Wilke de Werk
Wederom reisde ik het land door om een verhaal te kunnen opmaken, ditmaal richting Delft naar Wilke de Werk.
Eenmaal gearriveerd per trein werd ik met de auto opgehaald om de tocht te vervolgen naar haar woning waar ik verwelkomt werd met een lunch. Mooi moment om aan elkaars aanwezigheid te wennen en met elkaar kennis te maken.
Na de lunch die prima smaakte na een lange treinreis, begon Wilke haar verhaal te delen.
“In Veldhoven kwam ik als vierde uit een arm gezin op deze wereld. Op mijn 4 de verhuisde wij naar Tilburg. Mijn ouders hadden helemaal geen tijd voor mij, ze werkte alleen maar hard, met als gevolg ik was van jongs af aan erg zelfstandig. Met mijn 2 broers en zus had ik ook niet echt een goede band. Ik was erg op mijzelf teruggeworpen.
Mijn vader was emotioneel een onberekenbare man, en erg bepalend in ons gezin. Hij bepaalde wat goed en slecht was voor ons middels het stellen van regels binnen het gezin, in een structuur die niet te begrijpen is.
Mijn ouders hadden een cafetaria aan huis in Tilburg, en zijn nadien een loempia fabriek begonnen achter ons huis. Als ik mijn ouders wilde zien dan ging ik ‘s avonds meehelpen in de fabriek.
Mijn slaapkamer was het magazijn waar de dozen voor de loempia’s opgeslagen werden.
Naarmate de tijd verstreek ontstond er ruimte in mijn kamer waar ik dan een klaptafeltje kon neerzetten met een stoeltje zodat ik kon spelen, maar zodra de kamer leeg was arriveerde er weer een vrachtwagen met dozen, en werd mijn kamer weer een magazijn, waar ik alleen nog ruimte had voor mijn bed om in te slapen.
Je kunt dus gerust stellen dat het werk van mijn ouders totaal verweven was in ons privé leven, voor zover je over een privé leven kunt spreken.
Op school voelde ik mij altijd alleen, ik had wel vriendinnen, maar ik miste de (h)echte band. Ik had meer een observerende houding maar ik voelde niet het moment dat ik kon instappen om een diepe verbinding aan te gaan.
Na de basisschool ging ik naar de HAVO. Twee jaar meisjesschool, waar ik mij niet thuis voelde en haalde tweeën en drieën en ben naar de MAVO gegaan en dat verliep zonder problemen. Ik leerde daar een vriendin kennen Jos, en we zijn toen samen naar een gemengde HAVO gegaan. Dat was feest, we hadden een groep mensen om ons heen, deden samen leuke dingen. En ook weer vanuit de observerende rol.
Thuis was er heel veel ruzie tussen mijn ouders. Toen ik 18 was wilde ik op kamers. Mijn vader was er op tegen maar mijn moeder zorgde dat ik de kans kreeg. Zo ging ik richting Den Haag en begon aan de opleiding KNO, wat nu SPH is. Vond het best eng, midden in centrum van Den Haag te wonen. Ook hier had ik een vriendin waar ik elk weekend bij ging logeren, ze had broers en we gingen geregeld stappen. Het was altijd super gezellig. Via haar kwam ik in contact met haar neef, raakte verliefd, en hij werd mijn partner. Tijdens de verkeringsperiode wel wat vreemde dingen met hem meegemaakt, maar ik was zo verliefd, waardoor ik veel slikte. Enfin getrouwd, raakte zwanger alvorens we trouwde. We hebben een jaar bij zijn moeder ingewoond. Het was vreselijk. Haar man was overleden en wij ondersteunde haar. Voor haar was ik niet goed genoeg en ze liet dat op allerlei manieren blijken. Ons eigen huis werd gebouwd en vanaf de trouwdag gingen we hier wonen.
Vrij snel na de eerste bevalling raakte ik opnieuw in verwachting. Mijn lichaam was uitgeput en ik kreeg geen steun van mijn partner. Hij was alleen maar bezig met werken, niet geheel vreemd voor mij gelet het gezin waar ik in opgroeide.
Uiteindelijk heb ik vier kinderen gekregen, maar ik werd wel steeds ongelukkiger in het huwelijk. Ik werd gekleineerd, het moest altijd anders, niks was goed wat ik deed.
We gingen een reis maken en ik ervaarde weer eens dat er mensen waren die mij wel waarderen voor wie ik ben, niet als moeder, niet als vrouw van, maar als mens. Dat wilde ik niet meer kwijt raken en ben aan een leraar opleiding begonnen waardoor ik mijzelf stukje voor stukje opbouwde. Dat leverde thuis wel de nodige wrijving op . Mijn partner zag mij liefste thuis om controle over mij te houden. Ik was op gegeven moment zo ongelukkig dat ik niet meer wilde leven. Er kwam zelfs de gedachte in mij op als ik nu eens met de auto tegen de muur op rij, dan ben ik van alles af, maar tegelijkertijd kwam een stem: “Je hebt vier kinderen, je moet vechten”
Ik ging de strijd thuis aan, wat uiteindelijk resulteerde in een scheiding.
Ik kreeg alleen alimentatie voor de kinderen, nadat ik 2 jaar vechtscheiding, maar ik was ook trots en vond dat ik voor mezelf moest zorgen.
Na de scheiding gingen de kinderen in het weekend naar hun vader die een goed lopend bedrijf had opgebouwd en ik had ze door de week. Ik liep rende me rot om werk, huishouden, kinderen met al hun activiteiten, te regelen en hij alleen maar een leuke tijd had in de weekenden.
Mijn eigenwaarde en zelfbeeld was op minimum en ruimte om te helen had ik niet.
Mijn vrienden was ik ineens kwijt, en had alleen steun van mijn moeder. Naar mijn kinderen voelde ik mij heel schuldig want ik was degene die de scheiding wilde. Als ze bij mijn ex waren bleek hij te huilen in bijzijn van de kinderen en ik hield me groot en dacht ik ga jullie niet opzadelen met mijn verdriet, waardoor er een beeld ontstond dat hij slachtoffer was en ik de dader. Het indoctrineerde de kinderen en de kinderen werden steeds afstandelijker naar mij. en je begrijpt natuurlijk wel hoe intens pijnlijk dat voelt als moeder die probeert het beste voor haar kroost te doen. Hij trok alle feestdagen en leuke dagen naar zich toe. Ik heb veel geslikt uit angst om mijn kinderen en later kleinkinderen te verliezen.
Na de scheiding werkte ik als leidinggevende in de zorg met mensen met een beperking. Hier heb ik veel ervaring opgedaan om uiteindelijk nadat mijn kinderen de deur uit waren besloot nog een klapper te maken en ik directeur werd van een vmbo school in Den Haag. Dit was zeker een school waar van alles gebeurde, zag maar gerust een met Amerikaanse praktijken, met bedreigingen, lekke banden, grote vechtpartijen. Ik werkte er kei en kei hard waarbij ik probeerde een veilige plek te creëren, hetgeen uiteindelijk wel lukte, maar vraag me niet hoe. Bij de docenten was ik niet populair want ze moesten hun werk weer oppakken. Ook zij waren afgegleden naar passief toestaan van alles wat de leerlingen deden. Voor mij was het helder, we zijn er voor de kinderen en die hebben een veilige basis nodig om uiteindelijk gestructureerd te kunnen functioneren in de maatschappij, nadat ze dat op school hebben geleerd.
Zo kwam er nog maar één ingang tot de school waar controle plaatsvond . Kinderen moesten gewoon les volgen. Maar wat ik niet begreep waren de politieke spelletjes binnen de organisatie waardoor ik de informeel leider van de school had ontzien.
Achter mij rug om werd er een brief met handtekeningen verzameld en werd gestuurd naar de wethouder van onderwijs, met het vriendelijke verzoek dat ik en de algemeen directeur werden ontslagen. Het voelde als een messteek in mijn rug, nadat ik mij 60 tot 70 uur in de week inzette voor de school. Ik ben vertrokken , drie kwart is op non actief gezet of overgeplaatst.
ik ging naar een andere school in Ridderkerk 1200 leerlingen vmbo/vwo, en ik was weer verantwoordelijk voor vmbo. Ik maakte er een school voor studenten van in plaats van een school voor docenten. Zo liet ik ze bijvoorbeeld een modeshow opvoeren in de pauze en stond vooraan te juichen. Ook daar ontstond de nodige ophef onder de docenten die jaren gewend waren om met zo weinig mogelijk energie hun arbeidscontract uit te zingen.
Dit was in de periode dat ik ook heel hard aan mijzelf werkte en een opleiding volgde voor spiritueel therapeut. Ik had een collega waar ik het privé goed mee kon vinden, maar als collega was ze niet betrouwbaar. Ze kwam haar afspraken niet na. Ook dit resulteerde na vier jaar tot een afscheid.
Mijn vriendin Jos waar ik eerder over vertelde bleek uitzaaiingen van borstkanker te hebben. Dit zette mij aan tot nadenken, waar zou ik spijt van krijgen als ik dit zou horen? En ik realiseerde mij ik heb alleen maar in onveilige situaties gewerkt en dat wil ik niet meer.
Ik besloot, na mijn ontslag, even en tijd niets te gaan doen. Mijn vriendin was inmiddels overleden, en ik ben veel gaan reizen onder andere naar Balie, naar een Ashram waar ik vaak naar terug ben gegaan. Als ik terug kijk was ik op de scholen bezig te bewijzen dat ik wel iets kon, omdat ik mijn leven lang een laag zelfbeeld had. Ik had een mentaliteit ontwikkeld als iets niet goed was dan moest het beter worden.
Na het onderwijs ben ik mijn praktijk als hypnotherapeut en coach begonnen. Ik begeleidde mensen die te maken hadden met angsten, blokkades en andere problemen.
Door het overlijden van mijn vriendin werd ik nog meer bewust van mijn gezondheid. Ik kwam in contact met iemand die mij kennis liet maken met ASEA redox. Destijds zat ik in een uitkering en ik besefte wel dat ik moest gaan werken om dit mijzelf te kunnen geven. De ASEA redox heeft er voor gezorgd dat ik er veel jonger uitzie, me veel jonger voel en dat er heel veel hersteld is. En dat op de manier zoals ons lichaam bedoeld is. Het product vult de lichaamseigen moleculen aan waardoor er veel meer hersteld wordt en functies optimaal worden ongeacht waar de disbalans is. Zodra je het product neemt brengt je lichaam het daar waar je het het hardste nodig hebt en gaat het daar herstellen wat niet in balans is. Mijn energie is enorm verbeterd, ik ben mijn ouderdomsklachten kwijt, suikerprobleem opgelost, stijve vingers hersteld, ik voel me veel jonger en zie er ook veel jonger uit. Voor mij is dit de meest optimale manier om goed voor jezelf te zorgen. Want wij weten niet wat er aan de hand is, de dokters vaak ook niet, maar je lichaam weet het wel.
Mocht je interesse hebben kun je met mij contact opnemen: wilkedewerk@gmail.com.
Verder heb ik het besluit genomen om, gezien mijn ervaring met mijn vader en de ex, vrouwen te helpen die uit een narcistische relatie zijn gekomen en die aan zichzelf willen werken. Mijn passie is dat deze vrouwen sneller herstellen en meer inzicht krijgen zodat ze eigen keuzes maken om in vrijheid en geluk te kunnen leven. Mijn lange levensweg, de vele levenslessen, opleiding, workshops, therapie etc. hebben mij zoveel expertise gegeven dat ik dit heel graag doorgeef aan anderen. (maak van je kruis, je kracht!)
Informatie vind je op mijn website: https://www.wilkedewerk.nl/
Wilke het product staat symbool voor jezelf om nieuwe energie te ontvangen met de verkregen inzichten om je leven tot een optimaal resultaat te laten stromen, laat de energie maar stromen.