Onlangs reisde ik af naar Hoofddorp waar Bianca haar verhaal ging vertellen over haar pad in het leven. Na aankomst op station haalde Bianca mij op om naar haar huis te gaan, waar haar dochter een eitje bakte voor op het brood om samen middels de lunch te acclimatiseren in een ongedwongen sfeer.
Nadat we met elkaar hebben kennis gemaakt begint Bianca haar verhaal in de tuin van hun huis:
“Zelf ben ik van mening dat hoe je geboren wordt, tekenend kan zijn voor je leven. Ik ben een van een tweeling, ik heb een jongere tweelingzus en een oudere broer. Ze betekenen allebei veel voor mij.
Over onze geboorte, we kamen zes weken eerder dan de uitgerekende datum, met de nodige complicaties. Zo kwam ik als eerste met mijn voeten eruit vanwege een stuitligging, waarbij mijn ander been haaks ten opzichte van mijn lichaam bleek te liggen, en ik had klompvoetjes. Mijn zus werd geboren met een long ontsteking. Eenmaal geboren was het maar de vraag of we het zouden halen tot de volgende dag. Waar geboorte een belangrijk moment is van liefdevol ontvangen worden, ontstond er bij onze geboorte een soort van stress en veel onzekerheid.
De eerste twee jaar van mijn leven bestond voornamelijk uit ziekenhuis bezoeken, omdat de kans erin zat dat ik niet zou kunnen lopen. Mijn oom en tante hebben een van de beste doctoren gevonden voor mijn ouders waardoor ik uiteindelijk toch kon lopen. De eerste jaren gingen niet zonder slag of stoot, zo moest mijn moeder mijn been ‘s nachts vastbinden met beugels aan het bed, maar als ze ’s ochtends kwam kijken had ik het gepresteerd om los te komen.
Later in mijn leven bracht mij dit wel tot inzicht, namelijk dat het eigenlijk niet uitmaakt in welke situatie ik terecht kom, ik kom er altijd wel uit, ik zie altijd wel mogelijkheden. Het heeft mij heel veel vertrouwen en kracht gegeven.
Dus ja ik geloof wel degelijk dat de manier van hoe je op de wereld komt bepalend is voor hoe je je verder ontwikkeld als mens.
Het is nimmer onderzocht of we een eeneiige of twee-eiige tweeling zijn, maar we lijken heel veel op elkaar, niet alleen qua uiterlijk maar we doorlopen ook allebei dezelfde processen in het leven, maar dan ieder op zijn eigen manier. Wat we gemeenschappelijk hebben is dat we in liefde zijn opgevoed, met super fijne ouders die altijd voor ons klaar staan en ons aanmoedigen.
Ofschoon wij toch twee aparte individuen zijn, werd ik vaker gezien als, oh je bent een van die twee, in plaats van als een uniek persoon. Dat ze ons als een geheel (“de tweeling”) zagen, dat vond ik wel eens lastig omdat het voelde alsof ik dan in een hokje werd gestopt, maar had ook zijn charmes. Zo had ik altijd mijn vriendin bij mij en we deden veel samen en had altijd een goed alibi. (Bianca schoot in de lach) . Maar als we terug kwamen van vakantie, werd er wel eens gezegd, hoe kan het dat de een bruiner is dan de ander? Met betrekking tot school werden de resultaten ook vergeleken met elkaar en vragen gesteld van hoe kan het dat je hoger of lager scoort dan je zus? Dat maakte mij weleens onzeker, het gaf een onprettig gevoel.
Dit heeft er ook voor gezorgd dat ik in mijn leven op zoek gegaan ben naar het antwoord op de vraag, maar wie ben ik dan, wat maakt mij uniek? Ik heb geleerd om te gaan met dat we werden vergeleken.
Doordat ik mijzelf op jonge leeftijd met deze vragen aan de slag ben gegaan is er wel een rode draad in mijn leven ontstaan, waarbij ik anderen help inzicht te krijgen over wat ze uniek maakt en ook wat mogelijke overtuigingen, of emoties zijn die misschien belemmerend zijn. Ik maak eigenlijk altijd graag ruimte voor vernieuwing. Toen ik jouw verhaal hoorde op YouTube ; ‘Deel je verhaal Per Janssen’, dacht ik meteen we lijken best veel op elkaar en volgens mij hebben we best veel te bespreken, maar dat even terzijde.
Sporten was bij ons thuis wel een gemeenschappelijke passie. Mijn broer voetbalde en mijn zus en ik handbalden. En wat ik dan gaaf vind is dat ik ondanks mijn beperking toch in de eerste divisie handbalde in Aalsmeer – of waarschijnlijk dankzij deze beperking. Ik heb heel veel geleerd over kracht en kwetsbaarheid in die tijd, ze hebben allebei waarde. Daarnaast heeft handbal mij geleerd om in teamverband te werken naar een bepaald doel, en vooral ook om te leren omgaan met successen en teleurstellingen – bijvoorbeeld als mijn zus wel in de basis stond en ik niet. Om het vergelijken los te laten en te kijken naar mijn kwaliteiten en haar kwaliteiten, en de verschillen er gewoon te laten zijn. Nu vind ik het heerlijk om elkaar te helpen groeien.
Ook dit nam ik mee in mijn verdere leven qua werk. In alles wat ik doe kijk ik naar welke plek mensen innemen, hoe ze het beste uit elkaar naar boven kunnen halen, en ze in hun eigen kracht te zetten, om het gezamenlijke doel te bereiken. Dat had je bij handbal ook nodig, een goede keeper, een goede cirkelspeler om steeds beter te worden als team. Ik heb echt een zwak voor collectiviteit en doelen.
Zo wordt ik ontroerd als ik kinderen met elkaar een estafette zie doen, waarbij ze ieder voor zich inzetten om de collectieve actie tot een goed einde te brengen. Zo ook bij de olympische spelen, de reis die ieder heeft gemaakt om op dat niveau uit te komen vind ik echt super inspirerend.
In 1983 was er het liedje van Frank Boeien ‘Denk niet zwart, denk niet wit, maar met de kleur van je hart’ erg populair. Het liedje gaat in de kern erover dat je beter vanuit je hart kunt leven. Het liedje schijnt tot stand te zijn gekomen naar aanleiding van een incident op de Dam in Amsterdam waarbij Kerwin Duinmeijer van Antilliaanse afkomst werd neer gestoken door een skinhead en een taxichauffeur hem weigerde te vervoeren naar het ziekenhuis. Een andere taxichauffeur hielp hem wel, maar uiteindelijk heeft hij het niet gered. Het werd in Nederland gezien als de eerste racistische moord, daar hij uiteindelijk is overleden. Ik was toen negen en ik wist toen al dat ik hier iets mee moest gaan doen in mijn leven. Om mensen uit verschillende culturen, verschillende achtergronden, te verbinden, want het kan toch niet zo zijn dat als je huidskleur anders is, dat je dan niet wordt geholpen. Dit was een belangrijk moment in mijn leven wat later meer vorm kreeg.
Naast mijn baan en tijdens mijn werk hou ik mij veel bezig met diversiteit en inclusiviteit. Een omgeving creëren waarin iedereen zichzelf mag zijn en zich thuis voelt. Dit deed ik al bij TNT en nu bij SBM. Ik geef onder andere workshops waarbij ik mensen uitnodig andere perspectieven te bekijken en als excuus geef ik altijd, ik ben ook andersom geboren dus ik breng graag een ander perspectief of bekijk het net even andersom. Uitgangspunt is dat ik altijd kijk naar het potentieel.
Onlangs kreeg ik van een leider terug dat ik erg positief in het leven sta en dat hij het idee had dat ik alles positief zou zien en hij miste de gelaagdheid in hoe ik in het leven sta. Ik heb hem toen ook uitgenodigd om open vragen te stellen om meer over mij te weten te komen, voorbij die eerste indruk. Hij vatte het positief op en hij bedankte mij voor hetgeen ik hem terug gaf waardoor hij nu ook minder oordelend in het leven hoeft te staan, maar meer begrip en inzicht kan ontstaan en daarmee verbinding.
Ik sta nieuwsgierig in het leven en ben altijd op zoek naar andere manieren, andere invalshoeken om iets meer te leren. Waar ik in geloof? Ieder mens dat je ontmoet is een mogelijkheid om iets nieuws over jezelf te mogen ontdekken. Zo ben ik bijvoorbeeld dankbaar voor mijn man Niels, hij heeft mij echt geleerd om meer mijn gevoel en emoties te uiten en stil te staan bij momenten van geluk. En niet alleen van ieder mens kun je iets leren, ook van de natuur leer ik iedere dag iets nieuws. Dit laatste doe ik graag met Lie van Schelven die mij altijd weer leert en laat ervaren hoe de natuur onze alertheid kan versterken om anders, vanuit de natuurlijke principes, te gaan denken.
Zo ben ik in 2012 met drie vrouwen, waaronder Lie, naar Ijsland geweest om te leren van de natuur. Ik keek soms uren naar stromend water. Ik ontdekte de overeenkomst met ons leven, de natuur spiegelt, bijvoorbeeld hoe het werkt met “vastzitten of vrijheid”, water vindt altijd een weg. Ik leerde onder andere het belang van mee bewegen en veel meer in het moment te voelen wat nodig is, of waar iets naar toe beweegt.
Ik heb tijdens deze reis vooral geleerd mijzelf open te stellen voor wat er is door gewoon op een steen te gaan zitten, te leren van uitzichten vooral ook door te voelen en te ervaren. Een onvergetelijke les was de volgende: ik had een bepaalde verwachting over het gaan zien van orka’s of walvissen. Want we zaten tenslotte op de meest ideale plek om ze te kunnen spotten. Zo ging ik iedere dag naar de zee staren met de verwachting vandaag ga ik ze zien. Je kunt waarschijnlijk al raden wat er gebeurde, juist helemaal niks gezien. Na paar dagen liet ik het los en de een-na-laatste nacht kreeg ik in een droom een hele duidelijke boodschap: “we komen er aan”. Dus die dag ging ik weer even zitten staren naar de zee, maar nu zonder verwachting en wat gebeurde: Polp…..Plop..Plop,Plop Plop, en daar waren ze dan! Hier werd ik zo zielsgelukkig van. De les die ik eruit leerde was dat als je iets verwacht, je de creatie helemaal vastzet, dus laat maar los en dan ontstaat het vanzelf. En dat wat ontstaat, kan dan iets heel anders aanraken dan van tevoren gedacht. Dat is de magie. Het wondere van samen reizen is dat je een soort gemeenschappelijke factor hebt die in eerste instantie misschien niet zichtbaar is, maar die vanzelf wordt getoond.
Later ben ik er ook een keer met mijn ouders en zoon geweest. Om hen ook de natuur in een pure vorm te laten ervaren. Hierbij leerde ik mijn zoon de kracht van “even om het hoekje te kijken”. Dit gebeurde toen we op een berg stonden waar het uitzicht al super mooi was. Toen zei ik: laten we toch even om het hoekje kijken. Daar ontstond er weer een heel ander beeld, en minstens zo mooi! En hij was blij dat hij om het hoekje gekeken had. Zo staat hij nu ook in het leven, altijd even zien wat er nog meer kan zijn. Als je mij vraagt wat is dan het onzichtbare, dat is het potentieel – de mogelijkheden.
Op Ijsland stelde ik mij de vraag, wat is mijn doel in het leven en ik kwam tot inzicht dat ik er ben om het potentieel ruimte te geven. Van het individu, een team of organisatie. Dit kwam toen ik bij de Geysir stond te kijken hoe het water van diep in de aarde met volle kracht ontlaadde. Het potentieel wat diep in de aarde borrelde kwam telkens weer vrij. Weer zo’n magisch moment. Het is als een mechanisme van wisselwerking van aantrekkingskracht naar afstoten waarbij heel veel energie vrij komt op moment van ontlading. In onszelf kunnen we ook diep van binnen voelen waar we energie van krijgen, daar zit de stroming – dat wil ruimte.
En toen kreeg ik als inzicht: ik wil vormgeven aan maatschappelijke vernieuwing, maar waar moet je dan beginnen? Op mijn 43e deed ik een opleiding corporate antropologie en het voelde als thuis komen. Toen ik 17 was wilde antropologie studeren, maar heb toen andere keuzes gemaakt. Andere culturen onderzoeken, leren van verschillende perspectieven, onderlinge relaties en rituelen begrijpen en vooral ook nieuwe inzichten te delen. En hoe deze kennis in te zetten voor verandering. Ik was in dezelfde tijd ook bezig met de vraag: Nederland heeft zoveel mensen met potentieel, iedereen heeft iets unieks te brengen (talent), maar er zijn nog veel mensen die thuis zitten die om welke redenen dan ook niet meedoen. We hoeven dit potentieel alleen maar vindbaar en zichtbaar te maken. Mijn man zat in dezelfde tijd in een reorganisatie traject waarbij ik kon zien wat het met hem deed toen er onvoldoende gekeken werd naar wie hij is, waar hij mentaal stond in het proces en waar hij energie van krijgt. In plaats daarvan werd het heel klassikaal aangepakt, met als dieptepunt dat hij zelfs een keer niet naar binnen mocht toen hij 10 minuten te laat was. Dat deed echt wat met hem. Daarnaast werden collega’s aan de hand van senioriteit van functie in groepen ingedeeld, terwijl de kracht er juist in zit als mensen met verschillende achtergronden samen leren en ontdekken. Anders krijg je niet alle mogelijkheden te zien, of ontstaan er teveel “blinde vlekken”.
Tijdens mijn opleiding moest ik ook “veldonderzoek” doen, en omdat het sociale domein mij erg trok ben ik eens gaan kijken in de keuken van de gemeente.
Ik leerde een hele nieuwe taal met afkortingen, maar zag ook de knelpunten waar de gemeente mee worstelde. Fantastische mensen die er werken met een drive om te vernieuwen, om bij te dragen, maar die beperkingen ondervinden van het (verouderde) systeem en tradities. Uiteindelijk heb ik een presentaties gemaakt met foto’s van al mijn indrukken, beelden die mij opvielen en deze gecombineerd met vragen die ik had, of inzichten in cultuur. Zo was er een foto wand van eerdere burgemeesters, waarbij vermeld stond wie ze waren en wat er tot stand was gekomen. Het leek voor mij daarmee belangrijk voor een burgemeester om na de ambtsperiode te kunnen zeggen wat er in die periode is bereikt. Dus mijn vraag was aan de eerste vrouwelijke burgemeester die er toen zat, hoe ze herinnerd wilt worden, en in hoeverre is dit anders dan haar mannelijke voorgangers? Ik kreeg een uitnodiging van de burgemeester om een presentatie te geven en mijn bevindingen te delen. Wat bleek? De foto’s symboliseerden de vraagstukken die de gemeente bezig hield, over de plek van de gemeente, hoe ze zich verhoudt tot de maatschappelijke ontwikkelingen etc. Ik functioneerde daarmee eigenlijk als een soort spiegel.
Daarna ben ik een kijkje gaan nemen bij het UWV op een van hun werkpleinen. Een prachtig mooi nieuw pand. Bij de receptie zag ik beveiligers.
Verder waren er spreekhokjes met een schotje ertussen, met daarop cijfers. Het waren heel veel en, zoals ik observeerde, was de privacy lastig te garanderen. En wat het cijfer betreft, kan het de indruk wekken dat je gewoon een nummertje bent. Er zat een jongen in het midden van de ruimte, met schouders naar beneden. Alsof hij zich schaamde. Dat herkende ik. Als je werkloos bent, dan kan het zijn dat je als “probleem” wordt gezien door anderen. Ik dacht toen: wat jammer, dat deze plek niet uitnodigt om te ontdekken, te ontmoeten en inspiratie voor nieuwe richting te vinden. Terwijl de kracht van het vinden van een baan veelal ligt in de ontmoeting en de gun-factor. Het ligt in het ruimte geven om jezelf even opnieuw te mogen uitvinden.
Toen ontstond het idee dat ik plekken wilde helpen creëren waar mensen zonder drempel naar toe kunnen gaan, waar je ander mensen ontmoet en vanuit deze ontmoeting nieuwe inzichten opdoet. Waar alles draait om het leren, ontwikkelen en te ontdekken wat jou uniek maakt en daar een (nieuwe) vorm bij te vinden. Een plek waar samenhang en samenwerking ontstaat tussen verschillende partijen.
Toen ik in Amsterdam door het Amstelpark liep zag ik ineens de vindhek, een hek waar alle gevonden voorwerpen aan hingen. Iemand zoekt iets, de ander helpt dit te vinden. Zo ontstond het idee van De Vindplek in 2014, een soortgelijk concept waarbij vanuit de ontmoeting mensen elkaar verder helpen. De ideale plek hiervoor was volgens mij de bibliotheek. Net in die tijd stond de functie van de bibliotheek ook ter discussie, waardoor dit een mooi initiatief zou kunnen zijn om de diensten verder uit te breiden. De bibliotheek is tenslotte een plek van leren, werken, ontmoeten en is een enorm toegankelijk en inclusieve plek.
In 2018 melde ik mij aan bij als burger bij het Nationaal Bibliotheek Congres. Ik diende mijn idee van De Vindplek in en werd geselecteerd als spreker op dit congres . Dit was super gaaf om te doen, vooral ook omdat ik geloof dat deze tijd vraagt om partnerships tussen publieke en private instellingen en burgers.
In de bibliotheek van Hoofddorp deelde ik met werkzoekenden mijn droom over De Vindplek en heb ze gevraagd: “wat zou het jou brengen als zo’n een plek er zou zijn, welke behoefte(n) zou dit beantwoorden? Waar mensen behoeften aan hadden was eigenlijk heel simpel: sociale contacten, delen, bijdragen, inspiratie, ontwikkeling, samenwerken, aandacht en een plek die vertrouwd is. Een plek laten ontstaan waarbij men naar toegaat en kan zeggen: Eindelijk iets gevonden waarvan ik niet wist dat ik het zocht (Loesje).
In Loosduinen in Den Haag zijn nu drie sociaal ondernemers (Raymond Versteegh, Ricardo Buitinga en Esther Langen) samen met mij actief om De Vindplek Loosduinen vorm te geven. We organiseren bijvoorbeeld unieke ontmoetingsmomenten voor jongeren: connecten, in gesprek gaan, talent ontdekken, elkaar inspireren. Laatst werd een event fantastisch begeleid door Hizir Cengiz (Haagse jongeren ambassadeur) met een grote passie voor diversiteit en inclusiviteit. Daar was ook Suzanne Sanders (singer / songwriter) die jongeren inspireerde met haar levensverhaal. Vanuit haar liedjes wist ze harten te raken en in dialoog te gaan over “wie ben ik”, “waar sta ik nu”, “waar ga ik naar toe”. En zo nog meer gave sprekers (Patrick van Olphen en Elly Burgering) die uitnodigden tot dialoog.
Als je googled naar mijn naam in combinatie met De Vindplek of zoekt naar De Vindplek Loosduinen dan vind je er meer over. Dit doe ik naast mijn baan omdat ik het belangrijk vindt om deze jongeren, of andere mensen die hiernaar zoeken, kansen te geven om zichzelf te ontwikkelen.
Bij SBM Offshore in de compliance functie richt ik mij op het bespreekbaar maken van integriteit, mensen helpen de juiste keuzes te maken – in lijn met onze gedragscode en waarden. Culturele verschillen en tradities zijn bij integriteit en compliance ook een belangrijke factor. Laatst had ik een training met colllega’s uit India. In India zetten ze niet graag hun camera aan tijdens zo’n training en ik wilde graag kijken wat hier toch mogelijk was. Ik stuurde ze een bericht dat ik de sessie graag interactief wilde houden en vroeg ze, indien mogelijk voor ze, om de camera aan te zetten. Ik gaf aan dat ik meer wilde leren over de cultuur in India en vroeg de collega’s als voorbereiding op de training om iets over hun cultuur op de MS teams achtergrond te zetten of om dit tijdens de training in de chat te delen. De een kwam met een afbeelding van een tempel, weer een ander met eten of rituelen met rijst om negatieve energie buiten de deur te houden, en zo leerde ik in anderhalf uur tijd heel veel over India en kon ik hun verhalen weven in mijn training.
Mijn vraag is dan, je bent onderdeel van een organisatie, als individu maar wat kun je van elkaar leren? Zo zie je bijvoorbeeld dat koken een gemeenschappelijke deler is tussen de werknemers maar ze weten het niet van elkaar, en juist door die gezamenlijke activiteit boven water te krijgen ontstaan er weer nieuwe verbindingen tussen collega’s en weer nieuwe inzichten.
Het leuke van mijn baan is ook dat ik voor leiders en teams zichtbaar kan maken wat voor hun niet altijd zichtbaar is. Meestal vinden ze het super interessant om iets nieuws over zichzelf, hun teams of de organisatie te leren. Daarnaast hou ik wel van vernieuwde methodes zoals podcasts met leiders. Dat maakt ze betrokken. De onderwerpen kunnen soms best complex zijn, en op deze manier leren ze vanuit een dialoog hun uitdagingen, successen en lessen te delen met anderen.
Daarnaast ben ik ook Diversity & Inclusion ambassador voor Nederland. Dit doe ik samen met andere collega’s die ook een positief verschil willen maken. Zo hebben we onlangs een partnership gesloten met The Refugee Talent Hub, waarbij we o.a. netwerkbijeenkomsten organiseren, zodat mensen elkaar kunnen ontmoeten. Eigenlijk vind ik dat ook het leukste, mensen bij elkaar brengen zodat vernieuwing kan ontstaan en de magie van het moment zijn ding te laten doen middels geven van laagdrempelige en inclusieve workshops.
Kom we gaan ook eens om het hoekje kijken, heb je zin om mee te lopen in het prachtige gebied achter ons huis? Hiermee sloot Bianca haar verhaal af.
Daar ik nog een lange treinreis in vooruitzicht had leek mij dat een prima idee om inderdaad nog wat na te kletsen tijdens de wandeling. Onderweg trakteerde ik nog op een ijsje daar het toch wel een warme dag was. Na de wandeling bracht Bianca weer terug naar het treinstation zodat ik mijn treinreis huiswaarts kon maken.
Bianca het was een leuk gesprek en wat fijn om nog meer mensen te ontmoeten zoals jij in het leven staat om veranderingen op gang te zetten. Ik herken wel bepaalde dingen in jouw verhaal maar een verschil, ik heb nimmer geleerd. Ik ben zelf een goede bedenker van concepten maar uitvoeren is mij te omslachtig, dat zou dan wat mij betreft door anderen mogen worden uitgevoerd die daar beter in zijn. Je was een leuke gesprekspartner die open het gesprek in ging. Wat ik je wil terug geven is wat mij op valt. In je jeugd was je een van die twee, hetgeen je soms als storend hebt ervaren. Je wilde een uniek persoon zijn en dat is je zeker gelukt in mijn optiek, maar nu wil je unieke personen weer bij een groep gaan voegen – verbinden. Waar komt dat vandaan? Is dat een persoonlijke ontwikkeling of leermoment?
Hoe dan ook als ik goed naar je verhaal heb geluisterd kan ik maar een ding concluderen
Doe gewoon gek, dan ben je normaal genoeg om als onderdeel van het geheel de balans te brengen.
Bedankt voor je tijd en ben je keer in de buurt van Heerlen, wees van harte welkom.