Deze keer ging mijn reis naar Hendrik- Ido- Ambacht om in gesprek te gaan met Ergenia Clare.
Eenmaal aangekomen maakte we eerst informeel kennis met elkaar onder het genot van een kop koffie en een broodje.
Ergenia begint haar verhaal: “ Ik ben geboren en getogen in Suriname, Paramaribo, opgegroeid op het platteland in het district Para in het oerwoud.” Ik groeide op bij mijn pleegmoeder, een overgroot tante, en ze was analfabeet. Als ik vertel dat ik ben opgevoed door een analfabeet zeggen ze: “Nee, dat kan toch niet, je spreekt zo goed Nederlands.” Hetgeen ik wel kan beamen. Ik heb de Nederlandse taal en letterkunde gestudeerd. Mijn mindset was altijd: “Als je een beter leven wilt hebben, dan moet je gaan leren.”
Van mijn pleegmoeder heb ik het spreekwoord: “Kennis is macht en dat draag ik ook over op mijn zoon.
In het oerwoud, waar ik opgroeide was geen elektriciteit en alles was heel primitief. Successievelijk kwam de ontwikkeling.
Toen ik de basisschool af had zei mijn pleegmoeder, ik kan niet meer voor je zorgen en ik ben te oud. Het gevolg was dat ik vanaf mijn twaalfde bijbaantjes had, want ik wilde verder met mijn leven. Ik ging door naar het Atheneum. En ook hier bleef ik na school werken om mijn leven verder vorm te geven. Daarna deed ik de lerarenopleiding waar ik mijn master behaalde, later in Nederland behaalde ik ook mijn master. Als vriendinnen kwamen, om iets leuks te gaan doen, had ik geen tijd. Ik wilde echt iets van mijn leven gaan maken en dus was het van acht tot één uur naar school en daarna werken. Omdat het warm is in Suriname waren de scholen er rond een uur ’s middags dicht waardoor ik dit kon doen.
Eigenlijk was ik mijn eigen coach in mijn leven en daardoor is ook mijn sterke visie ontstaan over groeimindset. Het was niet altijd even makkelijk, zeker niet als je vanaf je twaalfde geen kind meer kon zijn maar volwassen moest zijn om te overleven. Als ik er naar terug kijk, heeft het mij heel erg sterk gemaakt en het heeft mij overtuigd dat als ik iets wil bereiken, ik ervoor zal moeten werken en dat je niets voor niets krijgt.
Rond mijn 33 ste ben ik getrouwd en naar Nederland verhuisd, en na 18 jaar ging de liefde weg en bleef ik achter met mijn zoon. Het was een moeilijke periode, niet alleen vanwege de scheiding maar ook omdat ik heel erg ziek was en niet kon gaan werken. Dat was voor mij een hele grote uitdaging daar ik van nature erg zelfstandig ben. Door complicaties kon ik nauwelijks lopen, dus ik was erg aangewezen op de hulp van mijn zoon die toen 15 was. Hij zette alles klaar voor hij naar school ging en hij hielp mij de douche in. Ik kon geen trap lopen dus ik lag al die tijd boven. Als hij dan op school was, belde hij in de pauze om te vragen of alles goed met mij ging.
Ik zei wel dat het goed het ging maar natuurlijk probeerde ik ook met mijn mindset mijn grenzen te verleggen. Boven heb ik mijn werkkamer tegenover mijn slaapkamer. Stiekem probeerde ik toch of ik het tot de werkkamer kon halen in mijn eentje. Dat lukte de eerste dag niet en ik zat al na paar stapjes op de grond. Twee dagen later kon ik een paar stapjes verder. Uiteindelijk na een paar dagen kon ik het halen tot op de stoel in mijn werkkamer, waar ik dan uitrustte om de weg weer terug te lopen. Natuurlijk was ik trots op mijn stapjes die ik maakte, maar toch vond ik het lastig te accepteren dat ik afhankelijk was. Dit was een zware les voor mij, maar ik ben wel ontzettend dankbaar voor de steun en de hechte band die ik met mijn zoon hierdoor heb opgebouwd.
Ik werkte in het onderwijs en toen ik de eerste keer bij de bedrijfsarts kwam zei die, dat zij graag mensen aan het werk wil hebben, maar ik mocht nog niet gaan. Volgens haar wilde ik maar al te graag en dat was het zwaktepunt, dus ik moest de rust pakken. Twee weken later mocht ik langzaam mijn draad weer op pakken en mocht 10 minuten even naar school.
Ik had voor de school een verbeterplan geschreven voor de leerpleinen om zo de leerlingen meer verantwoordelijkheid te geven over hun eigen onderwijsleerproces. Ik had het geluk dat de toenmalige directie ervoor openstond om het vorm te geven. Zo ontstonden er eigenlijk twee handleidingen. Een vanuit het perspectief van de leraar en een vanuit de leerling gezien, die elkaar complementeerden. Dit was waar ik mee bezig was voor mijn scheiding en toen het bergafwaarts ging met mijn gezondheid en ik heb alles losgelaten en dacht ik moet gezond worden en de scheiding afhandelen. Daarboven op kwam ook nog eens corona, alsof het nog niet genoeg was.
De basis van mijn jeugd heeft mij mentaal heel erg sterk gemaakt om te overleven. Op mijn werk wisten ze helemaal niets van mijn scheiding, dat zei ik pas toen ik gescheiden was dat ze mijn naam moesten veranderen naar mijn meisjesnaam. Dit geeft wel aan hoe ik in het leven sta. Voor mij is werk en privé altijd gescheiden gebleven. Wat hebben de kinderen eraan als ze weten dat ik in scheiding lig?
Doordat ik het verbeterplan had geschreven, werd ik ook buiten de school opgemerkt, waardoor ik lezingen en workshops gaf buiten de reguliere onderwijs taken. Mijn visie kon ik breed uitzetten en ik kon meer diepgang aan brengen.
Inmiddels ben ik bezig met de voorbereiding om de boeken te herschrijven en aanpassen met de nieuwe inzichten die ik heb verkregen voortvloeiend uit de praktijkervaring die ik ermee heb opgedaan. Zo zie je maar dat het leven een constant groeien en verbeteren is, soms een stapje terug om weer vooruit te komen. De nieuwe versie boeken wil ik niet alleen voor scholen schrijven maar voor iedereen die er in geïnteresseerd is en uitbreiden met het geven van workshops en trainingen.
Dat de appel niet ver van de boom valt, zie ik terug in mijn zoon zijn houding ten aanzien van het leven. Hij is heel erg veel bezig met sport, dat maakt hem mentaal sterk waardoor hij weer programma’s ontwikkelt als personal trainer waar ik erg trots op ben als moeder.
Zelf ben ik wel iemand die altijd controle en zekerheid wilde in mijn leven maar door de tegenslagen merk je wel dat niets zeker is. Ik denk, nu in deze periode van Corona, dat wel meer mensen deze ervaring hebben. Maar zolang je maar veerkrachtig bent en de focus legt op je doel, dan kun je de tegenslagen wel aan, is mijn ervaring. Je leert om heel snel te relativeren. Soms denk ik wel eens dat mensen tegenslagen nodig hebben om te groeien en om nog sterker gemotiveerd te worden om het doel te bereiken. Ofschoon ik ook genoeg mensen ontmoet in mijn een op een coaching sessies die ik ook geef, die er wel moeite mee hebben.
Hiermee sloot Ergenia haar verhaal af, we kletsten nog even wat na eer ik de tocht wederom huiswaarts maakte. Ik heb je leren kennen als een krachtige vrouw die haar mannetje wel staat. Is het leven niet een zoektocht in de jungle van het leven waarbij ieder zijn eigen pad loopt op zoek naar wat men kan bijdragen aan de samenleving? Soms kom je op doodlopende paden terecht en keer je om. Soms ontmoet je mensen op je pad die een tijd met je meelopen, zoals de periode in je huwelijk. Van een ieder leer je weer iets, dat zien we terug bij je zoon, die weer zijn eigen pad kiest.
Ben erg benieuwd naar je boeken, als je ze af hebt stuur mij dan een link dan zal ik ze promoten in mijn netwerk, zodat meer mensen weer iets van jou kunnen leren.
Volgens mijn maatstaven zijn we op de wereld gezet om elkaar te steunen en sterker te maken, jij bent er voor mij een duidelijk voorbeeld van. Succes nog met de puntjes op de i te zetten in je nieuwe boek en gun je alvast veel workshops en lezingen in het vooruitzicht.