Nina Konstanti

Op bezoek bij Nina Konstanti. Veelzijdig en opgewekt. Creatieve levensgenieter, kunstenares, schilderes, Haute Couture modeontwerpster, maar bovenal; zichzelf!

Afgelopen week was ik op bezoek bij de uit Georgië afkomstige Nina, die nu in Almere woonachtig is. Onderweg in de trein stuurde ze me al een berichtje of ik onderweg was. Ze wilde mij namelijk graag ophalen bij het station. Toen ik eenmaal aangekomen was, kwam Nina ook aangereden en we vervolgden samen de weg naar haar huis c.q. atelier.

Meteen bij binnenkomst was ik zeer onder de indruk van de tot in finesse afgewerkte sprookjesachtige jurken, die zij maakt en tentoonstelt in haar in het oog springende garderobe rek. Het zijn creaties die, naast dat het unieke kunststukken zijn, ook nog eens draagbaar. Je zou kunnen zeggen dat het een vrouw kan omtoveren naar een prinses.

Nadat we een kop koffie hadden gedronken met een stukje heerlijk eigengemaakt gebak, maakten we samen een wandeling langs het water met haar hond.
Ze begon alvast te vertellen over haar kinderdroom als meisje van 4. Ze hoopte ooit in een kasteel van goud te wonen. Op de vraag of haar dat echt veel gelukkiger zou maken antwoordde ze lachend en opgewekt: “Als ik gelukkig ben en dat zou me nog gelukkiger maken, waarom niet?”

Eenmaal terug van de wandeling gingen we behaaglijk zitten aan haar keukentafel en begon Nina haar verhaal.
Zo vertelde ze dat ze in Georgië heeft gewoond tot haar 16e. Haar moeder was onderwijzeres en haar vader was kunstschilder. Helaas overleed hij toen zij pas 2 was. Ze kan zich nog herinneren dat ze in de vakantie periodes vaker bij ‘oma’ (niet haar echte oma) ging borduren breien en haken. Ze volgde daar ook de kunstacademie.

Over die periode vertelt Nina het volgende: “Ik leerde daar patronen tekenen, maar ik bedacht zelf altijd eigen technieken om het zo mooi mogelijk af te werken. In plaats dat ik iets leerde van de lerares, deed ik haar eigenlijk het één en ander voor. Op 16 jarige leeftijd slaagde ik tegen de regels in. Ik was eigenlijk te jong, maar ging toch met een 10 en een griffel de wereld in.”
Dat Nina anders was dan anderen was toen eigenlijk al vrij duidelijk. Ze vertelt dat ze de verplichte schooluniformen verfraaide met kant.

Toen ze naar Nederland vluchtte met haar moeder kwamen ze eerst in Duitsland aan en vervolgden de reis naar Nederland. Ze had toen al een zeker idee van zichzelf dat ze beroemd wilde worden.

Nina: “Mijn moeder wenste dat ik de ICT in ging, maar nadat ik dat traject ongeveer 3 maal geprobeerd had, wist ik: ‘dat is niet mijn weg’.
Ik herinner me nog een droom die ik ooit had. Ik zag licht en een man in een wit gewaad gekleed die mij vertelde: ‘alles wat je schildert of maakt wordt werkelijkheid’. In die droom schilderde ik een boerderij in een bos met reeën en konijnen dat levensecht uitzag. Dezelfde man in mijn droom vertelde mij dat hij mij iedere keer deze kant wilde opsturen, maar ik telkens een andere weg koos. Op gegeven moment verdween de man in mijn droom, doordat het licht om hem heen verdween. Plotseling zag ik een beeld van Boeddha in mijn droom en ontwaakte ik uit mijn droom.

Ik ben de dag erna naar de bibliotheek gegaan en gaan zoeken naar afbeeldingen van Boeddha, die ik ging naschilderen. De geur van de olieverf en het schilderen bracht mij rust in het hoofd. Dat was en is fijn. Mijn hoofd denkt namelijk altijd aan creatieve creaties die ik wil maken.
Toen kon ik het nog niet goed plaatsen waarom ik er rustig van werd, nu denk ik dat het komt doordat mijn vader ook kunstschilder was en ik die geur als een herkenning uit mijn prille leven herbeleefde. Noem het maar een gevoel van thuiskomen. In het begin schilderde ik alleen stillevens. Nu combineer ik fotografie met schilderen.

Op geven moment had ik een modeshow georganiseerd met een wijnproeverij en om de zaal iets aan te kleden, hing ik een paar van mijn schilderijen op. Die dag verkocht ik ineens drie schilderijen, terwijl dat absoluut niet de focus had die dag. Hoe bijzonder is dat?

Later ging ik ook acteerwerk doen op aanraden van een kennis. Voor BHV-cursussen zocht men figuranten, die een taal naast het Nederlands spraken. Ik werd veel gevraagd en sloot me later ook aan bij castingsbureaus waar ik als figurant de nodige rolletjes kreeg.
Zo heb ik mee gespeeld in voetbalvrouwen en in de film Spinoza. Ook deed ik een keer mee met het programma; ‘Het geheim van een goed huwelijk’. Op basis van psychologische kenmerken werd er een match gezocht voor een goede partner. Tussen de 200 gegadigde zat er voor mij geen match tussen”.
Zijdelings vertelde Nina mij dat ze of voor alles of niets gaat. “Een partner is voor mij iemand waar ik graag bij wil zijn, waar ik ultiem gelukkig van wordt. Met minder neem ik geen genoegen”, aldus Nina.

Ze vervolgt het gesprek: “In die tijd werkte ik bij Joop van de Ende waarbij ik hielp met kleding aan te passen en tijdens het omkleden van dansers.
Ik kan me nog herinneren dat ik spontaan meedeed in een dansprogramma en ik als beste danseres een prijs won. Nooit geoefend, gewoon spontaan een dansje opgevoerd en ik viel in de prijzen.

Tijdens een van de premières van een musical kwam ik met de hoofdrol spelers de trap af en door mijn glimlach dacht iedereen dat ik ook een van de hoofdrolspelers was! Hilarisch! Er waren overal fotografen, waar ik ook maar keek en de week erna stond ik in allerlei bladen met foto’s. Deze spontane actie koste mij bijna mijn baan. Gelukkig is dat allemaal intern opgelost”.

Toen haar dochter nog thuis woonde leefde ze voornamelijk als een stabiel persoon, die er voor haar dochter wilde zijn.
“Toen mijn dochter begon met stappen, spreidde ik ook mijn vleugels uit en ging het uitgangsleven in Laren verkennen. Wat ooit op een koningsdag begon met een ludieke verkleedpartij in een van mijn creaties en een pruik werd ik opgemerkt door inmiddels overleden Wouter de Wild. Hij introduceerde mij in het wereldje van glitter en glamour.

Het kasteel van goud heb ik niet, maar het leven wat ik nu mag leven maakt mij gelukkig. Soms kun je wensen wel eens wat bijstellen in de zoektocht van het leven. Ik ben in ieder geval dankbaar dat ik mijn weg heb gevonden in mijn leven. Dit varieert tussen de rust thuis, waar ik kan nadenken over creatieve ideeën en werken aan creaties voor klanten en het glamour leven van de feestjes in het Gooi.”

Daarna spraken we nog wat over het leven en nodigde ze me uit te blijven eten, wat ik graag accepteerde, waarna ik vervolgens de terugreis naar Heerlen maakte met voldoende denkstof.
Een bijzondere ontmoeting met een vrolijke levensgenieter rijker.