Ed Dirker

Ed Dirker

Onlangs reisde ik wederom af naar Capelle aan den Ijssel, ditmaal om Ed te bezoeken. Eenmaal uitgestapt uit de metrostation De Terp was het nog geen vijf minuten lopen. Ofschoon ik wel even moest zoeken tussen de vele flatgebouwen, die speels in het landschap herrijzen. Eenmaal binnen verteld Ed iets over de woonomgeving en ging zijn verhaal van start:

“De flats is eigenlijk een woonproject voor de hele cyclus van de mens van alle leeftijden. In die flat wonen gezinnen, daar heb je een flat voor jongeren die zelfstandig gaan wonen een stukje verder op is een flat met een verzorgingstehuis. In principe zou je hier je hele leven kunnen blijven wonen, al zou je misschien af en toe wel van woning moeten verhuizen, omdat de behoeftes in je levensfase anders worden. Iedere vrijdag hebben we hieronder op het grasveld een bijeenkomst met wat muziek en een drankje, waardoor er toch een verbinding ontstaat. Dat maakt het wonen hier wel aangenaam in tegenstelling tot flatgebouwen waar je de buren niet eens kent, bij wijze van spreken.

Oh voor ik het vergeet ik ga straks naar kennissen in Hoek van Holland als je zin hebt om mee te gaan voor een strandwandeling kun je meegaan, dan pikken we nog iemand op onderweg ernaar toe. Vind je dat leuk?”

“Wat denk je zelf, tuurlijk is dat leuk “: antwoordde ik en dacht wat een aangename onverwachte verrassing, dit had ik vanmorgen toch zelf niet kunnen verzinnen.

Ed bood mij kop koffie aan en vervolgde zijn gesprek:” Op school was een leuke periode, in de pauze naar de markt om een zakje stroopwafels brokjes halen voor een kwartje, geld hadden we niet echt maar ze smaakte verder net zo goed als hele stroopwafels, alleen ze waren stuk goedkoper. Ik had metaal gestudeerd, maar was achteraf niet mijn richting, ondanks dat ik goed overweg kon met draaibanken en freesmachines. Het interesseerde mij niet echt en had er dan ook niks verder mee. Was meer geïnteresseerd in het welzijn van anderen en nieuwsgierig naar afkomst en wat hen bezighield in het leven.

Na school werd ik dienstplichtig en werkte voor de 12 Pantser Infanterie Brigade in Nunspeet. Het is het hoogste orgaan in tijden van oorlog waarin land, lucht en marine brigades vertegenwoordigd waren. Ze bepalen tijdens een oorlog de strategie, wie, wat, waar moet doen en op welk tijdstip. Met de hiërarchie had ik wel eens moeite, met als gevolg dat ik menig keer met een tandenborstel het plein mocht schoon schrobben.

We zaten er met allemaal Rotterdammers van allerlei pluimage, variërend van mannen die advocatuur aan het studeren waren, maar ook wetenschappers en een glazenwasser. We lagen met 10 man op een kamer, maar ‘s ochtends diende alles piek fijn in orde te zijn. Hier werd ik voor het eerst ontgroend in mijn leven. Een emmer bier leegdrinken, maar dat loste ik snel op door hem over mij heen te laten afglijden. Het was wel een leuke periode waar we onwijs veel hebben gelachen. Ik was toen al een vrij druk persoon en ik wilde mijn energie kwijt, dus ik vroeg ze niet een klusje hadden voor me. Zo mocht ik elke ochtend de kapitein ophalen met een auto, verder was er niet veel te doen. Maar kijk er met plezier naar terug.

Toen was ik paar maanden zonder werk, alvorens ik een baan aangeboden kreeg via een zwager. Destijds was de overgang van telex naar fax. We waren pioniers in die tijd en ik kreeg dingen te doen die ik nooit eerder had gedaan. Eerst uitzoeken hoe het apparaat werkte en vervolgens een vereenvoudigde handleiding schrijven. Het spul werd geïmporteerd vanuit Amerika, dus er ontbrak ook een Nederlandse handleiding. Dat eenmaal klaar ging ik op pad om de machines te implementeren in bedrijven en uitleggen hoe het werkte en onderhoudscontracten afsluiten. We groeide vrij snel waarbij ministeries en grote bedrijven voornamelijk de eerste klanten waren. In die tijd heb ik alle NS stations van Nederland wel gezien. Ik was een allround medewerker, waarbij mijn taken erg uiteenlopend waren, zo kwam het voor dat ik met een doos onderweg naar een nieuwe klant zat en ik onderweg werd op gepiept met een semafoon. Als ik dan bij een klant kwam vroeg ik of ik even kon bellen. Nu heeft bijna iedereen een telefoon op zak.

Met mijn baas had ik een goede verstandhouding, waardoor er vertrouwen over en weer was en ik veel vrijheid kreeg. Naarmate we groeide kreeg ik een auto van de zaak en een kostuum als bedrijfskleding. Met een stratenboek op de schoot in de auto al rijdend kijken waar ik moest zijn, was toch wel iets anders dan tegenwoordig met de navigatie apparatuur. Later ontwikkelde we ook leasecontracten, die nog niet bestonden in die tijd. De contracten liepen drie jaar en dan kwamen de gebruikte faxen weer terug. Doordat sommige gebruikte faxen nog vrij nieuw waren kwamen ze vaak als nieuw terug, om dat ze op afdelingen stonden waar ze nauwelijks werden gebruikt. Zo ontstond er ook een tweedehands markt. Waren we ooit met 5 man begonnen, we groeide al snel uit naar 25 man personeel.

Leuke bijkomstigheid was wel dat ik voornamelijk met dames in contact kwam, die met de apparatuur moesten gaan werken en had zo leuke contacten die ik wegwijs had gemaakt in de fax wereld. We hadden ook Heineken als klant waardoor ik bij Freddy thuis over de vloer kwam, maar ook bij directeuren in Wassenaar van grote bedrijven. Eigenlijk best frappant, ik kwam altijd in contact met mensen waar je normaal gesproken niet snel mee in contact kwam, dat was al in militaire dienst het geval en in deze periode kwam ik ook in contact met het hoogste kader van het bedrijfsleven. Later werden de faxen kleiner waardoor ik weer een mooie koffertje ontwikkelde met schuim erin om ze te vervoeren, want de leden van raad van bestuur wilde deze meenemen op vakantie. Zo kreeg ik dan weer telefoontjes uit het buitenland als ze niet eruit kwamen om het apparaat aan de praat te krijgen.

Via Kaufmann kwam Ed in Irak

De leukste klus was voor een Kaufmann lederwaren waarvoor ik in Irak de faxen moest gaan installeren. Onze secretaresse had ooit voor dat bedrijf gewerkt, zodoende kwamen we daar binnen. Het was mijn eerste ervaring in het buitenland. Buiten de faxen moest ik ook een koffer met kleding meenemen voor de dames. Ik sta nog ergens met Saddam Hoessein op de foto. Door het bedrijf werd ik goed ontvangen, zo werd ik met een privé chauffeur opgehaald en naar de verschillende vestigingen gereden. Zelf had ik gekeken wat er onderweg te zien was, waardoor de ritjes tevens ook een rondleiding werd door Irak. Op locatie aangekomen was het eerste wat werd gevraagd waar de kleding was, dat ik ook nog een fax kwam leveren vonden de dames van iets minder prioriteit. Overal mocht ik lokaal mee eten, veelal een lopend buffet voor het personeel, maar omdat ik de gast was mocht ik het buffet als eerste openen. Wat mijn welk opviel was dat de vrouwen in Irak de managers waren en de mannen veelal ondergeschikt op de werkvloer.

In die periode was er spraken dat Iran Irak ging aanvallen waardoor ik met de manager van het hotel naar de ambassade gingen om te kijken wat het vluchtplan zou zijn, mocht het zover komen. Maar gelukkig was ik al vertrokken voordat het ging escaleren. Ik heb wel wat aparte dingen meegemaakt. Ik heb dat werk vijf jaar gedaan.

Daarna ging ik werken voor Timmermans kantoorboekhandel in Rotterdam, die mij wel hadden gespot. Mijn vader was meubelstoffeerder dus ik had de intentie om kantoormeubelen te gaan verkopen, maar tegelijkertijd kwam er ook een dame solliciteren op diezelfde functie. We kregen beide hetzelfde gebied aangewezen, ik voor de verkoop van kantoor artikelen en de dame voor de meubel verkoop. Zo gingen we dan ook vaker samen op pad. De Europoort destijds stond toen nog in de startblokken en nog heel klein, en door het toentertijd ontbreken van internet kwam ik met een kladblok opschrijven wat er nodig was. Voor die tijd was dat het gangbare om te doen en werden de orders met de hand uitgeschreven en opgezocht wat nodig was om te bestellen. Tevens had ik veel affiniteit met kantoor apparatuur, waardoor ik me mocht verdiepen in beamers, laptops, projectoren, typemachines maar ook dictafoons en mobiele telefoons en werd de machine afdeling ook mijn specialiteit. De eerste twee maanden moest ik in de winkel alle producten leren kennen, zo kreeg ik heel wat handleidingen te zien. Later mocht ik met collega’s mee om te kijken hoe ze werkte en de gesprekken plaats vonden, verder hoefde ik niets te doen. Ik kreeg alle afdelingen te zien, ook hoe het bijvoorbeeld ging op de facturatie afdeling als iets terug kwam. Dit duurde een jaar in totaal. Tegenwoordig gaat het iets anders eraan toe. Je krijgt een kort filmpje te zien en daarna wordt je in het diepe gegooid.

Waar vroeger nog menselijk contact voorop stond waardoor je automatisch verkoopt, zijn nu de rollen omgedraaid en verdwijnt het menselijk contact steeds meer, jammer genoeg. Zo organiseerde we iedere donderdag een werkoverleg waarbij we alles waar we tegen aan liepen op tafel gooide om gezamenlijk er een oplossing voor te vinden.

Zelf leg ik makkelijk contact met iedereen en in die periode kwam ik ook in contact met Rotterdam Topsport, een organisatie die door top sport evenementen te organiseren in Rotterdam daarmee veel betekent voor het bedrijfsleven en waarmee Rotterdam beter op de kaart kwam te staan. Want als zo een evenement werd georganiseerd daar hadden restaurants en hotels ook veel baat bij. Denk bijvoorbeeld aan de jaarlijkse marathon, maar ook de race met formule een wagens door de binnenstad, of ABN AMRO tennis dat veel bezoekers trekt. Destijds stond dat op de vooravond van het bestaan en raakte ik er in het begin al bij betrokken. We hadden geregeld topsporters uitgenodigd om het bedrijfsleven te komen vertellen hoe ze top sporter werden en hoe hun trainingsprogramma’s er uit zagen en meededen in hun programma van die dag om te ervaren hoe dat is om op hoog niveau je prestaties te verbeteren. Zo werden bedrijven uitgenodigd om bijvoorbeeld een middagje te komen sporten. Zo moet je denken aan bijvoorbeeld Leontien van Moorsel, die ’s ochtends om 07:00 uurtje spinning les gaf. Dat het ook anders om werkte kwam ook voor dat we bij bedrijven een rondleiding kregen in hun keuken om te kijken, waar zij voor stonden en hun proces intern en hoe het bedrijf was opgetuigd. Mijn rol hierin was partijen bij elkaar te brengen en te enthousiasmeren om mee te doen. Dit was heel leuk om te doen en ik kreeg de ene uitnodiging na de andere om bij te wonen, waarbij ik klanten mee naar toe nam, waardoor de gunfactor in de verkoop steeg. Dat ik ook hier met allerlei pluimage te maken kreeg was niet geheel onverwacht. Op een bokswedstrijd in Ahoi komt ander publiek op af dan bij een tennis toernooi. Maar ik kan met iedereen wel contact leggen, dat scheelt natuurlijk enorm.

Ed Dirker
Het boek van Ed

Verder ben ik al vanaf mijn eerste baan bezig met spiritualiteit. Begon ooit met yoga op mijn 23e jaar en dat creëerde wel balans in mijn leven. Later kwam daar voeding bij en andere spirituele levensvisies van grote meesters die ik onderzocht op herkomst en uitwerking voor een stressvrij leven. Iedereen heeft zijn eigen pad op deze wereld voor zijn bijdragen aan de samenleving. Ik heb heel veel boeken gelezen en heb aan de hand daarvan een eigen boek geschreven dat een korte samenvatting geeft van alle kennis die ik mij heb eigen gemaakt voor een stressvrij leven en nu weer graag deel met de medemens. Ik geef je een boek mee als geschenk, zodat je thuis eens op je gemak kunt bekijken. Het boek heet: ‘Create your own world by natural healing’. Hierover ga ik je niet te veel vertellen, want dan hoef je het boek niet meer te lezen, maar het is zeker een aanrader voor iedereen die zich met spiritualiteit bezighoud.

Oh, ik zie het is tijd om Regina op te halen onderweg naar Eva voor de strandwandeling, kom we gaan.” Hiermee sloot Ed ons interview af en we vervolgde onze weg samen richting Hoek van Holland waar ik weer nieuwe mensen leerde kennen met ieder zijn eigen verhaal. Het werd een fantastisch mooie middag, het weer was prachtig en we sloten de wandeling af in een strandpaviljoen met een drankje.

Onze strandwandeling

Dat Ed makkelijk contact kan leggen en voor veel openstaat blijkt wel uit de openheid waarmee hij mij ontving. De uitdrukking je hebt werk en luxe paarden komt in jouw verhaal wel sterk naar voren. Persoonlijk denk ik dat het komt door je enthousiaste energieke vriendelijke uitstraling, je onbevangenheid en je contactuele eigenschappen waardoor je telkens in dit soort posities komt in je leven en niet zozeer wat je hebt geleerd. Wat dat betreft geloof ik zeker dat spiritualiteit een factor is van het ontvouwen van jouw levenspad. We hebben tijdens de wandeling nog verder gepraat over het leven in zijn algemeenheid waardoor ik het een bijzonder mooie ontmoeting vond.


Ed zoekt momenteel een andere richting om op een andere manier mensen met elkaar te verbinden waarin gezondheid en de waarheid over gezondheid leidraad is. Houdt er een gezonde enthousiaste houding tegenover het werkelijk leven, en zou hem als pionier met een andere kijk op gezondheid (holistische benadering) en verbindend optreden zeker aanbevelen.
Bedankt voor je bijdrage en ben je in de buurt, wees welkom!