Onlangs reisde ik wederom af naar Amersfoort, dit keer om met Erna in gesprek te gaan.
Eenmaal aangekomen op het treinstation stond Erna mij op te wachten met haar auto om de tocht voort te zetten naar hun woning, gelegen in een nieuwbouwwijk.
Erna stelde voor om eerst samen te lunchen, hetgeen ik uiteraard niet afsloeg na een treinreis. Tevens een mooie moment om elkaar een beetje te leren kennen alvorens Erna ging vertellen over haar verhaal.
Na de lunch ging Erna van start: ”Hoi Per, ik ben dus je Linkedin contact Erna Schoonderbeek-Heijster. Niet alleen dat, ik ben ook partner van Guus welke 15 jaar jonger is dan ik.
Van mijn 17 tot mijn 33ste heb ik een relatie gehad met de vader van mijn geliefde kinderen. Op mijn 29ste kreeg ik mijn eerste kind en dat ging helemaal fout. Na zeven maanden zwangerschap kwam ik van de een op de andere dag met spoed in het ziekenhuis te liggen in Tiel. De aanleiding was een hoge bloeddruk waardoor een zwangerschapsvergiftiging is ontstaan en dit overliep in een ernstige vorm van het H.E.L.L.P syndroom . Het was voor mij een heftige periode om te doorstaan. Gelukkig had ik wel een fijne gynaecoloog, welke mij in drie weken er door heen heeft gesleept. Ik lag alleen op een kamer, maar ik kon dankzij zijn steun de situatie goed onder controle houden. Plots werd ik duizelig, pijn in mijn rug en mijn urine was inmiddels zwart en was dit het moment dat ik werd doorverwezen naar het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam. Daar ging ik dan met mijn voormalige partner in de ambulance richting Rotterdam. 22 november 1995. Een dag om nooit meer te vergeten. Destijds was het heftig en ging er van alles door mijn hoofd, nu kan ik inmiddels de situatie rustiger overzien.
In Rotterdam aangekomen was er een moment aangebroken dat er een reële kans aanwezig was dat ik zou overlijden.
Onderwijl ik aan de zuurstof lag kwam er een heel team van professoren en co assistenten aan mijn bed. Ze wilde mijn leven proberen te sparen en zou het kindje het overleven, dan was dat mooi meegenomen. Ze zouden elk uur polshoogte komen nemen hoe ik erbij lag. Rond vijf uur wilde mijn partner even naar beneden gaan om iets te eten en vroeg of ik even alleen kon blijven. Daar stemde ik mee in, waardoor ik even alleen was in mijn zijn.
Zelf voelde ik me diep ellendig en plots hoorde ik een stem die zei ‘Hou je maar rustig, het komt allemaal goed’, ondanks dat ik doodsbang was.
Nu komt even een ander stukje uit mijn leven. Zelf groeide ik op in een gezin waar de waarde en norm was, vooral meelopen met de meute, want als je daarvan afwijkt ben je gek en moet je naar een psychiatrische afdeling. Mijn moeder heeft wel eens een opname gehad op een Paaz afdeling, waardoor mijn gedrag zich aanpaste aan wat er werd verwacht, want anders kom ik daar ook terecht.
Op het moment van die stem lag ik in controle. Intern ontstond er een dialoog in mijn hoofd en ik vroeg telepathisch aan die stem: ‘Wie ben je dan?’
Met dat ik dat dacht kwam er een lichtstraal door het raam en ik kreeg als antwoord; ‘Ik ben Jilly’. Zelf had ik heel veel verwacht van mensen die overleden zijn, maar Jilly is het overleden kindje van mijn tweede zus. En haar had ik totaal niet verwacht. Er kwam ineens zoveel warmte en rust in mij op dat moment. En de stem herhaalde zich nog een aantal keren. Mijn partner kwam terug en ik had niks verteld, want intern zat er nog steeds iets ,ik kan dat niet delen, want dan zou men wel eens kunnen zeggen, dat is de dochter van. Dus ik hield mijn masker op, want ik heb gezien wat er gebeurd als je voor gek verklaard wordt en dat wilde ik absoluut voorkomen.
Voor mij was destijds de keuze om in de zorg te gaan werken, zodat ik voor de kwetsbare mens kon zorgen vanuit mijn hart en kennis.
Een uur later werd ik afgevoerd naar de operatiekamer, maar ze kregen mij niet verdoofd met de anesthesie. Terwijl de operatie bezig was zei ik nog dat ik er nog was, waarop ik te horen kreeg gaat u maar ontspannen. Even later was ik vertrokken. Eenmaal bijgekomen was mijn zoon Koen geboren en heeft hij het twee en halve maand volgehouden.
In die periode van zijn leven hebben we in het Ronald McDonald huis gewoond, waarbij emoties van hoop, verdriet en verlangen elkaar afwisselde als een rollercoaster. Zelf moest ik ook herstellen natuurlijk. De eerste dagen dat Koen was geboren was er weinig verbinding met hem omdat de shock te groot was. Het moment dat ik hem voor het eerst in mijn armen sloot, brak ik van binnen en barste in tranen uit en kreeg het diepe moeder gevoel, waar ik dankbaar en blij om ben.
Intuïtief voelde ik aan dat het niet goed ging met Koen, voor mijn gevoel duurde het allemaal te lang en omdat ik in de zorg werkzaam was bleef ik hier heel realistisch en nuchter in. Maar dit durfde ik niet uit te spreken naar mijn partner, daar hij een instelling had van hoop houden en doorzetten, het komt goed.
Er volgde een gesprek met professor Sauer waarbij ik al op voorhand wist dit wordt geen goed nieuws. Ze hadden foto’s genomen en er bleek iets niet goed te zijn met zijn hart- en longfunctie. Er zou nog een optie kunnen helpen en dat was met antibiotica.
Zelf was ik vrij nuchter en stelde de vraag hebben jullie dit vaker meegemaakt met vroeg geboren kinderen. Dit werd bevestigd, maar op mijn volgende vraag wat dan de geboekte resultaten waren, werd het oorverdovend stil. Ik vroeg nog of operatie een optie zou kunnen zijn maar daar ging men niet aan beginnen. De antibiotica leek iets te werken en ik kreeg weer een bescheiden hoop. Op 9 februari ging rond vier uur ‘s nachts de telefoon in het huis waar we verbleven. Mijn partner zat rechtop in bed en riep terwijl de telefoon nog rinkelde ‘Koen is dood, Koen is dood’. Onderwijl pakte ik de telefoon op en de arts nodigde ons uit om te komen omdat het niet goed ging met Koen. We zijn meteen vertrokken, op één fiets fietsend door de sneeuw, richting de afdeling en kwamen daar midden in de nacht aan waar een intense stilte heerste.
Voor mij een moment dat ik mij steeds meer bewust werd van mijn intuïtie. De kern van het leven waarbij ik steeds meer ging voelen. We kwamen aan op de kamer en ik zie op de monitor dat de saturatie en hartslag erg laag was, en nog voor dat de artsen die erom heen stonden ons de situatie gingen uitleggen wist ik al hoe laat het was, waardoor ik heel rustig bleef. Mijn partner daarentegen was helemaal overstuur en kon niets anders dan huilen.
Het enige wat ik voelde was leg hem maar in mijn armen, je bent uit mij geboren en je mag in mijn armen heengaan. Ik ging in de stoel zitten afwachten wat er verder ging gebeuren. Een arts vroeg mij of ik Koen wilde vasthouden en dat deed ik uiteraard met alle liefde. Onderwijl ik Koen tegen mij aan had liggen en over zijn wangetje wreef zei ik telepathisch ‘Ga maar’ en in een fractie van een paar seconde hoorde ik de flatline en was Koen ”weg”. Koen was gestorven.
Dit zette mij wel aan het denken. Wat gebeurt hier, ik denk iets en het gebeurd.
Zelf had ik een verbinding met een klein kerkje in Dreumel en mijn grote wens was dat Koen daar opgebaard mocht liggen. Spiritueel gebeurde er toen veel met mij want mijn gedachten werden wederom gehoord en ik kreeg de sleutel van het kerkje.
We hadden besloten om Koen op Valentijnsdag 14 februari te laten begraven, de dag van de liefde. De avond ervoor hadden we een afscheidsdienst die ontzettend druk bezocht werd.
De volgende dag hebben we in een kleine groep afscheid genomen van Koen en hem begraven. Vanaf het moment dat zijn kistje ter aarde werd gebracht op het kerkhof voelde ik dat er iets radicaal veranderde in mijn leven.”
Op dit moment viel er een stilte in ons gesprek en raakte Erna heel emotioneel, waarbij er een traantje zichtbaar werd. Alsof ze de situatie opnieuw herleefde en intens verdriet naar boven kwam. Het is ook niet niks als je je kind moet verliezen. Normaal overleven de kinderen de ouders, nu was het omgekeerd. Echter het mooie eraan was wel dat er ook een ommekeer in het leven Erna ontstond. Vaak zie je dat als mensen een ingrijpende gebeurtenis meemaken in hun leven, dat er iets in hun zelf verandert, zo ook bij Erna.
Erna vervolgde na enige tijd van haar intens verdriet te hebben geuit haar verhaal verder:
”Dit was voor mij het besef dat ik een hele tijd niet leefde wie ik eigenlijk was. Het constant maar voldoen aan het verwachtingspatroon van wat er van mij werd verlangd, terwijl mijn intuïtie vaak anders aangaf. Geheimen die niet naar buiten mochten komen. Ik was compleet afgemaakt op alle niveaus door mijn omgeving.
Ik had het er vanmorgen nog even met Guus over dat ik hoopte dat ik niet in tranen uit zou barsten bij Per, maar het is goed zo om de situatie nog eens te herbeleven en mijn verdriet te uiten, dat geeft weer plaats voor nieuwe energie.
Voorheen hoefde ik maar iets te zeggen en het werd afgedaan dat het niet waar was en ik werd nimmer geloofd. Ik werd vaak niet begrepen.
Doordat ik het moeder gevoel heb mogen ervaren, was mijn grote wens om weer moeder te worden, en ik raakte kort erna wederom zwanger en Gijs kwam in ons leven. Door de vertrouwensband met de gynaecoloog durfde ik dit ook aan. We hadden wel afgesproken dat ik niet nog eens zo een ervaring wilde meemaken en we maakte een deal dat hij met een keizersnee ter wereld zou komen, hetgeen ook gebeurde. Ik voelde dat ik nog een kind wilde terwijl mijn partner het eigenlijk wel goed vond zo. Daan kwam nadien in ons leven.
Op dat moment waren we intens gelukkig.
Echter er volgde kort erna een golf van nog meer verlies.
Karin mijn hartsvriendin, leren kennen als collega, ging mee in dezelfde ontwikkeling als wij doormaakte en kreeg ook een kind. Ze kreeg zelf kanker en leefde nog maar drie maanden. Kapot was ik. Verlies was wel iets in die periode wat veel voorkwam, zo hadden we even daarvoor onze lieve vriend/buurman verloren aan een auto ongeval. Weer intens verdrietig.
Voorheen durfde ik nimmer te zeggen wat ik intuïtief aanvoelde, tot ik op een gegeven moment mijn collega Ellen ging aanspreken. ‘Ellen ik wil je iets vertellen omdat ik me veilig genoeg voel bij je om dit met jou te delen. Ik heb het gevoel dat ik allebei mijn ouders binnen afzienbare tijd ga verliezen’. Ze reageerde met de woorden ‘Doe normaal’.
Drie weken later kreeg ik een telefoontje van mijn vader dat mijn moeder een Tia heeft gehad. Mijn moeder ging nadien hard achteruit en op een dag dat ik haar bezocht aaide ze mij, Daan en Gijs over ons hoofd. Voor mij een teken dat ze ons ging verlaten, ze was nimmer zo lichamelijk ingesteld. En jawel ze overleed. Ik was zo intens verdrietig en dacht ben ik nu van het padje af of heb ik het padje gevonden. Ook de relatie met mijn vader escaleerde en namen wij afstand. Met mijn partner ontstond er ook een afstand omdat ik steeds meer mijn intuïtie ging uiten. Achteraf natuurlijke reacties vanuit de emoties. Onze relatie kwam steeds meer onder druk te staan, te meer daar ik ook aandacht kreeg van een gezamenlijke kennis, waarbij het immers nooit verder kwam dan zoenen en ik dit openlijk opbiechtte. Door eerlijk en mijzelf kwetsbaar op te stellen werd ik weer door velen voor gek verklaard. Onze relatie was in zo’n emotionele rollercoaster terecht gekomen en maakte geen schijn van kans meer waardoor een echtscheiding uiteindelijk volgde.
Voor mijzelf kon ik het niet meer opbrengen om in een schijnwereld te leven en ik kon niet anders dan eerlijk zijn naar mijzelf en naar mijn omgeving in hoeverre dit mogelijk was. Ik heb hier veel kritiek op gekregen en men probeerde haat en nijd te bewerkstelligen, maar ik liet dit niet meer toe in mijn leven. En om eerlijk te zijn, ik hou nog steeds veel van de vader van mijn kinderen.
Hij kwam ook in een proces terecht waarbij hij met alles en iedereen klaar was, waarbij hij wel wilde en niet kon. Nu na 20 jaar is hij gelukkig ook een stuk stabieler geworden, hetgeen de relatie met de kinderen ten goede is gekomen.
Guus kwam op mijn pad en ik voelde meteen een band ofschoon ik toch enige afstand bewaarde in het begin. Mijn intuïtie gaf wel duidelijk aan, dit is hem. Ik woonde inmiddels in Tiel en met Daan ging het niet zo goed qua taalachterstand op school en ik schreef een rapportage over hoe ik tegen de situatie aankeek voor de psycholoog en die complimenteerde mij met mijn inzicht. Dit gaf mij steeds meer zelfvertrouwen. Plots kwam er een opleiding reïncarnatie therapie van de SRN op mijn pad, welke ik ben gaan volgen omdat ik voelde dat ik hier de antwoorden zou krijgen op mijn levensvragen. Deze heb ik absoluut gekregen. Voor de buitenwereld was ik compleet van het padje af, en dan ook nog zo’n opleiding gaan volgen. In 2004 ben ik hieraan begonnen en in 2005 is deze erkend aan de Universiteit in Utrecht. Ik kreeg weer erkenning voor mijn intuïtie omdat ik voelde dat deze opleiding wel goed is . En heb de antwoorden gekregen op mijn levensvragen. Deze opleiding heeft ervoor gezorgd dat ik nu krachtig en gezond in het leven sta. Zelf kreeg ik inzichten waarom ik mijn kind ben verloren, waarom ik bepaalde mensen en gebeurtenissen op mijn pad kreeg en kwam steeds meer in contact met mijn eigen ik. Het contact met Guus werd intenser en zag dat hij op het goede pad was gekomen in mijn leven en hij steunde mij in het proces. Ofschoon ik in eerste instantie allerlei smoesjes aan het verzinnen was om de relatie geen kans te geven werd mijn gevoel voor hem steeds sterker en ik overwon mijn angsten.
Met de oma van mijn ex bleef ik altijd contact houden ook na de scheiding omdat we een sterke band samen hadden. Zij was ook de enige die Koen heeft vastgehouden toen hij er nog was. Sindsdien nodigde ik haar regelmatig uit en op een dag zei ze: ‘Erna het valt mij zwaar om te zeggen, maar ik moet je iets vertellen wat op mijn hart ligt. Guus is het beste wat je is overkomen, hij hoort bij jou en kan je geven wat je nodig hebt. Hij zit op hetzelfde zielsniveau als jij je bevindt en het is zo mooi om te zien, ik gun het je van harte, mijn hartje.’
Guus en ik zijn getrouwd op 18 april 2008, in een klein gezelschap op Kasteel De Hooge Vuursche en het was een de mooiste dagen in ons leven. Weer een wens die is uitgekomen. Guus stimuleerde mij om mijn eigen praktijk te gaan beginnen, maar ik wilde meer weten over de theorie van mediumschap. Ik kwam in Naarden in contact met een academie voor mediumschap waar ik met volle moed aan ben begonnen, maar gaandeweg kwam ik er steeds meer achter dat de meeste mensen die zich medium noemen zelf nog heel wat op te ruimen hebben. Tijdens mijn derde jaar zou ik een scriptie gaan schrijven. Er was een bespreking waarom ik over mijn onderwerp, reïncarnatie versus mediumschap, wilde schrijven. Ik wilde door mijn ervaring, kennis en juiste intentie dat er zuiverder/bewuster gewerkt zou kunnen worden. En dat het niveau naar een hoger level wordt getild door deze scriptie. Maar het werd de kop ingedrukt. Het was maar een illusie dat ik het naar een hoger niveau kon tillen en ik moest een ander onderwerp kiezen. Ik voelde hier klopt iets niet, alsof je in een soort sekte zit waar wordt bepaald hoe en wat je moet denken. Natuurlijk weet ik ook dat alles een illusie is maar waarom dan niet naar een hoger niveau tillen. Hier had ik jaren op gewacht en mijn best op gedaan en nu zou het niet doorgaan? Ik heb het gesprek afgerond en na het een paar dagen te hebben laten bezinken ben ik gestopt met de opleiding. Mijn vertrouwen in de opleiding was en is totaal weg. Bij mediumschap leer je dat je nooit iemand moet kwetsen, en waarom gebeurde dat hier wel? Eerlijk en kwetsbaar opstellen en dan geen vertrouwen teruggeven?
Zo gebeurde dat mijn hele leven lang. Weten wat eerlijkheid is, is waar het echt om draait in het leven, dat is waar ik voor sta. Empathie, inlevingsvermogen en vertrouwen geven. Vaak kunnen mensen daar niet mee over weg en keren de rug toe omdat ze het niet aankunnen. Ik herken dit door eigen ervaring maar ook door de nodige kennis.
Vijf jaar geleden ben ik mijn eigen bedrijf ErNa gestart om vanuit mijn ervaring en kennis mensen te ondersteunen.
Tijdens een meditatie kreeg ik door dat mijn bedrijf ErNa moest heten, ik met bloemen zou gaan werken en wat ik moest vragen voor tarief. Toen ik mijn visitekaartje klaar had dacht ik wat een krachtige naam voor mijn bedrijf. Ik heet niet alleen Erna, ben een nakomertje, maar na deze lange weg ging ik mijn eigen pad op. Erna betekent verder Adelaar. Wat is het leven ErNa? Sindsdien help ik mensen met herstel en verbindingen, levensvragen en geef ik lezingen. In 2019 heb ik een voorstelling gegeven in het Icoon theater in Amersfoort met de titel ‘Het leven ErNa’. Heel dankbaar ben ik dat mijn vriendin Simone hierbij nog aanwezig is geweest. 4 Juli 2019 is zij overleden aan kanker.“ Dit was voor mij het moment dat het nu genoeg is geweest met al die ellende en ik ga voor waarheid, eerlijkheid en vertrouwen.
Hiermee sloot Erna haar verhaal af.
Erna, mooi dat je jezelf hebt gevonden in je eigen leven. Uit eigen ervaring weet ik dat je het niet in opleidingen moet gaan zoeken en ook niet wat je omgeving van je vindt, maar vertelt je intuïtie als kompas je precies wat bij je hoort en wat niet. Guus heb ik ook even mogen leren kennen tijdens mijn bezoek bij jou en wat ik voel is dat jullie veel kracht hebben samen om nog meer in je kracht te komen. Jij als reïncarnatie specialist weet als geen ander dat niet iedereen op hetzelfde niveau zit. Vergeef de mensen die je uit onvermogen hebben afgewezen, je kunt ze niks verwijten als het vermogen ontbreekt. Het vergeven van hun onmacht zorgt ook voor nog meer innerlijke rust en kracht in je leven.