Onlangs reisde ik af naar mijn provinciale hoofdstad Maastricht om het verhaal van Monique te beluisteren. Bij aankomst werd ik welkom geheten met een gebakje en kop koffie. Nadat we even informeel met elkaar hadden gesproken om het ijs te breken ging Monique van start.
“Ik ben Monique, ik ben officieel 53, maar ik ben vorig jaar opnieuw geboren. Maar daar zal ik dadelijk wat verder over vertellen. Ik ben schoonheidsspecialist in de breedste zin van het woord. Ik noem mezelf altijd een ‘skin rebel’, want ik doe de dingen anders dan de meeste mensen. En daarnaast ben ik nog bezig met een opleiding Natuurgeneeskunde. Momenteel werk ik nog steeds part-time, want ik ben nog aan het revalideren.
Privé zijn we aan het verhuizen, zakelijk ben ik onlangs naar deze plek verkast. Zelf hou ik wel van een druk leven, waarbij een border collie, twee katten, een man en een zoon deel van uit maken.
Wie is Monique? ‘What you see is what you get’. Ik beschouw mijzelf als een open boek. Ik praat heel veel, maar ik zeg niet altijd wat, maar ik ben wel altijd eerlijk. Ik denk dat dit ook wel heel erg de lading denkt over mijn manier van werken. Ik heb ook geen klanten waarvan ik denk; ‘Oh dadelijk komt die weer’. Dat is het voordeel van als je niet meer goed kunt functioneren, dan ga je reduceren in je klantenbestand en dan blijven de leuke klanten over.
Ik heb in 2012, een medische misser, noem ik het altijd, ondergaan. Feitelijk is het geen misser, het wordt tegen beter weten in toegepast in de medische wereld. Destijds kreeg ik een bekkenbodemmatje geïmplementeerd. Google maar eens op de woorden Radar en bekkenbodematje en je gaat zo vanzelf janken, want het is niet veel meer dan een sinaasappelnetje, Ja, het is precies hetzelfde materiaal dat men gebruikt bij het vervaardigen van een IKEA-mat; polypropyleen.
De leverancier van het materiaal schrijft zelf dat het materiaal niet geschikt is voor implantatie en ondanks dat wordt het toch gewoon toegepast. Het gevolg het materiaal gaat of krimpen of verweken in het lichaam waardoor er allerlei andere vage klachten kunnen ontstaan, als je er gevoelig voor bent. Ik had de pech bij deze categorie te behoren. Er zijn heel wat mensen met klachten die door een liesbreuk zo een bekkenbodematje hebben. Hier in Nederland wordt niets gedaan met deze klachten, en wordt het meestal afgedaan met de woorden dat het tussen de oren zit.
Na het nodige speurwerk kwam ik er achter dat de reactie van het lichaam als het ASIA-syndroom wordt betiteld, maar wordt niet erkend als een officiële ziekte. Want als het een officiële ziekte is, moet je het wel erkennen, en ja fouten toegeven is iets wat helaas niet zo voor de hand ligt om te gaan doen. Hierover vertel ik straks meer.
Gelukkig ben ik een vechtertje, want anders had ik hier gewoon niet meer gezeten.
Vroeger was ik een verlegen meisje dat het hele leven in Maastricht heeft gewoond Op de lagere school werd ik vaker gepest, maar toen ik naar de middelbare school ging dacht ik dit gaat mij niet meer gebeuren. En toen heb ik de switch gemaakt, en heb ik meteen de schoonheidsspecialisten opleiding gedaan. Ik vond het vak wel heel leuk, het masseren met handen, huidbehandelingen geven en resultaten zien, en het menselijke contact Maar ik was nou een jaar of twintig denk ik en ik was gewoon nog te jong om echt één op één te werken, ik wilde nog bruisen.
Mijn oog viel op een sollicitatie voor hostess op een cruiseschip. In de ochtend ging ik solliciteren, werd aangenomen en vertrok dezelfde avond nog, voor een vaart in het middellandse zee gebied. Het werd gefaciliteerd door een Russische bemanning, waardoor er toch wel eens strubbelingen ontstonden met de Westerse wereld. Mijn cheffin had een relatie aan boord, waardoor er veel taken aan mij werden overgelaten. Daar heb ik heel veel geleerd qua zelfstandigheid. We hadden gasten uit Nederland, Duitsland, Engeland. Het was een betaalbare cruise, dus dan krijg je een heel gemêleerd publiek. Mijn taken waren niet minder gevarieerd, zo verzorgde ik niet alleen het entertainment programma maar mocht ook bij calamiteiten of onenigheden zorg dragen dat de sfeer goed bleef. Er had zelfs een keer een hele zware operatie plaatsgevonden aan boord, waarbij ik moest getuigen voor de arts dat die goed had gehandeld. Dit verwacht je niet als je gaat solliciteren dat dit ook kan voorkomen, dus ja, aan variatie ontbrak het niet. Buiten dat we heel veel lol hebben gehad heb ik ook kennis mogen maken met de Russische cultuur. Dit heb ik een maand of vier of vijf gedaan en toen ben ik terug naar Nederland gekomen en toen wist ik eigenlijk niet meer zo goed wat ik wilde.
Achteraf denk ik dat hostess op het cruiseschip wel de leukste baan in mijn leven is geweest. Vervolgens heb ik een beetje rondgezworven van achter de kassa bij de supermarkt tot in een Fast food keten, tot ik de horeca ontdekte toen ik op het Vrijthof werkte. En ik weet nog dat de destijdse bedrijfsleidster zei dat als mensen eenmaal het horeca bloed in zich hebben, dan komt het er niet meer uit. Wat heb ik daarom moeten lachen maar ik begrijp wel wat ze bedoeld.
Zelf heb ik dit zes jaar met veel zin en soms met tegenzin gewerkt. In de bediening leer je niet alleen hard werken maar ook omgaan met allerlei pluimages die de samenleving kent, variërend van mensen die komen eten, maar ook mensen die iets te diep in het glaasje hebben gekeken, en daardoor minder geaccepteerd gedrag vertonen, om het maar eens netjes uit te drukken.
Vandaar heb ik gesolliciteerd bij Applebee’s, dat bestaat inmiddels ook niet meer. Daar heb ik als laatste de Amerikaanse management opleiding nog gevolgd. Daar was ik eindverantwoordelijke voor het filiaal in Geleen. Dat heb ik ook met veel plezier gedaan, maar op een gegeven moment had ik het daar ook wel gezien en toen ben ik het hotelwezen ingerold waarbij ik als receptioniste werkte gedurende een periode van een kleine 10 jaar. Dit was ook wel erg gevarieerd werk.
Toch wilde ik wel weer iets met massage gaan doen, dus ik kocht alle spullen en toen werd ik zwanger. Dus mijn ingericht kamertje voor massages ging de verkoop in en werd het omgedoopt naar een babykamer. In 2012 overleed mijn voormalige partner, en toen onderging ik een operatie waarbij ik een bekkenbodemmatje kreeg. Toen ik ontwaakte uit de narcose zei ik al meteen tegen de arts, dat het niet goed zat. Hij probeerde mij gerust te stellen dat het normaal was na een operatie, maar dat het wel goed zou komen. Na tien dagen kwam ik voor eerst op controle, maar ik gaf aan dat het nog steeds pijn deed, wat mij betreft mag het er weer uit gehaald worden.
Het werd afgedaan met de woorden ja het kan het trekt een beetje hier en daar, maar laten we drie maanden wachten en als je dan nog steeds last ervan hebt, kijken we dan verder.
Terwijl ik in de rouw van mijn overleden partner zat, heb ik dat voor zoete koek geslikt, achteraf tegen beter weten in. Het was inmiddels vergroeid en verweven met mijn baarmoeder waardoor ik niet meer zwanger kon raken, waardoor verwijderen wel heel lastig zou gaan worden, zo niet onmogelijk, dus dat ging deze arts niet doen.
Ik was totaal verbijsterd en ben na het uitspreken van de woorden ‘Zo Zo’ opgestaan en ben vertrokken.
Hier begon de ellende en kwam ik in de ziektewet terecht, kon niet meer in de horeca werken. Twee keer per dag moest ik met een spoel ton mijn ontlasting reguleren, hetgeen anderhalf uur in beslag nam. De chirurg deelde mij mede je moet gewoon je baas vragen of die een hotelkamer voor je vrijhoud. Ik was totaal op. Het overlijden van mijn partner, het altijd maar rennen en klaarstaan voor iedereen en de intense pijn als gevolg van de medische ingreep zorgde ervoor dat ik niet meer kon.
Wel heb ik weer een opfriscursus schoonheidsspecialist gevolgd, waarschijnlijk ben ik de enige schoonheidsspecialist met 2 diploma’s. Ben mij wel gaan specialiseren op wat medicatie met de huid kan doen, maar ook eczeem en psoriasis weet ik inmiddels goed te behandelen. Verder kan ik goed masseren, want daar begint eigenlijk het genezingsproces. Als je ontspannen bent, kan de huid optimaal functioneren. Wat ik van thuis uit was opgestart groeide binnen een jaar uit naar een externe praktijkruimte in het Medisch centrum Annadal, waarbij ik wilde gaan samen werken met collega’s in een nog grotere ruimte. En toen sloeg de pijn verder toe.
Mijn werkzaamheden gingen terug naar drie dagen en uiteindelijk heb ik de huur op gezegd en ben weer van thuis uit verder gegaan. Vervolgens kwam Corona om de hoek kijken, dit heeft mij mijn hele spaarpot gekost, want ik heb geen enkele subsidie aangevraagd. Zelf had ik zoiets ik ga liever nu failliet dan dat ik het achteraf moet terug betalen.
Ik ben trots dat ik dat zakelijk goed heb overleefd.
In die periode ging ik verder onderzoek doen naar bekkenbodemmatjes en ik kwam in contact met andere slachtoffers en een arts in America die de matjes wel verwijderde. Dit gaf mij hoop. Wat men hier beweerd dat pijn inderdaad tussen min oren zit klopt, daar vind de overdracht plaats van de zenuwen aan mijn hersenen, maar de echte pijn voel ik tussen mijn benen.
Ik leerde een nieuwe partner kennen en die zag met lede ogen iedere dag toe hoe ik overleefde.
Opstaan koste mij vaak een uur, lopen ging lastiger, werken werd steeds minder. Toch wilde ik blijven werken, al was het maar een halve dag per week op laatst, want het gaf mij veel energie, die ik eigenlijk niet meer had.
Via, via, kwam ik terecht bij een arts in België. Deze deelde mij mede dat hij voor alleen pijn ga deze operatie niet ging doen, want het is een hele intense ingreep. Ik zei tegen de arts als ik nu moet tekenen voor levenslange stoma en of een rolstoel, dan teken ik meteen en mag je me nu op de tafel leggen. Hier schrok hij wel van en zei als u dit op deze leeftijd zo overtuigend zegt, kan ik niet anders dan u serieus nemen. Hij zou er alles aan gaan proberen te doen zodat het leven voor mij weer dragelijk zou worden. Alleen al die woorden waren geruststellend.
Vervolgens werd ik geconfronteerd met een zorgverzekeraar die de operatie niet ging vergoeden voor een operatie in het buitenland. De artsen in Maastricht wilde mij geen verwijskaart geven, ik zou het maar zelf uitvechten met de verzekeringsmaatschappij.
Ben nu nog aan het wachten op een antwoord.
Mijn partner steunde mij enorm, en al zouden we het zelf gaan betalen dat ding ging eruit. En zo geschiedde het. Voor de operatie maakte ik kennis met de arts die mij ging opereren en ik had gezegd, als het niet lukt laat mij dan maar inslapen, ik heb al afscheid genomen van iedereen en als het mislukt is het prima, want ik heb er vrede mee. Hij schrok en zei; In feite verklaard u nu een euthanasie verklaring, maar ik zal er alles aan gaan proberen te doen zodat u hopelijk lachend wakker wordt.
Na de operatie was ik heel emotioneel. Ik vroeg of het verwijderd was en men bevestigde het. Ik bewoog mijn tenen en die deden het, gelukkig geen rolstoel. Toen ik vroeg of ik een stoma had, werd het ontkend. Nou als ze zeggen het zit tussen je oren, ik voelde me zo intens goed, zo goed had ik nimmer durven dromen, me ooit nog zo te mogen voelen. Ik kon meteen weer helder denken ik zei geef mij het ijsje maar, maar ze zeiden dat is nog te vroeg u moet nog rusten. Ik was klaar wakker. Normaal zou ik nog tien dagen moeten blijven, maar ik werd op een vrijdag geopereerd en de eerst volgende zondag ging deze dame huiswaarts. Twee dagen later liep ik weer rond.
Achteraf bleek dat het matje buiten een hoop pijn veroorzaken geen enkele toegevoegde waarde had opgeleverd. Zou ik er langer mee hebben blijven lopen dan zou mijn linker been verlamd geraakt zijn en waren mijn ontstekingswaarden zo hoog dat he mij wel mijn tanden heeft gekost.
Als ik implantaten had gehad zou mijn gehele kaak zijn aangetast, aldus de chirurg die mij opereerde.
Hierna ben ik meteen met de opleiding natuurgeneeskunde begonnen en inmiddels werk ik weer drie en halve dag per week vanuit deze locatie. Zoals gezegd ons nieuwe huis, deze nieuwe praktijkruimte en de bevrijding van mijn intense pijn zorgen dat ik mijzelf als herboren beschouw.”; hiermee sloot Monique haar verhaal af
Monique, je hebt veel meegemaakt maar ik zie in jou een hele sterke vrouw die zich niet laat vangen in een netje. Hiervoor ben je veel te veerkrachtig, en dat is tevens je kracht om ondanks alle tegenslagen gewoon je koers te blijven volgen om uiteindelijk weer andere te helpen. Ga zo door maar mijn tip, bewaak ook je grenzen. Succes met je nieuw start van je nieuwe levensfase.