Met Frank was ik via LinkedIn al geruime 7jd verbonden we hadden de afspraak gemaakt als we bij elkaar in de
buurt waren, zouden we kijken of het gelegen komt om wat af te spreken. Frank was in Valkenburg en belde mij op
of het gelegen kwam. Ik heette hem van harte welkom voor een kop koffie, en een paar uur later zat Frank aan mijn keukentafel.
Het verhaal van Frank is een niet dagelijks verhaal ofschoon ik al reeds eerder een soortgelijk verhaal had
opgemaakt van Jay Harm, die door omstandigheden in de problemen kwam. Hier het verhaal van Frank:
“De reden waarom ik dit verhaal vertel is niet omdat ik graag over mijzelf praat, hetgeen vaak mensen denken maar nadat Nick Vujicic, een spreker zonder armen en benen, mijn verhaal hoorde tegen mij zei: ‘Frank het is je morele verplichting dat je je verhaal met de wereld deelt.’ Dat ga ik nu doen.
Frank is geboren een jaartje of 60 geleden in Amsterdam uit een moeder die in Indonesië in een concentratiekamp heeft gezeten, voorheen had ze een geweldig mooi leven tot dan toe. Het leuke wat ik over mijn moeder wil vertellen er zijn foto’s van mijn moeder in een wiegje met vier Siberische tijjgertjes. Dit verklaarde de kracht van
mijn moeder. Later in mijn verhaal komt naar voren welke kracht mijn moeder mij heeft meegegeven in het leven.
Zelf ben ik geboren als High Sensitive waardoor ik een wereld creëerde die eigenlijk niet bestaat. Zelf was ik overtuigd van een wereld waarin dieren en kinderen zonder pijn opgroeien. Achteraf weet ik waarom ik deze wereld creëerde omdat de ‘echte’ wereld voor mij te overweldigend was. Andere mensen vluchten naar drank of drugs, maar ik hield mij staande met deze overtuiging. Alles wat mij pijn deed verwerkte ik in mijn
ethic room, de zolder waar ik in mijn verbeeldingswereld leefde en waar ik het allemaal een plekje gaf. Niemand werd er gepest en ik nam het altijd op voor de minderbedeelde in mijn ideale wereld. Echter dat verschil tussen deze denkbeeldige wereld en de echte wereld wordt op gegeven moment veel te groot, waardoor de echte wereld je overwoekert waardoor je het niet meer gaat redden.
Het ging een hele tijd goed met mij, ik was goed in de sporten atletiek en basketbal en werd vaak geroemd in kranten en magazines, dit was mij enige houvast in de echte wereld. Ik won heel veel wedstrijden maar ik wist als je wint vinden heel veel mensen je leuk en aardig en ben je geliefd, maar ik vond dat stukje helemaal niks. Want ik wist zodra je minder gaat presteren wordt je afgedankt, dat voelde ik al als high sensitive persoon. Het gevolg was dat ik na iedere wedstrijd na douchen via een achteruitgang onopgemerkt het terrein verliet.
In die periode werd ik gevraagd om te coachen omdat ik meteen aanvoelde bij de spelers waar hun blokkade zat, en ik was in staat deze weg te nemen. Ofschoon ik gezien werd als een ongelooflijk goede coach had ik dat beeld van mijzelf niet. Wat ik deed was mijn pijn om te zetten waardoor ik mensen in hun kracht kon zetten, en ja dat gaf mij
wel een goed gevoel.
Maar waar was Frank in dit verhaal? Frank ging leven in een wereld die eigenlijk niet echt is en ik eigenlijk ook niet aan kan. Het basketballen werd minder omdat ik ouder werd, maar het coachen ging beter en beter, en mijn teams speelde op dat moment op het hoogste nivo. Ik begon te twijfelen aan de successen en realiseerde mij wanneer gaat Frank zijn masker afzetten en laat zien wie hij eigenlijk is en eigenlijk wil zijn. Ik werd er zo moe van, al dat acteren. Dan gebeurd er iets wat heel bepalend is geweest voor de rest van mijn leven.
Een vriend van mij werkte bij Mercedes en ik doe een gunst voor hem. Terwijl ik daar koffie zit te drinken en ik wordt gevraagd om een auto op te halen in Utrecht, niet zomaar een Mercedes maar het topmodel een 600 SEC, die moest ik op kenteken zetten en vervolgens afleveren in Egmond aan Zee. Ik ben op weg met die auto naar Rijswijk om de auto op kenteken te zetten. Mij werd gevraagd voor wie is die auto? Weet ik veel gaat mij toch niks aan, ik werk niet voor Mercedes, ze hebben het even druk en ik help hun even uit als een vriendendienst. Ik deed dat wel eens eerder. Ze bleven lastig doen en ze wilde weten hoe die auto betaald was, het was hun goed recht. Ik rij terug naar Mercedes en die stuurde mij naar Egmond voor de papieren te halen. Ze duwde mij een enveloppe in de handen en ik werd weer naar Rijswijk gestuurd. Onderweg zei mijn intuïtie hier klopt iets niet, en ik maakte voorzichtig de enveloppe open die maar half was dichtgeplakt. Ik trof papieren aan over de auto die drie ton koste, waaruit bleek dat twee ton in contanten was betaald en de rest was met een check gedekt. De goede man werkte in een casino in Alkmaar, voor nog geen 2000 gulden per maand. Verder trof ik nog drie briefjes van 1000 aan, met
een paperclip, voor een zekere Hr, van B. Dit riekt naar corruptie. Ik besloot via mijn werk te rijden waar ik als interviewer werkte en legde het voorval aan mijn baas voor. Hij zei Frank maak deze klus nu maar af, en stop er daarna mee. We kopiëren alles mocht er gedoe van komen en we houden de originele papieren. Ik wilde al meteen
stoppen. Had ik dat maar gedaan. Mijn gedachte was, wat ben ik aan doen, dit hoort niet bij mij. Toch deed ik het omdat ik van nature graag mensen help en lastig nee kan zeggen als iemand mij iets vraagt. Dat zou ik nu niet meer doen, alhoewel dat zeg ik wel, maar als iets van nature in je zit is dat lastig te doorbreken.
De auto werd afgegeven op een CD nummerplaat (Corps Diploma7que) een kenteken voor diplomaten of mensen die tijdelijk in Nederland verblijven Je mag drie maanden met die auto rijden op dat nummer, dan gaat die naar het land van herkomst waar die persoon woont, of je betaald BPM. Dat had ik de man heel goed uitgelegd maar
achteraf weet ik dat de man in illegale prostitutie zat, drugshandel, gok handel, kortom alles wat illegaal was kon deze persoon ongeschonden doen. Gedreven door een conflict in Joegoslavië , kwamen toen vele hier hun heil zoeken, met alle gevolgen van dien. Het bracht veel corrupte, en zware criminaliteit naar ons land. Maar in al die
jaren is het alleen maar erger geworden, zoals we nu elke dag in de media kunnen vernemen en wat ook veel onschuldige slachtoffers maakt. En toen dus ook, 30 jaar geleden.
Er gaan dus drie maanden voorbij en ineens gaat mijn telefoon. ‘Waar ben je Frank? Ik ben mijn auto kwijt. Ik legde hem nogmaals uit dat hij BPM moest betalen en hij gaf mij de schuld. Ik werd helemaal gek gebeld want ofschoon hij geld genoeg had zag hij niet in waarom hij dat zou betalen. Hij sprak gebrekkig waardoor zijn Belgische vrouw als
tolk optrad en uiteindelijk had hij toch betaald. Ik dacht gelukkig hier ben ik vanaf. Niets was minder waar hij belde me nogmaals met de mededeling dat ik hem iets verschuldigd was. Hij had drie Mercedessen die uitgevoerd moesten worden, twee naar Spanje en een naar Joegoslavië. Ik verwees hem naar Mercedes voor verdere afhandeling. Doordat ik onder druk werd gezet ontkwam ik er niet aan. Ik moest naar Zaandam waar alles wordt
geverifieerd en de auto wordt geseald en naar de Rotterdamse haven gebracht om in een container te worden verscheept. Dit leek goed te gaan. Wat ik nu weet is dat de auto’s voordat ze de container ingaan werden gevuld met drugs. Twee van die auto’s gaan helemaal goed maar een van die auto’s gaat mis, en waarom weet ik nu 30 jaar
later. De boot komt in slecht weer terecht en komt 10 uur later dan gepland aan, waardoor de mensen die waren omgekocht inmiddels naar huis waren. Gevolg er werd 66 kilo cocaïne onderschept. Maar nu komt het, de Spanjaarden zijn net zo corrupt als de praktijken hier, dus die doen geen aangifte maar willen weten waar die
vandaan komt, en als die dan twee miljoen betaald krijgt hij gewoon zijn coke terug. Dus ik wordt gebeld omdat mijn naam op de papieren staat vermeld. Dus ik nam weer contact op met die man en vertelde hem, dat hij mij niet in kennis had gesteld dat de auto’s werden ingezet voor drugshandel.
Hij sommeerde mij om een miljoen te betalen omdat het mis was gegaan. Ik bleef lastig gevallen worden met de vraag wanneer ga je betalen. Pas dan besef je in welke wereld je terecht bent gekomen.
Tegelijkertijd werd ik gevraag om in Amsterdam het mensen te interviewen tijdens het methadon traject, om te kijken hoe de methadon hun helpt in hun leven. Kan je vertellen als je als high sensitive persoon 80 mensen moet interviewen die aan de methadon zitten krijg je aardig wat voor je kiezen. Je krijgt verhalen te horen waarbij je zoek bent naar een kamertje in je hersenpan waarbij je het een plek kan geven met je gevoelens. Hiervan werd ik hartstikke ziek en werd op non actief gesteld en werd doorverwezen naar een psychiater. Een top sporter die nimmer een aspirientje heeft genomen, krijgt Trazodone voorgeschreven, na een gesprek van zeggen en schrijven drie kwartier. Het gevolg was door het innemen van deze medicatie in combinatie met de druk
van die Joegoslaaf, dat ik totaal de weg kwijt raak en er onverklaarbare dingen gebeuren.
Ik vertelde mijn beste vriend dat men bang was dat ik mijzelf iets zou aandoen waardoor ik zou worden opgenomen in een psychiatrisch centrum. Toen ik daar arriveerde zag ik schreeuwende mensen, mensen op stoelen wiebelen en het enige dat ik dacht was wegwezen. Ik had nog niks getekend dus ik vertrok en ging mijn bevindingen vertellen
aan mijn vriend. Deze zei Frank, je moet weg hier, even helemaal weg. Ja maar mijn vriendin dan en mijn leven? Vreemd dat ik niet eens wist dat ik die al maanden niet meer gezien had? Frank doe jezelf een plezier en ga even ergens ver weg.
Ik had dit zelfde verhaal al eens verteld bij de politie in Gouda, maar die deden er niets mee. Ik heb twee en half uur op bureau verteld en ze hadden niets in de computer gezet. Ik kreeg te horen ze hadden een speciaal team en ik zou de volgende dag worden gebeld door Engelen en Kool, aldus de dienstdoende agent.
Toen ging alles snel, vrienden vroegen of ik niet naar Australië wilde gaan, naar Bondi Beach, dan kon ik tot rust komen. In mijn dissociatie zag ik mijn droomwereld voor mij met kangoeroes, koalabeertjes, en stranden, Dus in mijn totaal verstoorde brein vertrok ik met de gedachte dat ik dan tot rust zou komen.
Na een reis van meer dan 24 uur arriveer ik in Australië. Tijdens de vlucht had ik een gesprek met een onderwijzeres Doris over mijn leven en die vertelde mijn verhaal door aan de steward, met als gevolg ik werd opgewacht op de luchthaven. Mijn koffer kwam maar niet ondanks dat iedereen al was vertrokken met hun bagage.
De band was al stil gelegd maar plots ging hij weer lopen met mijn koffer geheel geopend op de band. Doris zegt Frank afblijven, we roepen iemand van de douane erbij. Toen begon de echte nachtmerrie. Er worden 30.000 xtc tabletten aangetroffen in mijn koffer. In Australië betekend dat levenslang. Ik weet niet of toen het kwartje viel,
maar in de totale ontreddering, werd mij veel verteld, wat redelijk veel lijkt op een set up. Tijdens de arrestatie probeerde ik een pistool van een agent afhandig te maken om mijzelf van het leven te beroven. Ik was compleet aan het afdraaien. Ik werd meegenomen naar een kamertje en kreeg medegedeeld. We weten dat je er niks mee te
maken hebt maar we geven je nu een koffer mee en dan ga je maar je eerste stopplaats toe het Holiday Inn hotel.
Daar gearriveerd krijg te horen dat de kamer nog niet klaar is en krijg een kop koffie aangeboden. Op gegeven moment gaat er een schuifdeur open en komt er een bloedmooie dame naar binnen. Ze nam naast mij plaats en vroeg of ik Frank was en
of dit al mijn bagage was, ze zou mij naar het appartement brengen en had al een taxi geregeld voor mij. Ze was een Joegoslavische, toeval, natuurlijk niet weet ik nu, zoveel jaren later. Op moment dat ik de bagage pakte kwamen uit alle hoeken agenten op ons afgestormd en we werden gearresteerd. Weer draaide ik compleet door en ook daar werd ik doorverwezen naar een psychiatrisch ziekenhuis, waar ik na een paar dagen vastgebonden aan een tafel wakker werd. Ik kon niets meer zeggen en raakte in een
totaal isolement, maar na 7 weken gebeurde er iets bijzonders. Een personeelslid schoof onder mijn deur een blaadje en stuk potlood door. Achteraf levensgevaarlijk, je wilt niet weten hoe inventief mensen zijn om zich van het
leven te beroven. Hij zei ik heb je zeven weken al niet zien slapen en niks horen zeggen, in welke film zit je?
Ik begon te schrijven en zodra ik het vel papier vol had schoof ik het terug onder de deur waarop ik een nieuw vel kreeg om mijn gedachten te verwoorden. Ik schreef 30 kantjes en deze werden overhandigd aan de psychiater. Een groot gedeelte van die blaadjes zijn verwerkt in mijn boek. De volgende dag staat er in de Australische krant een
artikel over mij met als titel ‘A man with a brilliant mind.’ Moet er soms nog om glimlachen, geloof niet alles wat je keest, of misschien soms toch wel.Je mag zelf beslissen hoor, na het lezen van mijn boek.
De psychiater haalde mij van de Trazodone af en kreeg andere medicatie voorgeschreven, met als gevolg na een aantal weken werd ik weer gewoon aanspreekbaar. Toch had ik nog een groot probleem er zaten 30.000 tabletten in mijn koffer, waardoor advocaten als vliegen op een hoop shit naar mij toekomen om mij te willen helpen. Logisch ze
willen geld verdienen, het hele grapje heeft mede dankzij mijn moeder inmiddels 160 duizend euro gekost. Er werd besloten dat ik een ‘No Bill’ kreeg hetgeen betekend de zaak wordt afgedaan met een verklaring van de betrokken psychiater die verklaart dat ik ontoerekeningsvatbaar ben. De vraag was is hij nu schuldig of niet? Denk het niet
want wie gaat nu zijn koffer aangeven met zoveel tabletten erin met een straatwaarde van 2,5 miljoen? Ik zou huiswaarts keren en voor verdere behandeling naar een psychiatrisch centrum gaan in Nederland.
Twee uur voor mijn vertrek besluit een aanklager het alsnog te laten voorkomen met de woorden ik denk dat ik het wel voor elkaar krijg met genoeg bewijsmateriaal. Het kwam op mij over als en machtsspelletje, want wat ben jij voor aanklager om iemand die aantoonbaar zo ziek is alsnog te willen vervolgen? Hoe ziek ben je zelf dan niet?
Zeven maanden later krijg ik een rechtszaak waarbij na alle getuigenissen er veel verdeeldheid heerst onder de jury.
De aanklager trok mijn betrokkenheid in twijfel met de woorden dat Frank beweert er niks mee te maken heeft maar wij weten allemaal dat iedereen in Amsterdam met drugs in aanraking komt, dus dat kan niet anders dan dat hij wel degelijk ervan in kennis was gesteld op moment dat hij zijn vlucht ging maken. Als je dat dan aan 12 juryleden verteld die nooit buiten Australië zijn geweest dan denken ze bij voorbaat dat ik heb gelogen, waarbij mijn uiterlijk, grote forse man, witte tanden en kaal hoofd typerend is voor het stereotype drugsdealer.
Op de vraag of men de beelden mocht zien toen ik op de luchthaven aankwam bleken er geen beelden te zijn geregistreerd. Nou ik weet niet of jij wel eens naar de tv kijkt waar drugsmokkelaars worden opgepakt, maar er hangen zoveel camera’s op zo een luchthaven, dat als jij een neushaar zou uittrekken dan zou het geregistreerd staan, maar van mijn aanhouding waren geen beelden, in verband met een storing…….. Dat zou verraden dat ik mijn
eigen koffer aangeef en zou ik vrijuit gaan, maar de beelden waren er niet………
Toen werd gevraagd of ze een uitspraak mochten doen met een aanbeveling, Een aanbeveling komt pas ter spraken als er onvoldoende bewijs is. Het zou kunnen resulteren in schuldig, maar stop hem niet de gevangenis ,of in onschuldig maar laat hem wel behandelen.
Dat mocht maar dan moesten ze wel eerst zeggen of ik schuldig was of niet.
Na beraad van de jury kwam de uitspraak, schuldig zonder aanbevelingen. Dus nu kom de rechter zijn vrije gang gaan. Ik kreeg 11 jaar gevangenisstraf aan mijn broek, waarbij de rechter ook nog zegt ik geef deze man een hoge straf omdat ik wil dat hij in hoger beroep gaat. Wat een kromme redenatie. Je voelt als rechter met de klompen aan dat het niet klopt maar om er maar vanaf te zijn doe je zo een uitspraak.
Ik beland in de knast maar omdat ik een poging waag om mij van het leven te beroven kom ik weer in een psychiatrisch centrum terecht. Maar dan komen alle mooie momenten. Zo was er een klein raampje dat open kon, maar je moet het wel zien. Elke dag kwam een dame op leeftijd met een looprek 700 meter de heuvel opgelopen, om mij iedere dag moed in te
spreken, dat ik moest volhouden en in mijzelf moest blijven geloven. Ze had het gelezen in de krant. Ze heeft mij geschoren en verzocht terug te gaan naar de gevangenis waar ik met meerdere in een cel zat.
Hier heb ik een dag gezeten en werd total los geslagen, want ik had geen tatoeages, was geen crimineel, dus ik moest wel een pedofiel zijn. Veel gebroken in mijn gezicht en nadat ik in ziekenhuis verzorgd werd kwam ik in een kleine cel apart te zitten. Mijn oog viel op een briefje waar men mensen uitnodigde om bijbel studie te gaan volgen, en ik schrijf me ervoor in, omdat ik wel weer behoefte had in omgang met normale mensen. Ze hadden mijn verhaal gehoord en ze geloofde mij en wilde helpen met brieven schrijven naar de overheid om mijn zaak weer onder de aandacht te brengen.
Ik kom weer in mijn kracht en doordat ik in mijn kracht terug kwam ontmoette ik Michael in de gevangenis. Ik schaakte vaker met hem en hij wilde net als ik ook in zijn kracht komen en wilde ook bijbel studie gaan volgen. Maar wist ik veel wie hij was, hij bleek maar liefst 60 aanklachten te hebben tegen hem met betrekking tot pedofilie. Hij bleek een van de grootste pedofielen van Australië te zijn, maar dat wist ik niet. Ik werd weer aangevallen in de gevangenis en toen ik vroeg waarom ze mij aanvielen kreeg ik zijn geschiedenis te horen. Bij mij kwamen ook gedachten op om zijn hersenen in te slaan, kom op zeg 60 kinderen en ik zit met hem te schaken.
Tijdens de bijbel studie kreeg ik te horen iedereen verdiend een tweede kans, maar dat kon er wat mij betreft richting mijn schaakmaatje niet in. Ze zeiden je moet jezelf vergeven en dan kun je ook een ander vergeven. Dit zette mij wel tot nadenken. Wie geeft mij het recht om hem het liefste te willen vermoorden? Ben ik dan niet dezelfde gek, met idioot gedrag?
Na een tijd kon ik weer een gesprek met hem aangaan en stelde ik Michael de vraag, waarom? Wat drijft je tot deze daden? Ik beloof je ik zal naar je luisteren zonder je kop in te slaan maar als je je hart wilt luchten geef ik je daar nu de gelegenheid voor. Had ik dat maar niet gezegd! Hij vertelde mij in detail zijn verhaal, waarbij zelfs een
gepleegde moord op een 9 jarig meisje werd opgebiecht . Zal jullie de details besparen maar mij ging de maag draaien toen hij het vertelde. Hoe kan iemand tot zoiets in staat zijn?
In mijn cel hangt een camera en men zag dat ik erg onrustig was geworden en ik kreeg de psychiater weer op bezoek. Ik vertelde overstuur wat mij ten oren is gekomen, waarop de psychiater naar de officier van de gevangenis gaat en die belt de politie, en ik werd gevraagd om te vertellen wat ik had gehoord. Er start een onderzoek op de
plaats van delict en er worden pornografische foto’s aangetroffen van kinderen die al 8 tot 10 jaar spoorloos zijn. Ik werd in een keer een held, hij werd ook uit de cel gelicht en deze keer aangeklaagd voor moord en krijgt 30 jaar extra. In Never forgotten part 2 Samantha Knight op You Tube kun je een reportage zien die 60 minutes hier over
maakte, maar eigenlijk niet het echte eerlijke verhaal te vermelden, maar zo werkt dat in de media helaas.Daarom geef ik heel weinig interviews .Op deze na dan hi hi.
Ik zou jaren later geld krijgen hier voor en werd toen als dank vrijgelaten op 9 augustus 2000, ik werd uit de computer gehaald en mocht mij in Nederland bij de vreemdelingen politie melden omdat ik geen geldig paspoort meer had. Hier werd ik volledig afgekeurd en ik ontving een goede uitkering, en ik kreeg het advies Frank ga wat doen waar je blij van wordt, je krijgt vrijstelling van alles en ik ontving nog een nabetaling van 150.000 gulden.
Toen ik mijn eerste geld had gekregen ging ik mijn eerst betaalde bak koffie drinken in Almere en er gebeurde iets magisch. Er kwam een meisje voorbij en die vroeg voorzichtig Frank ben jij dat? Ik bevestigde dat ik Frank heette waarop ze zei weet je nog , ik kon niet tennissen maar jij maakte mij jouw assistent. Er is een nieuwe tennisclub in de buurt en we zoeken nog een nieuwe tennisleraar. In eerste instantie dacht ik pfff volgens mij ben ik er nog niet aan toe maar na een week besloot ik toch erop in te gaan en ik kreeg mijn nieuwe invulling in mijn leven. Binnen drie maanden had ik 150 clubleden onder mijn hoede waarop ik mijn uitkering inleverde. Toen ze begonnen hadden ze 60 leden maar na drie jaar was het aantal opgelopen tot 500 clubleden. Maar op gegeven moment ontstaat er jaloezie. Ofschoon ik niemand wat verteld had, wat er was gebeurd was voor ik mijn tennisschool daar begon, begonnen sommige toch te graven in mijn verleden .En na ongeveer 13 jaar stop ik met mijn tennisschool.
In 2005 had mijn moeder met de overwaarde van haar huis, voor mij een klein bungalowtje gekocht in een natuurgebied waar hertjes in je tuin liepen, in de Flevopolder, hier kwam ik tot rust. In dezelfde periode ontmoette ik Carolien, nu al 15 jaar mijn vriendin. Zij zou mijn echte redding worden, zo dankbaar. Ondanks dat iedereen mij adviseerde ga genieten van het leven, bleef er een gevoel van onrecht aan mij knagen.
Op gegeven moment kijk ik naar de tv naar Hour of Power en ik zie Nick Vujicic spreken, de spreker zonder armen en benen. Ik was zo onder de indruk van zijn kracht en ik dacht ik moet Nick spreken. Toen ik hoorde dat hij naar Amsterdam kwam ben ik hem gaan opzoeken , maar ik kon niet bij hem komen. Nadien zou hij naar Barneveld komen en daar schreef ik mij in voor een Q&A waar je wel meer voor moest betalen, maar ik kwam daar wel met hem in gesprek.
Na mijn verhaal in grote lijnen te hebben verteld zei hij, jouw verhaal is misschien wel 5 maal sterker als dat van mij, maar niemand kan zien hoe moeilijk jij het gehad hebt als hooggevoelige man , in deze overweldigende wereld.
En ik heb de mazzel dat ik geen armen en benen heb en als spreker trekt dat vele mensen aan. Jij ziet er veel te gewoon uit. Probeer dit maar eens te snappen? Nou Nick ik begrijp het nu 5 jaar later, wat je bedoelt!
Bij mij in de straat werd en een baby geboren, genaamd Ted. Zelf wil ik bij Ted Talks mijn verhaal gaan doen, maar toen ik met Carolien op kraamvisite gingen lag er een boek naast zijn wieg met de titel ‘Gewoon Ted’. Ik vraag aan de moeder van Ted, waar gaat dat boek over? Ted is als een draak geboren en daar ga je niet veel vriendjes mee maken, want zodra hij de bek opentrekt spuugt hij vuur. Ted uit het boek realiseert zich dat en ziet op gegeven moment een poster ophangen voor een beren feest, iedereen moet verkleed komen als beer. Hij besluit zich als beer te verkleden en naar het feest te gaan. Iedereen vind Ted leuk omdat hij heel groot is. Terwijl iedereen aan het
dansen is rond een kampvuur, vliegt zijn pak in brand, waardoor hij zich moest verlossen uit het pak.
Hij dacht Shit nu ziet iedereen dat ik een draak ben, maar wat denk je dat er gebeurd? Niemand liep weg, want iedereen had iets te verbergen op dat feest. Iedereen op het feest probeerde zich te vermommen om aardig gevonden te worden en er bij te horen.
Deze ontmoeting is nou precies de reden, waarom ik mijn boek heb geschreven Trapped in a dream, Never lose your drive. Hoe lang kan de kleine Ted , gewoon Ted blijven zonder maskers en berenpakken, als hij maar even denkt dat hij niet goed genoeg is, in deze steeds snellere en overweldigende wereld. Ik heb het geschreven met maar een doel, zorgen dat je jezelf kan en mag zijn en dat je goed genoeg bent zoals je bent. Leer te leven met wie je bent en wat jij wilt in dit leven, je kan alleen echt gelukkig zijn als jij doet wat jouw gelukkig maakt. Dus twijfel minder, faal meer, en droom groter.
Alles draait om de sterkte van je support team. Cheerleader, beste vriend, vriendin, mentor, coach, leerling. En de balans die je in je leven hebt of krijgt. Het trots zijn op jezelf ook als je faalt, het geloof dat jij het kan, de positiviteit in je doelen en de passie die jij voor jou doel hebt. Klinkt simpel toch, is het zeker niet, maar daar is dat team juist voor. Kijk ook wie jij bent in iemands anders zijn team ,op welk moment dan ook en in welke rol dan ook. Wil je snel ga alleen, wil je ver ga dan samen. Alles wat ik doe is voor het doel en niet voor het applaus.
Frank in je verhaal wordt duidelijk dat mensen vaak aan de hand van wat ze horen, zien of denken hun realiteit maken. Dat dit verstrekkende gevolgen kan hebben, realiseren zich maar weinig mensen die niet door een diep dal zijn gegaan. Zo werkt de natuur ook.
Een diamant ontstaat uit koolstof. Koolstof bestaat uit verbrand hout, net zoals roet. Wanneer koolstof enorm wordt samengeperst word het grafiet. Wanneer grafiet onder enorm hoge temperaturen, 1300 tot 2000 graden, en enorme druk, van duizenden atmosferen, wordt samengeperst ontstaat diamant.
Jij bent door heel wat tegenslagen gegaan in je leven, waardoor je nu net als een diamant licht schijnt op andere. Dat je met jou verhaal heel wat mensen mag gaan inspireren, motiveren, waardoor er mogelijk wat maskers gaan vallen, berenpakken uit gaan en mensen elkaar respecteren voor wie ze zijn en niet langer beoordelen op vooringenomen overtuigingen. Dank voor je bijdrage.
Wil je meer weten over Frank, of in contact komen met hem, volg dan deze link
https://linktr.ee/franksoonius