Ditmaal reisde ik af naar Brabant om een verslag op te maken over het leven van Anne-Miek. In Best werd ik opgehaald door haar, om de tocht per auto voort te zetten naar het pittoresk Oirschot, een plaatsje dat bekend staat om haar vele monumentale panden.
Eenmaal gearriveerd naderde we de woning, waar Anne-Miek met haar partner woont. Een vrij nieuw gebouw, met verschillende appartementen op diverse etages.
Zelf was ik in de veronderstelling dat we naar boven zouden moeten gaan, toen we de entree van het gebouw binnen kwamen, maar wat schetst de verbazing. We gingen naar de kelder van het gebouw, waar het grootste gedeelte van haar woning was met een industriële uitstraling. Het was een aangename verrassing.
Nadat Anne-miek een cappuccino mij had aangeboden, gingen we in de ondergrondse serre zitten die verlicht werd door het glas van haar balkonvloer, gesitueerd op de begane grond.
Anne-Miek begint te vertellen: ”Zelf ben ik altijd een heel verlegen meisje geweest en ben ik nog wel. Voor groot deel is dat wel opgelost maar als ik iets voor de camera moet vertellen, dan kruip ik het liefste onder de stoel. Op de lagere school was ik erg verlegen en was daardoor een makkelijke prooi om gepest te worden. Je kent dat soort verhalen wel, maar het was niet zo dat ik niet meer naar school wilde. Het was in wat ze tegenwoordig groep 8 noemen, destijds klas 6.
Daarna ging ik naar de middelbare school, de M.a.v.o., ook hier werd ik vaker gepest. Het was niet echt mijn idee van een fijne schooltijd. Eigenlijk wilde ik de Pabo opleiding gaan volgen, maar daar had je H.a.v.o. voor nodig. Dit ging ik niet redden daar ik al eens een jaar had gedoubleerd.
Via MBO agogisch werk bestond er wel een mogelijkheid om door te stromen naar de Pabo. De jeugd op die school waren stuk voor stuk kinderen die iets hebben meegemaakt in hun leven, variërend van scheiding, verslaafde ouders en nog meer scenario’s die niet bepaald rooskleurig waren. Voor mijn gevoel had ik nooit iets meegemaakt in vergelijking met mijn medeleerlingen. Zelf kwam ik uit een deugdelijk gezin, met ouders die bij elkaar woonde. Ik dacht wel, als ik hier op school blijf, dan heb ik dadelijk zelf een probleem en dat wilde ik niet. Het gevolg was dat ik op mijn 17de van school af ging.
Nadat ik de school vaarwel had gezegd, ben ik gaan werken. Toen in die tijd was het nog makkelijk om een baantje te krijgen. Je stapte een winkel in met de vraag of je er kon werken en de volgende dag ging je aan de slag. Zo kwam ik op de broodafdeling van C1000 terecht als verkoopster. Ik heb er altijd heel graag gewerkt, en ben toch nog eens gaan nadenken of ik nog wel naar school wilde gaan. Mijn antwoord werd duidelijk, ik had werk, ik verdiende mijn eigen geld, waarmee ik leuke dingen kon doen, en op school zou ik misschien weer worden gepest. Dus ik ben daarna niet meer naar school gegaan.
Op mijn 18de leerde ik mijn man Henry kennen en we besloten ons te laten inschrijven voor een huurwoning. We dachten daar gaan wel een paar jaar overheen, eer we een woning krijgen. Maar na tien maanden kregen we een telefoontje met de mededeling dat ze een woning voor ons hadden. Zelf had ik zoiets, hoezo wat moet ik met een woning, we kennen elkaar pas tien maanden. Wat bleek, onze inschrijving was op het verkeerde stapeltje komen te liggen, waardoor we al snel boven op de stapel lagen in plaats van onderop. Dat was het voordeel van 35 jaar geleden, toen was nog niets digitaal. Henry woonde destijds in Best en ik in Eindhoven. Omdat we een referentie hadden doorgegeven van een oom van mij kregen wij een woning aangeboden in Veldhoven. Ondanks dat het ons overviel, zijn we toch een kijkje gaan nemen. Het was een gloed nieuwe woning die nog opgeleverd moest worden.
We zeiden tegen elkaar, weet je wat, laten we het maar gaan proberen en lukt het niet kijken we dan wel verder, want zo een kans zullen we niet nog eens krijgen. Zo gezegd zo gedaan en dus woonde ik al vanaf mijn 18de samen. Het bizarre was we kregen allebei apart huursubsidie. We moesten iets van 6oo gulden destijds aan huur betalen en kregen ieder ongeveer 300 gulden aan huursubsidie.
Naar mijn idee kon dat niet, dus nam ik diverse keren contact op met de vraag of er niet spraken was van een vergissing. Dat was vreemd genoeg niet het geval. Zelf had ik wel zoiets laat ik het geld van een huursubsidie maar aan de kant zetten, zou ik het later alsnog terug moeten terugbetalen, dan heb ik dat nog achter de hand.
Na een paar jaar de huursubsidie te hebben gespaard werd het tijd voor een feestje en zijn we gaan trouwen. Ik was inmiddels 21. Inmiddels zijn we deze maand 32 jaar getrouwd en ik ben nog steeds even blij met mijn man als toen we gingen samenwonen. Tegenwoordig is dat toch wel uitzonderlijk te noemen, als ik zo om mij heen kijk. Het geheim zit hem er volgens mij in dat wel elkaar erg vrij laten in te doen wat je wilt en ieder zijn eigen hobby heeft. Als je gaat zeggen je mag dit niet gaan doen, of dat niet, dan ontstaat er wrijving en dus afstand.
Op mijn 25ste kwam mijn eerste kind, op mijn 28ste mijn tweede. Als ik nu zeg dat ik op mijn 21ste was getrouwd en nu zo lang samen met 2 kinderen, krijg ik vaak te horen; ‘Oh zeker een moetje’. Nee, dat is dus duidelijk niet het geval bij ons.
Qua werk heb ik wel op gegeven moment een switch gemaakt naar een andere winkel. Toen ik kinderen kreeg zag ik een vacature staan voor schoonmaakwerk van kantoren. Dit zou beter bij mijn levensfase aansluiten, qua werktijden en ik kon er aan de slag.
Op gegeven moment hoorde ik dat er een baantje vrij kwam op kantoor, waarop ik op de baas ben afgestapt en had gezegd, volgens mij kan ik dat wel. Zo belandde ik op kantoor. Mijn eerste werkzaamheden waren facturen inboeken. Door te wisselen van werkgever en functies, deed ik enorm veel praktijk ervaring op. Middels het volgen van korte bijscholingstrajecten heb ik mij weten te verbeteren, niet alleen qua functie, maar ook qua salaris. Zo heb ik 10 jaar bij de gemeente Best gewerkt, 3 jaar voor de gemeente Veldhoven en sinds kort werk ik als ondersteunend medewerker beleid bij de gemeente Altena. Een leuke baan waarbij ik speurwerk verricht en aanlever voor de beleidsmedewerkers en de eindrapporten opmaak.
Door de praktijkervaring en telkens andere functies te vervullen is mij dit gelukt wat mij met een reguliere scholing niet zou zijn gelukt, namelijk functioneren op H.B.O. niveau.
Wat betreft mijn hobby’s heb ik mijn hele leven erg veel plezier beleeft aan het afstruinen van rommelmarkten en tweedehandswinkels. Telkens weer weet je niet wat je zult aantreffen, en voor een prijs die meestal verrassend lager is dan de nieuw waarde. Eigenlijk een soort speurtocht naar het onbekende, maar tevens daardoor niet minder bemint.
Nu we het toch over speurtochten hebben, en daarmee kom ik dan ook uit bij mijn andere uit de hand gelopen hobby. Op een gegeven moment zag ik een kleine advertentie staan waar men op zoek was naar modellen voor het lopen van een modeshow voor bruidskleding. Hier had ik op gereageerd en mocht naar de selectieronde komen.
Op de selectieronde dag waren heel wat dames aanwezig. We moesten allemaal om de beurt over de catwalk lopen, waarbij een jury aanwezig was. Zelf ging ik er naar toe met een instelling, leuk om eens mee te maken en ik zie wel wat het verder wordt, of niet, met als resultaat ik mocht meedoen.
Nadien ben ik mij gaan inschrijven bij een modellenbureau en de aanvragen kwamen binnen.
In 2016 heb ik meegedaan aan de ‘Mrs Netherlands Universe’ verkiezing. Mrs verkiezingen hebben bepaalde voorwaarden, waaronder de leeftijd die meestal niet hoger is dan 50 jaar en hoef je ook niet in badpak te verschijnen als getrouwde vrouw.
Dit was wel een leuke ervaring moet ik zeggen, ondanks dat er een hoop bij komt kijken. Zo wordt er verlangt dat je in een ‘National Costume’ ten tonele verschijnt. Om dat te bekostigen moest ik dus op zoek naar een sponsor en kwam terecht bij designer Bas van Loo, die een prachtige creatie maakte, met als inspiratiebron de Nederlandse vlag en de 3 rode kruizen van het wapen van Amsterdam.
Het was een soort mantelpakje met een voile rok die achter mij aan zwierde toen ik op de catwalk liep. Kennelijk had dit een diepe indruk achter gelaten bij de jury waardoor ik op dit onderdeel in de prijzen viel. Sindsdien ging mijn modellen werk in een stroomversnelling. Ook op dit vlak heb ik mijn expertise door praktijkervaring uitgebreid.
Ben ik ooit begonnen als mannequin voor bruidsmodehuis Koonings, inmiddels wordt ik gevraagd als (hand)model voor commerciële fotoshoots, maar ook als edel-figurant en semi-actrice voor tv opnames. Het is erg leuk om te doen en in principe heb ik hier werk genoeg in, om van te kunnen leven. Maar goed, dat niets blijvend is hebben we wel gezien in de corona periode, dus ook aan mijn modellen carrière zal op enig moment een einde komen. Ofschoon ik ook modellen ken die nog op gepensioneerde leeftijd er geld mee verdienen. Wat wel helpt, maar dat is eigenlijk met alles in het leven, is een goed netwerk te hebben. Dat heb ik afgelopen 30 jaar dat ik deze hobby doe inmiddels wel opgebouwd.
Zo kreeg ik even voor dat Corona uitbrak een aanbod om mee te doen aan een Mrs verkiezing in Thailand, maar door de getroffen maatregelen, als gevolg van Covid ging dat feest niet door, maar mogelijk komt er in de toekomst toch een vervolg op..
Nu we het toch over de corona periode hebben. In dit huis wonen we nog niet zo lang. We hadden ons ander huis verkocht en zaten even zonder woning. Aanvankelijk zouden we bij mijn vader gaan wonen, maar die kreeg een aanleunwoning aangeboden, waardoor we uiteindelijk bij mijn schoonzus gingen wonen. Aanvankelijk was het de bedoeling dat het maar voor enkele weken was, maar de verbouwing hier duurde langer dan gepland, waardoor het enkele maanden werden. Het huis van haar was een stuk kleiner en de enige privé plek was onze slaapkamer, de rest deelde we gemeenschappelijk. Zelf kunnen we ons goed aanpassen aan de situatie en gelukkig kon mijn schoonzus dat ook, waardoor we deze periode met zijn allen tot een goed einde hadden gebracht, zonder dat er conflicten ontstonden. Maar om eerlijk te zijn, we waren wel blij dat we uiteindelijk ons bed in dit huis konden opzetten en ons eigen stulpje konden vormgeven. Mijn zoon werkt voor een architectenbureau en heeft ons wat ideeën voorgelegd waaruit we onze keuze maakte. Je moet je voorstellen het was een grote ruimte, en dan is het lastig om een beeld te vormen wat het eindresultaat zou kunnen worden.
Nu zijn we erg blij met deze unieke woning, die geheel voldoet aan onze wensen.
Zelf ben ik een sociaal mens en ik ken nog niet zo gek veel mensen in Oirschot. Dus ik bedacht mij om naast mijn huis een plantenbieb te maken, waar mensen planten kunnen ruilen, om zo het onderlinge contact op gang te krijgen. Hier tegenover is een zaak waar ze werken met mensen met een beperking. Ofschoon ik natuurlijk ook de plantjes water kan geven heb ik de verbinding gemaakt met dat bedrijf waardoor nu een van hun medewerkers deze taak op zich heeft genomen.
Nu leef ik eigenlijk een mooi leven, met veel variatie. Enerzijds mijn kantoorwerk, wat ik veelal vanuit huis doe en goed betaald wordt en anderzijds mijn uit de hand gelopen hobby waar ik veel plezier aan beleef. “ Hiermee sloot Anne-Miek haar verhaal af en nam mij mee naar het plein rondom de kerk van Oirschot voor samen te lunchen en mij nadien weer afzette bij het treinstation van Best, om mijn terugreis in te zetten.
Anne-Miek ik heb je mogen leren kennen als een natuurlijk talent om met mensen in contact te komen, dus jouw wereldbeeld van verlegen zie ik niet terug in je. Je vertelde mij wel dat je geen moeite hebt om voor een paar honderd mensen een modeshow te lopen. Maar zou men je dan een microfoon voor je houden om te vragen wat je ervan vind, zou je dichtklappen. Natuurlijk zijn de semi-actrice rolletjes allemaal ingestudeerde stukjes tekst, die je jezelf kunt aanleren. Misschien een idee om je je gedachte af te leren en gewoon jezelf blijven om op een natuurlijke manier met iemand in gesprek te gaan, net zoals je bij mij deed. Weet zeker dat je een hele goede televisiepresentator zou zijn waarbij je de vrije loop krijgt om iets over een bedrijf, vakantie, verbouwing te vertellen. Mij lijkt juist de ingestudeerde teksten leren een factor die het lastiger maakt, maar goed ik ben jou niet en jij bent mij niet. Zo zien we allebei iets anders. Wil je bedanken voor je bijdragen, door ons een kijkje te gunnen in jouw leven en mocht je keer in Heerlen zijn of willen komen, wees van harte welkom.