Chanel Hofman

Chanel Hofman krijgt weer kleur in haar leven

Dat niet ieders leven ven een leien dakje gaat en men behoorlijk pech kan hebben in het leven, door nalatigheid van anderen, blijkt uit het verhaal van Chanel Hofman.

Nadat ik met de trein en bus mijn reis naar Amsterdam had voltooid, arriveerde ik bij Chanel. Het ontvangst was hartelijk met een knuffel bij de voordeur en eenmaal binnen stond een lekkere fles wijn met camembert en druiven al op de tafel om het kennismakingsgesprek  op gang te krijgen.
Nadat ik was geacclimatiseerd begon Chanel haar verhaal:

“Waar ik het over wil hebben is hoe ik hier terecht ben gekomen. Vroeger woonde ik in Amsterdam als rasechte Amsterdamse,  maar ben dikke 20 jaar weg geweest uit Amsterdam en heb in de tussenliggende periode onder andere in Limburg gewoond.
Toen mijn jongens uit huis gingen bleef ik alleen met kleine Bachus van 7, een nakomertje zoals dat heet.
Bachus voelde zich heel verdrietig, nu zijn grote broers uit huis waren. De lege kamers ineens zonder zijn broers had wel een impact op hem. Dit zette mij tot nadenken, zelf was ik ook nooit gelukkig buiten Amsterdam en ik had altijd een verlangen om weer terug te keren naar Amsterdam.

Om mijn wens vorm te geven liet ik Bachus filmpjes zien van Amsterdam en ik vertelde dat ik daar was geboren. Hij raakte net als ik enthousiast om naar Amsterdam te gaan verhuizen.
Zelf kende ik iemand die kamers verhuurde en ik had voor mijzelf zo iets van als ik eenmaal een kamer heb, dan kan ik altijd vandaar uit kijken of er nog wat anders vrij komt. Zo gezegd zo gedaan. De verhuizing heb ik helemaal zelf gedaan, mijn drie zoons hadden mij niet geholpen, dat deed mij wel veel verdriet. Het was een hele klus om het huis leeg te krijgen van drie etages en een schuur met heel veel spullen in opgeborgen. Maar doorzetter als ik ben, ik klaarde de klus maar was wel bek af nadien. Een oude vriendin uit Amsterdam ging met ons mee naar de plek waar ik een kamer kon huren in Amstelveen.

Eenmaal aangekomen was het een slaapkamer, maar we konden gebruik maken van de woonkamer, keuken en badkamer die we deelde met andere. Maar ik ging al vrij snel op pad om te kijken waar ik beter zou kunnen wonen, want je wilt niet met je kind op een slaapkamer wonen. Enkele weken later zag ik dat er een woning vrij zou komen, maar ik dacht weinig kans, maar laat ik er maar op af stappen dan kan ik meteen mijn verhaal doen bij de woningbouw vereniging. Dus ik belde op: ‘U spreekt met die en die en ik woon daar en daar op een kamertje.’ De stem aan de andere kant zei; ”Maar mevrouw, die meneer mag helemaal niks verhuren, daar is geen toestemming voor en het is dus een illegale verhuur.”

Daar wist ik zelf niets van af, ik had immers een huurovereenkomst Als ik dat had geweten zou ik zelf natuurlijk niet hebben gebeld, want je werkt je dan flink in de problemen was mijn gedachte, hetgeen dan ook klopte.

Toen begonnen de problemen, en niet zomaar een klein probleem, nee echt heel veel problemen. De woningbouw vereniging had de informatie geventileerd naar gemeente.

De betreffende gemeente had een ontmoedigingsbeleid en het sociaal team had een methode waarbij er wel eens gedachten kwamen van hoe moet ik hier ooit uit komen, zou van de brug af sprengen een optie zijn?

Op dat punt heb ik even gestaan, maar toen kwam de strijder in mij naar boven

Het sociaal team maakte een afspraak met mij en die vertelde mij dat ik mijn heil maar moest gaan zoeken ergens in Groningen of Brabant of waar dan ook.  Zelf maakte ik kenbaar dat ik niet deze kant ben opgekomen om weer te vertrekken. Toen kreeg ik ontzettend veel tegenwerking. Zo mocht ik niet blijven op het adres, waar ik dacht een kamer te hebben gehuurd werd mij verteld, maar ik bleef.

Er volgde een reeks van afspraken, en bij iedere afspraak gebruikte men een methode om mij verder te ontmoedigen.
Uitspraken die ik te horen kreeg waren o.a. Als je niet uit jezelf vertrekt dan zullen we je eruit halen en gaat je kind naar een pleeggezin. Dat is zijn opmerkingen die gaan je niet in de koude kleren zitten maar ik weet ook dat dit juridisch gezien niet zomaar kan, ben ook weer niet geheel op mijn achterhoofd gevallen. Toen ik daar geen gehoor aan gaf, bedacht men een andere strategie en voerde men de druk ietwat op door te zeggen bij de volgende afspraak, dat men inmiddels contact heeft gehad met de politie en dat ik een dezer dagen in de nacht door de politie uit huis zou worden geplaatst. Het was hartje winter, buiten lag een flink pak sneeuw. Je kunt je wel voorstellen dat ik na dat gesprek niet meer lekker sliep, ondanks ik wist dat het niet zomaar kan, omdat er eerst een rechter aan te pas moet komen.
Ondanks dat k een sterke vrouw  ben werd ik natuurlijk hierdoor steeds kwetsbaarder, te meer daar ze deze gesprekken aangingen in aanwezigheid van mijn zoontje. Schandalig en mens onterend!

Toen ik ook daar geen gehoor aan gaf en bij mijn standpunt bleef, kwam de volgende strategie om de bocht en kreeg te horen dat ze de kinderbescherming hadden ingeschakeld, om te kijken of mijn kind niet beter af was bij een pleeggezin. Ook hiervan was ik niet gecharmeerd en ben gaan spitten in hun sociaal media accounts en schreef een brief naar de wethouder. In die brief heb ik uit de doeken gedaan hoe het team te werk ging, met de vraag of dat wenselijk en menselijk was en of hij achter deze handelswijze stond, of afstand van deze procedure nam als verantwoordelijke wethouder. De brief werd nimmer beantwoord.
Zo schreef ik de burgemeester aan en die verwees mij weer naar de wethouder die nergens op reageerde.
Zelf kon ik de zaak niet laten rusten, te meer daar er uitlatingen werden gedaan die men niet mochten maken en niet konden waarmaken. Kan me wel voorstellen dat menig ander was vertrokken na zo een uitlatingen. Echter de laatste uitlating werd in gang gezet en de kinderbescherming kwam over de vloer met een verhaal dat ver van de realiteit af staat.
Zo zou ik in een sociaal isolement leven, hetgeen ik meteen kon ontkrachten doordat ik in de periode dat we er woonde heel veel filmpjes had gemaakt van ontzettend leuke dingen die ik samen met Bachus hadden gedaan. Zo waren er nog een aantal markante leugens die men had verzonnen. Ik heb alles kunnen ontkrachten, maar als je eenmaal in die molen zit, dan ben je er nog niet uit.

Zelf ben ik niet op het mondje gevallen en laat me niks aanpraten wat er niet is. Toen ik eenmaal op facebook berichten had geplaatst op de tijdlijn van de verantwoordelijke wethouder, had deze een aangifte gedaan wegens bedreiging. Denk dat dit een beetje de laatste stuiptrekking was van de gemeente Amstelveen, om mij op die manier te verwijderen.

Ondertussen had mijn zoon een ongeluk gehad op school, waardoor hij in het gips kwam te zitten met een gebroken enkel, hij was inmiddels 8 jaar. Paar dagen na zijn ongeluk werd er bij mij aangebeld door de politie met het verzoek om mee te komen wegens een aangifte van de betreffende wethouder voor bedreiging. Naar mijn idee had ik niemand bedreigd, ik heb hem wel bestookt met brieven waar ik nimmer antwoord op had ontvangen, en op zijn tijdlijn op Facebook de gang van zaken medegedeeld met de vraag of dit gebruikelijk was, maar dat is in mijn optiek geen bedreiging, Toch moest ik mee naar bureau voor een verklaring, terwijl men wel zag dat mijn zoontje van 8 met een been in gips zat en het wettelijk niet is toegestaan een kind van acht alleen thuis te laten.

Eenmaal op bureau aangekomen constateerde ook de politie dat er geen spraken was van bedreiging, wel zei men we zien wel dat u hem heeft bestookt met berichten, en dat zal wel een reden hebben, maar van bedreiging is geen spraken.

Toch volgde er een rechtszaak. Hierbij maakte de wethouder een cruciale fout. Voor dat de rechtszaak begon gaf hij mij heel vriendelijk een hand en wenste mij succes, terwijl hij in zijn aanklacht had staan  dat hij slachtofferhulp kreeg. Zelf voelde ik al meteen dat het 1-0 voor mij was. Wie gaat nu zijn dader vriendelijk een hand geven met een glimlach als je slachtofferhulp krijgt?
Dit haalde ik dan ook aan in de zitting. De laatste woorden van de rechter waren, ik zie hier een vrouw die totaal niet is worden gehoord, klopt dat, hetgeen ik alleen maar kon bevestigen. Ik kreeg geen taakstraf maar ze moesten toch iets met mij omdat het een wethouder betrof, en ik mocht hem twee jaar niet gaan opzoeken of zien. Nou daar kan ik wel mee leven. Feit dat ik geen straf kreeg was dus een bewijs dat ik de man niet heb bedreigt, en had het gevoel eindelijk serieus gehoord werd.
Wat wel grappig was, dezelfde dag liep ik het gemeentehuis uit terwijl hij naar binnen kwam en hij groette mij vriendelijk met een glimlach, waarop ik middels een verbiedende vinger te kennen gaf dat dit niet de afspraak was die eerder in de ochtend in de rechtbank werd uitgesproken.

Inmiddels werd ook mijn verhuurder bedreigt waardoor hij mij met mijn zoontje op straat zette om zijn eigen hachje te redden. Het was winter en ik ben met mijn kleding in vuilniszakken naar de gemeente gegaan met de woorden, hier ben ik, ik kan nergens heen. Ze deden helemaal niets, terwijl ik wel asielzoekers bij het loket met enige regelmaat aantrof die wel geholpen werden. Ik kreeg letterlijk te horen, statushouders krijgen voorrang. Maar waarom kunnen ze mij en mijn kind er niet tussen plaatsen was mijn vraag, we zijn mensen, doe niet zo moeilijk. Er gebeurde niets, waarop ik de politie heb gebeld met mijn verhaal.

Dit resulteerde erin dat ik door de gemeente Amsterdam in een woord fantastisch werd opgevangen. Chapeau, echt waar! Nadat we via het politiebureau eerst door een medewerker van de GGD werden onderzocht, werden we naar een hotel gebracht waar we een half jaar hebben gewoond.

Het klinkt natuurlijk heel luxueus, en dat is het ook wel in zekere mate, maar een half jaar niet zelf kunnen koken, geen tosti maken, niet gezellig inrichten, het blijft een hotelkamer, maar vergeleken met het slaapkamertje waar we voorheen verbleven was het ongekende luxe.

Na dat half jaar kreeg ik een telefoontje dat er een unit vrij was bij het Leger des Heils. We werden door het Leger des Heils opgehaald met een busje en we werden er naar toe gebracht. De tijd daar was wat minder florissant. Geen enkele slecht woord over het Leger des Heils zelf en hun medewerkers, want wat ze voor mensen doen en betekenen is ongekend liefdevol.

Maar zoals je mogelijk kunt voorstellen worden er mensen van allerlei pluimages opgevangen en is het niet de meest ideale situatie om je kind te laten opgroeien.

Door mijn doorzettingsvermogen en inspanningen heb ik daar anderhalf jaar gezeten. Zelf heb ik iedereen die mij maar zou kunnen helpen aangeschreven, van burgemeester Femke Halsema tot tweede Kamerleden om mij te helpen. Je moet denken de meeste vrouwen zitten daar drie tot drie en half jaar. Dus mijn inspanningen waren niet voor niets.
Zoals ik al zei we hebben daar wel een vervelende tijd gehad, maar dat lag niet aan het personeel want dat waren stuk voor stuk schatten van mensen. Wij zaten tussen verslaafde mensen aan de drugs en alcohol met alle gevolgen van dien. Dat was heel lastig en vervelend. Als je jong bent en je houdt van een jointje roken, kan ik me voorstellen dat je het nog leuk vind ook, maar als moeder met een kind wordt het toch een ander verhaal.

Jeugdzorg kwam in die tijd ook nog steeds over de vloer, maar mijn zoontje zei op gegeven moment dat hij helemaal gestoord werd van die mensen en of ik er niet voor kon zorgen dat ze vertrokken. Ik heb daarop contact opgenomen met de raad van kinderbescherming en ze deelde mij mede dat ik een verzoek kon indienen, en dat er dan twee opties waren. Of ik werd in mijn gelijk gesteld en was ervan af, of mijn zoon werd alsnog van mij afgenomen.
Vol zelfvertrouwen heb ik de gok gewaagd, omdat ik mijn eigen kracht wel ken en mijn verantwoordelijkheid kan en durf te nemen. Mijn verzoek werd ingewilligd en dat was een opluchting voor zowel mijn zoon als ikzelf.

Vanuit het Leger des Heils had ik ook te doen met een begeleider, ondanks dat ik zelfstandig kon functioneren door mijn zoon op te voeden ondanks de omstandigheden. Dat is nu eenmaal een protocol dat iedereen een begeleider krijgt toegewezen binnen de organisatie, en maar goed ook. Na dat anderhalf jaar kreeg ik bericht van mijn begeleider dat ze een woning met tuin voor mij hadden in een hele mooie buurt in Amsterdam en toen kwam ik hier. Deze woning staat nu nog steeds op de naam van het Leger des Heils maar binnenkort niet meer en staat hij op mijn naam. Een begeleidster heb ik nog steeds, op dit moment maar ze komt bij mij eigenlijk in een warm bad terecht waarbij ze zich niet hoeft bezig te houden met problemen, want mijn probleem is opgelost. We kletsen over van alles behalve over problemen en we hebben een hele goede band samen.  Het is echt een schat van een vrouw waar ik dankbaar voor ben. Dit is in kort een stukje uit mijn leven wat ik met je wilde delen.”


Chanel ik heb in jou een hele zorgzame vrouw gezien die niet bij de pakken is gaan neerzitten, maar de regie in eigen handen bleef houden ongeacht de tegenslagen die je voor je kiezen kreeg waar je zelf niet voor hebt gekozen, maar ongelukkigerwijs in verzeild bent geraakt. Ik heb ontzettend veel bewondering voor je, hoe sterk je in het leven staat als alleenstaande vrouw. Ik wil je bedanken voor je verhaal met ons te delen en laat jouw verhaal een voorbeeld zijn voor de mensen die in een soortgelijke situatie terecht komen, om hun kracht eruit te putten als het lijkt dat de moed verder in de schoenen zakt. Wat mij betreft heb je je eigen plek meer dan verdient en hoop dat je gauw je eigen leven verder vorm kunt geven. Eigenlijk heb je dat best snel voor elkaar gekregen als je realiseert dat er in Amsterdam een wachtlijst is voor een woning van meerdere decennia. Johan Cruijff zou zeggen: ”Elk nadeel heb zijn voordeel”.  Alvast succes met je nieuwe start, en we houden vast nog wel contact, weet dat je altijd welkom bent.