetgeen ik doe, niet meer en niet minder.
Ik ben de wereld rond geweest met mijn songs destijds. Zo was ik ooit bij mijn Armeense familie in Glendale (Los Angeles) op bezoek en kwam ik op de Armeense tv zender USArmenian TV, die over de hele wereld uitzendt. Ik had een interview en werd mijn compositie ‘Hey little girl’ vertoond. Ik spreek Armeens en mijn verhaal werd opgemerkt door iemand in Libanon, die zijn familie informeerde over mij. Eén van de familieleden heeft namelijk een juwelierszaak heeft in het 7 sterren hotel Burj al Arab in Dubai.
Hierop volgde een uitnodiging om auditie te komen doen in het hotel. Het toeval wilde, dat mijn vrouw Nicole en ik net naar Dubai geboekt hadden. We konden die reis dus mooi combineren met de auditie in hotel Burj al Arab
Wij werden opgehaald vanaf ons hotel in een witte Rolls Royce, met chauffeur voorzien van witte handschoenen, flesje bubbels achterin, je kent dat wel en ik mocht mijn kunstje vertonen aan de mooie witte vleugel in dit beroemde hotel. Ik begon aan het refrein van mijn eerste liedje en toen zei men al: ‘Stop maar’. Ik dacht, wat krijgen we nou? Er zaten man of acht te luisteren en kreeg meteen een jaarcontract als Head Entertainer aangeboden. Maar omdat ik nog wat afspraken had lopen in Nederland, die ik moest afronden, keerde ik op 1 november 2009 terug naar Dubai, om daar te werken als ‘Head Entertainer’. Ik ontmoette daar allerlei bekende mensen, Bill Clinton, George Clooney, Tom Cruise, Naomi Campbell, Roger Federer en noem ze maar op. In die periode liet ik veel bekende Nederlanders, die mij kenden, naar binnen in het hotel. Normaal gesproken kun je daar namelijk niet even naar binnen om een kopje koffie te drinken. Je bent verplicht een reservering te maken voor een lunch of diner! Door mij kregen ze ook nog korting op alles wat zij besteedden.
Nadien heb ik nooit meer wat van ze vernomen. Zelf noem ik dat armoede. Ze vinden je alleen maar belangrijk, omdat je ze voordeel kunt bezorgen.
Ik had er een kamer op de 11 de verdieping, prachtig uitzicht. En als je kijkt op google naar mijn compositie ‘Oceans of love’ Aristakes, zie je veel foto’s van die periode, in het clipje.
Op de vraag hoe hij het vond om al die bekende mensen te ontmoeten bleef hij nuchter als hij is en antwoordde: “Veel mensen maken de fout door zich anders te gaan gedragen als er een bekend iemand naast hun staat. Nooit doen! Gewoon jezelf blijven. En of ik nu mijn liedje speel voor de vuilnisman of voor koningin Maxima, mijn liedje blijft hetzelfde.”
Ons gesprek werd onderbroken door een inkomend telefoongesprek waarbij Aristakes werd uitgenodigd om voor een select gezelschap te komen optreden, waarna hij het gesprek vervolgde:
“Mijn levensfilosofie is de consequentie van geboren worden is dat we dood gaan, en of je nu Bill Clinton bent of een miljardair waar het geld tot aan plafond ligt opgestapeld, So What? We zijn allemaal gewoon mensen van vlees en bloed en voor mij is er geen verschil. Ik ken geen angst en er zit ook geen negativiteit in mij.
Maar na drie maanden ben ik opgestapt in Dubai, omdat ik er diep ongelukkig werd. Alles maar dan ook alles in Dubai draait om geld; er gaat daar niets maar dan ook niets om de innerlijke rijkdom van de mens. De innerlijke rijkdom zit niet in een portemonnee, die zit in je hart en in je ziel. Dat kwam ik daar niet tegen ik was dood ongelukkig. Na drie maanden zat ik weer thuis en iedereen zei Aris hoe heb je dat nu kunnen doen. Het boeit me niet ik heb er niks mee. Men vond wel dat ik een sterk karakter had, maar goed dat ben ik en dat blijf ik. Als ik iets moet doen wat tegen mijn ziel indruist heb ik het zo voor gezien.
Eenmaal terug ben ik begonnen met theater optredens en dat vond ik leuk, ofschoon het natuurlijk wel een hele nieuwe uitdaging was voor me. Je zit er met je vleugel op een podium verder niets en al de ogen van de zaal op je gericht kijkend en luisterend naar mij en mijn stem. Doe het maar. Het gaat me goed af en steeds beter. Voor mij was het een compleet nieuwe dimensie in mijn artiesten leven. Ik voel me als een vis in het water en al moet ik daar drie uur spelen, ik heb geen last van mijn rug, geen honger ik leef dan helemaal op. Heerlijk!
Dit jaar door de corona heb ik alle optredens moeten afzeggen, ook privé concerten bij mensen thuis, maar langzamerhand begint het weer aan te trekken zoals je net meekreeg aan de telefoon.
Het zijn nu natuurlijk nog kleine groepjes waardoor ik natuurlijk niet de hoofdprijs kan vragen maar ik denk met ze mee, zodat iedereen tevreden is en er win-win situaties ontstaan. Ik wil alleen maar blije gezichten zien, zowel voor de uitbater, als de mensen die komen luisteren.
In de corona tijd heb ik heel wat blije gezichten gezien. Ik ging zorgcentra af en speelde buiten op een grasveld voor de inwoners die aan de ramen of balkons stonden te luisteren.
Beste Per die blijde gezichten zijn onbetaalbaar, daar word ik nu gelukkig van. Ik denk dat ik een van de eerste artiesten was die er mee begon. Later zag ik Gerard Joling het ook doen met bloemen uitdelen aan mensen, maar goed hij krijgt ze waarschijnlijk gesponsord, ik deed het uit eigen zak om de mensen vanuit mijn hart te verblijden. De blijdschap in de ogen van die mensen voelt voor mij als salaris.
Natuurlijk moet ik in de supermarkt ook gewoon betalen, dus er moeten wel centjes binnenkomen, maar dat is voor mij nooit de hoofdmoot geweest.
Ik heb 17 jaar in Arnhem gewoond en ben toen verhuisd naar Hoevelaken, en ben daar zomaar een reisbureau begonnen. Het eerste reisbureau van Hoevelaken. Destijds zat ik in een business clubje en vroeg of er ergens een pand was. Men wist wel iets waar ik zou kunnen beginnen, een pand aan de Westerdorpsstraat waar ik de vrouw die wilde stoppen uitkocht en ik ben begonnen. Zelf kwam ik niet uit de reiswereld maar ik nam een meisje in dienst die alles van die wereld afwist, en zoals je misschien weet mijn vrouw Nicole kent die wereld ook wel en die verklaarde me in eerste instantie voor gek. Ik had nu naast mijn evenementen bureau ‘Artiestenwinkel.nl’ dat later ‘House of Events’ ging heten en naast mijn eigen optredens nu ook een reisbureau.
‘House of Events’ bestaat nog steeds maar ik doe er niet veel meer mee. Ik organiseerde heel veel bruiloften, evenementen feesten. Ik zorgde voor de artiesten, de catering de inrichting, kortom het totaal pakket. Nu heb ik daar geen zin meer in.
Het reisbureau was een succes en ik begon acht maanden later mijn tweede reisbureau in Scherpenzeel.
ik had 2 halve man personeel voor het evenementen bureau. 7 meiden in de reisbureaus en ik met mijn eigen optredens
Die reisbureaus heb ik ruim zes jaar gehad en toen verkocht ik ze met miljoenen omzet per jaar net voor 9/11. Ik zag dat er een verschuiving ging plaats vinden waarbij er steeds meer via internet werd geboekt. Het heeft zo moeten zijn, dat was dat.
Daarna naar Nijkerk verhuisd waar we 21 jaar hebben gewoond, daar hebben we het huis goed kunnen verkopen, vijf maanden in Laren gewoond en nu wonen we sinds 7 oktober hier weer in Amersfoort in een mooi penthouse. Wat leuk is ik ben hier natuurlijk opgegroeid en kom nog geregeld oude stappers van vroeger tegen.
Mijn eerste theatershow ‘Romantic ballads unplugged’ in het Icoon theater in Amersfoort was helemaal uitverkocht en moesten zelfs nog stoelen bijgeplaatst worden. Tineke de Nooy reikte mijn album uit en Jolie Pijper was mijn gaste.
Op een dag werd ik benaderd, terwijl ik in de auto zat, door een mevrouw van het Posa theater in Lelystad. Ze vroeg naar de naam van mijn volgende optreden. Ik had nog geen titel voor mijn nieuwe theaterconcert. Ze wilde wat informatie gebruiken om wat PR te gaan doen. Ze vroeg wat ik eigenlijk deed en ik zei ik speel en zing mooie liedjes. En daar was de naam geboren. ‘Mooie liedjes’ Ik kwam thuis en ik schreef binnen 20 minuten het liedje ‘Mooie liedjes’. Mijn vrouw Nicole was aangenaam verrast omdat ik normaal nooit Nederlandse liedjes schreef.
Deze voorstelling begint met ‘Mooie liedjes’ en eindigt met ‘Mooie liedjes’ waarbij ik iedereen bedank met een extra coupletje. En aan einde van dat couplet dimt het spotje, dat op mij gericht is, tot een ‘black-out’ en is de voorstelling afgelopen. Hoe ik erop kom, geen idee, gewoon door een simpel telefoontje in de auto.
Ik heb ontzettend veel te vertellen, waardoor ik nu bezig ben een autobiografisch boek te schrijven waarin alles wat ik jou nu verteld heb natuurlijk in terug komt.”
Hiermee sloten we het interview af en hij nodigde mij uit om naar een paar liedjes te komen luisteren in zijn woonkamer waar een prachtige vleugel stond.
Er gebeurde iets magisch, alsof ik een hele andere Aristakes leerde kennen.
Gepassioneerd speelde hij enkele nummers en liet mij een voorproefje horen van zijn rock opera. Hij ging helemaal op in zijn muziek en werd een met de vleugel. De melodieën in combinatie met zijn prachtige stem vulde de woonkamer waarbij je er niet om heen kon dan stomverbaasd aandachtig te luisteren naar dit natuurtalent, die vanuit zijn ziel via zijn vingers die over de zwart witte toetsen dansten, zijn kunsten in een mini privé concertje liet horen.
Het stukje van de rock Opera raakte mij intens, de variaties van hard naar zacht, langzaam naar snel voerde mij mee in een muzikale reis van hoogwaardige kwaliteit. Zelf ben ik a muzikaal maar naar mijn inschatting kan dit niet anders dan een gigantisch succes worden. Ontroerend intens prachtig.
Aristakes moest weg en gaf mij nog een cd mee genaamd ‘Mooie liedjes….het Album’, geheel zelf geschreven zodat ik thuis nog kan nagenieten en hij liep met mij terug naar de bushalte met zijn fiets aan de hand.
Aristakes ik wil je bedanken voor je openhartig gesprek, je traktatie met je mini privé concert. Ik realiseerde me hoe intens mooi een dag kan zijn, door zo een leuke ontmoeting en vervolgde mijn reis huiswaarts.
Nadien bedankte ik hem nogmaals voor zijn verhaal en nodigde hem uit dat mocht hij in Heerlen zijn voor een optreden in de schouwburg, dan was hij welkom.
Volgens hem was de zaal te groot voor zijn publiek, maar nadat ik een stukje van de rock opera had gehoord zag ik hem zeker al voor een grote zaal optreden.
Hij vertelde mij, tijdens het maken van de koffie, dat hij een gehoorbeschadiging heeft en juist dat maakt hem nog meer bijzonder. Uit zijn verhaal blijkt dat hij soms dingen niet goed hoort. Denk dan maar aan de man in het café aan de Korenmarkt in Arnhem, die hem uitnodigde om tijdens zijn bruiloft te komen spelen. Je talent is veel krachtiger dan je denkt!
Aristakes twijfel niet te veel aan jezelf, zoals je destijds deed aan begin van je carrière.
De Rock Opera kan niet anders dan volle zalen gaan trekken, schat ik zo even in.
Blijf maar vanuit je ziel spelen, dat komt binnen, verder hoef je niets te beginnen. Hou het maar eenvoudig en blijf wie je bent, dat maakt je vanzelf groot, prachtig mens!