Onlangs reisde ik af naar Bart in Schijndel. Bart kwam mij afhalen op treinstation in Boxtel, om de reis voort te zetten naar zijn huis.
Tijdens de rit ontstond er een erg natuurlijk gesprek alsof we elkaar al lang kende.
Zelf kan ik wel met iedereen een gesprek aan gaan en ik merkte dat deze eigenschap Bart ook niet geheel vreemd is.
Eenmaal aangekomen in zijn woning maakte Bart een heerlijke Latte Macchiato.
Bart begon zijn gesprek: “Per welkom in mijn huis, waar ik inmiddels alleen woon na mijn scheiding. De scheiding was een fase in mijn leven, die mij wel liet nadenken over hoe ik ermee zou kunnen omgaan. Afscheid nemen is nooit leuk en blijft pijnlijk, zeker als er ook, zoals bij ons kinderen bij betrokken zijn. We keken samen naar wat voor de kinderen het beste zou zijn en vanuit daar keken we naar onze eigen wensen. Hier kwamen we gelukkig redelijk snel uit.
Nadat we echt fysiek uit elkaar waren kwam het echte persoonlijk verwerken. Ik wilde niet dat wanneer de kinderen zouden komen, ik nog met een rot gevoel over de scheiding zou zitten. In dit traject kwam ik tot het inzicht dat niemand baat zou hebben bij verwijten, ondanks dat het verwerken om het een plek te geven zwaar was. Ik was me wel bewust dat als er emotie omhoog komt, het lastig wordt om nog helder te denken. Vaak zie je wel eens dat het anders gaat bij een scheiding en uitmondt in een vechtscheiding.
Ik had mijzelf een doel gesteld om het emotioneel binnen een maand te verwerken, ten goede van mijn kinderen en mezelf. Na een maand voelde ik dat het nog niet helemaal gelukt was terwijl ik een boek over dankbaarheid aan lezen was. Dit gaf mij een andere kijk op de situatie door te realiseren dat ik dankbaar mocht zijn voor de periode dat we samen waren, dankbaar voor de kinderen die we samen hebben en dankbaar dat ik nu weer mijn eigen weg mocht inslaan om nieuwe energie op te doen. Dit dankbaarheid proces duurde nog een week of twee en toen was het voor mij geheeld. Daar speelt in mee dat we al uit elkaar waren gegroeid waardoor dit traject iets eenvoudiger is verlopen.
Het was een mooie ervaring om erachter te komen dat helen in jezelf zit, maar hoe doe je dat? Het heeft mij veel gebracht. Gelukkig gaan we nog altijd respectvol met elkaar om, ondanks dat we het niet altijd met elkaar eens zijn, maar ook dat hoeft niet als je respect naar elkaar hebt. Het heeft mij een mooie vorming gegeven aan het leven.
Zaken die lastig zijn in het leven zijn je levenslessen waar je veel uit kunt leren. Vroeger werd ons geleerd om gevoel maar weg te stoppen en nu ben ik zover om alles wat we niet willen, juist aan te gaan en te doorvoelen. Het heeft mij gebracht dat als ik geconfronteerd word met emotie, dat ik deze dan omarm en de vraag stel wat het mij wil leren.
Op het moment dat ik de emotie heb gekend en (h)erkent, gaat hij vanzelf weg. Moet wel zeggen dat het zeker in het begin lastig is om iets te omarmen wat je eigenlijk niet wilt omarmen. Hoe meer je er mee aan de slag gaat hoe makkelijker het gaat.
Zelf werk ik als commercieel medewerker in een technisch bedrijf en ik heb mijn eigen hypnose therapie praktijk. Juist door zo in het leven te leren staan merk ik dat ik veel makkelijker verhalen van andere kan aanhoren en in staat ben om ze meerdere invalshoeken te laten zien.
Hiermee kunnen ze uiteindelijk een mogelijkheid pakken die bij hun past, niet uit mijn mond hoeft te komen en loskomen van een tunnelvisie. Doordat je beide kanten hebt meegemaakt hoef je er verder ook geen oordeel over te vellen.”
”Zelf vulde ik het aan dat het ego, die wil presteren, manifesteren, overtuigen vaak de grootste belemmering is om naar een breder perspectief te kijken. Hoe meer je dat kunt loslaten, blijft er niks over en daardoor is alles beschikbaar, waarvoor je eerst niet open stond.”
Bart vulde aan: ”Ja ik denk zeker dat het ego er een rol in mee speelt, maar ik denk ook dat andere invloeden zoals eerdere conditioneringen en wat we in vorige levens hebben meegemaakt invloed hebben.
Er zijn zoveel meer factoren waar we mogelijk geen enkel zicht op hebben, soms lastig om het met onze hersenen te bevatten”
Zelf vul ik het aan: “Persoonlijk denk ik dat je het heel eenvoudig kunt houden en realiseren dat de energie die je uitstraalt bepalend is voor de energie die je terug krijgt.
Zou ik op straat lopen en iedereen vriendelijk groeten dan is de kans groot dat ik een vriendelijke reactie terug krijg.
Zou ik daar in tegen elke willekeurige voorbijganger een klap voor zijn kop geven dan zal ik naar alle waarschijnlijkheid op zijn minst een paar keer een klap zelf mogen incasseren.
Zelf denk ik als we ons bewust zijn van dit gegeven, dat we een gigantische sprong kunnen maken in de ontwikkeling als mens zijn.”
Bart haakt in;” Ja jij en ik vinden het interessant om daar over na te denken echter zijn veel mensen met geheel andere dingen bezig in hun leven die daar hun interesse hebben liggen. Denk dat iedereen wel een doel of een lot heeft in het leven en ook dat is allemaal prima. Stel je voor, we waren allemaal hetzelfde, dan hadden we toch een saai bestaan!
Heb ook wel grote veranderingen meegemaakt, zowel op werk als in privé sfeer.
Op mijn werk was ik ooit accountmanager maar door de crisis kwam ik binnen achter de computer te zitten en mocht het werk verwerken wat ik normaal van buiten naar binnen meebracht.
De vraag was: wil ik dit eigenlijk wel? In dezelfde periode kwam mijn zoon van 6 met het verhaal naar buiten dat hij geen zin meer had in het leven waardoor we naar een kindercoach gingen.
Na 8 sessies kregen we te horen we klaar waren. Zelf had ik helemaal niet het idee dat hij klaar was en ik ging eens naar een workshop hypnotherapie. Dit vond ik reuze interessant en heb er vervolgens een opleiding in gevolgd.
Ondanks dat men later in mijn opleiding het advies gaf het niet bij familieleden toe te passen ben ik, vooraf het advies, wel met mijn zoon aan de slag gegaan met succes. Dit was voor mij een stimulans om meer mensen te gaan helpen en zodoende ben ik mijn praktijk begonnen.
Op het bedrijf ben ik wat minder gaan werken en ben meer aandacht gaan vestigen op mijn eigen praktijk en blijf mijzelf steeds verder ontwikkelen middels lezen van boeken, trainingen, workshops.
Het grappige is dat ik de drive naar ontwikkeling op dit gebied niet kan uitzetten, het leren gaat vanzelf terwijl op school ging leren een stuk moeizamer. Waarschijnlijk omdat ik daar minder interesse in had.
Soms kunnen een paar andere woorden in een vraagstelling iets in een heel ander daglicht stellen.
Wat vind je van deze vraag? Ben je depressief of doe je depressief?
Bij de vraag of je het “bent” zit men in de slachtofferrol, bij de vraag of je het “doet, kom je in je eigen verantwoordelijkheid rol te zitten.
Daarvan bewust worden kan een ingang zijn om te kijken naar andere invalshoeken waar men zich wel goed bij voelt
Ik vind het machtig mooi hoe het kan werken, niet alleen voor mijzelf, maar ook zeker voor de mensen die bij mij komen.
Vaak zeggen ze: ik heb een probleem met dit of dat en jij gaat dit oplossen. Ik zeg dan: wat vervelend voor je maar ik ga het niet voor je oplossen.
Ik begeleid je wel in je proces waarbij je zelf de keuze gaat maken om het wel of niet langer als een probleem te blijven zien of het op te lossen.
Ik hoop zo zeker nog veel mensen te kunnen begeleiden.”
Hiermee sloot Bart zijn verhaal af en we filosofeerde nog uren door over het leven en hoe verschillend mensen met situaties om gaan. Nadat we nog een frietje aten bracht Bart mij terug naar het treinstation.
Bart in feite is er een wisselwerking tot stand gekomen. Ging je op je werk fysiek van buiten naar binnen en deed je dat ook in je privé leven op zielsniveau.
Ga je nu met je praktijk van binnen naar buiten werken, waardoor jouw begeleiding in het proces bij de ander weer van buiten naar binnen komt. Mooi hoe dat energetisch werkt, nu ik er zomaar even over nadenk.
Je bent een fijne gesprekspartner, die met een open blik naar het leven kijkt en weet zeker dat je met je expertise veel mensen kunt begeleiden in hun proces.
Wens je succes met het uitbreiden van je praktijk en je eigen ontwikkeling!