Ik leerde John kennen via een netwerkborrel van Meer Business Amsterdam en John was wel benieuwd naar hoe ik mijn interviews deed en schoof bij mij aan tafel aan toen hij samen met zijn vrouw een weekendje weg was.
Hoe ik mijn interviews doe is niet zoals gebruikelijk door het stellen van vragen maar laat de spreker zijn eigen verhaal vertellen dat niemand beter kent dan de spreker zelf, dus wat moet ik daarover vragen?
Tijdens zo een verhaal kan het natuurlijk wel voorkomen dat ik bepaalde dingen niet geheel begrijp, pas op zo een moment ga ik vragen stellen om het helder te krijgen voor mijzelf.
Het gesprek neem ik altijd eerst op en werk later een concept verslag uit, dat ik ter beoordeling naar de spreker stuur voor op- of aanmerkingen. Pas als alles akkoord is bevonden plaats ik het op de website https://opbezoekbij.blog en deel het verhaal op Linkedin en Facebook, zodat mensen een kijkje kunnen nemen in een andere wereld, buiten die van zichzelf, waardoor er mogelijk nieuwe contacten of inzichten kunnen ontstaan.
Nadat ik dit aan John had verteld begon John zijn verhaal te delen met ons.
“Vroeger als klein jongetje wilde ik altijd al graag op het toneel staan, of showbusiness. Mijn ouders waren streng gelovig als Jehovah’s getuige. Nu keken wij wel veel televisie waardoor er bij mij die interesse aangewakkerd, zonder te weten wat het uiteindelijk inhield. Tijdens mijn jeugd mocht ik van mijn ouders niet deelnemen aan toneelstukjes op school, het zelf praktiseren van alles wat met entertainment te maken had werd vanuit de geloofsovertuiging gezien als duivels. Een acteur wordt gezien als iemand die zich anders voordoet. Ik had wel die ambitie om dat graag te gaan doen.”
Bij mij ontstond de vraag of het nu voortkwam omdat het niet mocht, of dat er een andere drijfveer was, waarop John zijn verhaal voortzette en de vraag beantwoorde.
“Nee ik denk dat ik het graag wilde en toen te horen kreeg dat het niet mocht, dan andersom. Destijds keek ik naar Dallas en Willem Ruis en dat was wel een wereld die mij aansprak als zeven jarig jongetje. Achteraf als je naar Hollywood kijkt hoe het echt reilt en zeilt, dan is het niet allemaal glamour en glitter op de achtergrond, maar als jongetje in die leeftijd zag je dat natuurlijk nog niet, en maar misschien goed ook.
Nu zie ik wel de andere kant, zoals dat Willem Ruis overleed op jonge leeftijd, of daar een hoge werkdruk aan heeft bijgedragen is een vraag die mij wel bezig houdt. Doordat mijn ouders Jehovah’s getuige waren ging ik natuurlijk ook langs de deur om zieltjes te winnen in Lelystad.
Ik belde aan en er bleek Ted de Braak te wonen. Ik herkende hem wel en ik vertelde hem uiteraard ook over mijn jongensdroom. Die man was zo met mij begaan, waardoor ik hem de tweede keer in de stad tegen kwam en hij mij voor een zaterdagmiddag uitnodigde voor een gesprek. Ik moest een boek lezen over een gezin dat diverse miskramen hadden meegemaakt, maar uiteindelijk een zoon kregen, die iets weg had van Hitler maar die moeder was zo blij. Hij heeft mij een middag gecoacht, en het was reuze gezellig, kreeg zelfs nog heerlijke bonbons tussendoor.
Zelf heb ik verschillende pogingen gedaan zoals op mijn 18 de een showballet auditie, een tv programma op de Nederlandse tv. Achteraf was het denk ik zo beetje de grootste blamage dag van mijn leven was. Ik deed auditie op de dansacademie in Amsterdam waar iedereen kon dansen, waarbij ik niet verder kwam dan een discotheek stapje, dus na een halve dag was het einde oefening en huiswaarts.
Ik was inmiddels al uit huis en groeide op in de buurt van de filmacademie in Amsterdam. Ook bij de filmacademie ging ik auditie doen. In de ochtend moest je een film kijken waar vervolgens allerlei vragen over gesteld werden. Voor mijn gevoel had ik dat wel goed gedaan en bleek dat ik ook wel verstand van televisie had. Maar uiteindelijk heb ik daar niets meer van gehoord, waarschijnlijk omdat je in de middag iets van eigen werk moest aanleveren, hetgeen ik niet had.
Toen brak er een periode aan dat ik acteur wilde worden, en ik begon met figureren in Goede Tijden Slechte Tijden, als een passant in een café. Bij vrienden voor het leven was ik een van de bruidsjonkers toen ze gingen trouwen. Ik kreeg wel op de achtergrond mee hoe televisie werkte. Zo was het in die film te zien dat ze naar de Chippendales gingen, maar wij hebben die nimmer gezien tijdens de opnames. Dat werd natuurlijk mooi erin geplakt om het verhaal compleet te maken. Ik heb ook wel wat filmwerk gedaan, waarin mijn hoogtepunt was in een film met Renée Soutendijk waarin ik de politieagent was met een stukje tekst. Dat noemen ze dan edel figurant. Dan krijg je een heel klein rolletje waarbij je ook nog een of twee zinnen mag zeggen. Ik ontdekte wel wat acteren in hield, en ik denk wel dat ik goed kan improviseren, maar niet acteren. Bij acteren moet je tekst onthouden. Als er staat ik ga naar de keuken moet je niet zeggen ik ga naar het toilet.
Nadien heb ik wel een tijdje mogen improviseren, welk door de EO werd uitgezonden, dat ging mij wel wat beter af. Het buiten kaders denken en doen gaat mij beter af dan binnen een afgebakend terrein functioneren, blijkt doordat ik het wel heb doorlopen.
Voor acteren hier in Nederland moet je of een gedegen opleiding hebben gevolgd, of een ontzettend knappe uitstraling hebben. Nu ben ik niet de lelijkste, maar ook niet overdreven knap. Of je moet een handje hebben binnen het vak die je wel even naar binnen loods.
Dat had ik alle drie niet, dus wat werd niet acteren.
Nadien heb ik bij Veronica eens aan de bel getrokken, toen ze op zoek waren naar een presentator en ook daar mocht ik op auditie komen. Het was toen nog niet de multiculturele samenleving zoals we dat nu op televisie zien, het was toen nog een hele blanke wereld.
Achteraf zag ik in dat ik het geheel zelf verpest had. Ze hadden een tekst van de Veronica Gids die ik moest voorlezen maar ik gaf er mijn eigen interpretatie aan, maar dat is natuurlijk achteraf totaal niet de bedoeling. Dus dat ging hem ook niet worden.
Ik dacht misschien kon ik wel fotomodel worden maar daar was ik weer niet knap genoeg voor vond ik zelf. Heb wel nog op een blauwe maandag een paar modeshows gelopen voor C&A , dat was wel een van mijn hoogtepunten in mijn leven op die leeftijd en uiteindelijk belande ik in de sales. Als Jehovah’s getuigen liepen we vroeger ook langs de deur en zo kwam ik een keer in contact met mensen die ECI abonnementen huis aan huis verkochten. Ik had ze aangesproken en ging voor ze werken waardoor ik al rond mijn 18 de het huis uit was . Dus misschien klinkt het verhaal niet helemaal chronologisch, maar sommige momenten overlapte elkaar.
Inmiddels woonde ik samen en rond mijn 24 ste was mijn hele ambitie om in de entertainment wereld te gaan werken wel naar de achtergrond geschoven. Totdat ik weer een oproep zag voor vrijwilligers bij de lokale radio omroep van Schiedam.
Ik ben dat gaan doen.
Vroeger keek ik heel veel naar Ivo Niehe, en ik vond het maar vreemd dat Ivo Niehe alle wereldsterren aan tafel kreeg. Later bedacht ik me hoe dat kwam en nu kan ik het makkelijk vertalen naar een stuk marketing. Om eens een voorbeeld te geven; Tina Turner heeft een PR bureau en die kijken naar wat is het best bekeken programma om een nieuw album te promoten en dat was in Nederland Ivo Niehe. Ivo Niehe had dus alleen maar die sterren in huis als ze iets te verkopen hadden. Dus die kwamen niet zomaar langs om een babbeltje te doen. Hij had misschien de aanvraag eerder neer gelegd, maar het wordt voor zo een ster pas interessant als ze iets te verkopen had. Zo werkte dat spelletje.
Dus bij de omroep ging ik mensen uitnodigen die in het theater gingen spelen en kopieerde eigenlijk daarmee dezelfde formule. Ik vond het ontzettend leuk dat ik dat goed voor elkaar kreeg. Ik stelde ook wel eens vragen aan de kijkers maar vervolgens belde niemand, dat kwam ook wel eens voor, dat vond ik wel jammer.
Op gegeven moment raakte de relatie met mijn vriendin uit in Schiedam. Ofschoon ik een Hollandse opvoeding had meegekregen ben ik van Surinaamse afkomst, wilde ik iets meer van de Surinaamse cultuur leren kennen. Ook nu weer kwam er een vacature voorbij waar men een vrijwilliger zocht en ik kreeg mijn eigen radio programma op de maandag avond twee uur lang, omdat ik al wat ervaring had opgedaan. Ik weet nog heel goed in de eerste uitzending had ik Glenda Peters, Zij won in 1985 de eerste Soundmixshowfinale met het nummer One day I’ll Fly away van Randy Crawford. Ik kreeg het voor elkaar dat Henny Huisman tijdens de uitzending over de telefoon iets tegen Glenda zei. Moet je voorstellen in een amateur groep, had ik wel meteen mijn stempel gedrukt. Mijn ego kwam toen wel even naar boven en dacht ja dit is wel heel erg leuk. Dit heb ik twee jaar gedaan en dat deed ik eigenlijk zo goed dat ik best veel bekende Surinamers aan tafel kreeg, natuurlijk wel in combinatie met een theater voorstelling die men kwam geven. Voor mij was het eigenlijk op gegeven moment heel normaal, maar voor dat station was het heel bijzonder.
Ik heb op een gegeven moment zelfs geproduceerd, dan liet ik iemand bellen tijdens de uitzending, want ik wilde natuurlijk niet nog eens meemaken dat er niemand belt als je een vraag stelt op de radio. Vandaar uit kwam ik bij de Wereldomroep terecht, waar ik anderhalf jaar heb gewerkt. Eigenlijk best bijzonder ineens was ik werkzaam in het Mediapark in Hilversum als verslaggever van de wereldomroep. Ik maakte items voor de Caribische afdeling. Je denkt dan natuurlijk dat je ook naar het buitenland gaat, maar dat is maar een keer gebeurd, een reportage in Engeland. Het ging over de Engelse Notting Hill Carnival, te vergelijken met hoe wij het hier in Rotterdam kennen. Wel een stuk groter als wij het kennen, maar zou je het vergelijken met Carnaval in Rio de Janeiro dan valt het natuurlijk in het niet. Wat mij opviel is dat de groepen hun eigen identiteit erg belangrijk vinden. Ieder groepje komt bij elkaar met hun vlaggen en eetcultuur. Het was wel een mooie ervaring waar ik even een live verslag van deed.
Uiteindelijk kwam ik in Hilversum te wonen en er was weer een vacature vrij als vrijwilliger bij de radio. Toen ik binnen kwam was er een auditie voor het dagelijkse nieuws te presenteren en die directeur zag mij en zei ga jij ook maar even auditie doen en wat schetste de verbazing, ik werd aangenomen en ik maakte televisie. Ik had een dagelijks programma en een wekelijkse talkshow. Ongelooflijk hoe dat gelopen is. Maar het gaat nog verder. Ik was toen niet zo bezig met zwartepiet, maar ik mocht de intocht Sinterklaas doen die ik zelf heb mogen produceren. Mijn eigen verhaal met kinderen, de spanning opbouwen of ze wel zouden kunnen komen, je kent het wel. Geweldig leuk om te doen, en vooral omdat het ooit mijn droom was, als jongen van zeven om iets in de entertainment business te gaan doen.
Het had ook een keerzijde, in die tijd kende mij mensen van tv en onderwijl ik in de stad liep, werd ik aangestoten door een voor mij onbekende, met de opmerking dat ik wel erg sacherijnig keek. Toen realiseerde ik mij dat het helemaal niet leuk is om bekend te zijn. Ik sprak wel eens met een acteur vroeger en ik zei: Ik wil bekend worden. Nou antwoorde die bekend worden stelt niks voor, zet een koe tien dagen achter elkaar in een reclamespot en heel het land kent de koe.
Enfin de omroep waar ik voor werkte zat in een subsidieprobleem met de gemeente. De directie en gemeente kregen een conflict over de uitgave, waardoor de stekker eruit werd getrokken en een andere partij al in de startblokken stond om de draad op te pakken. Dat zie je wel vaker in de politiek gebeuren, dus toen gebeurde dat daar ook. Wel een leuke ervaring om dat van dichtbij mee te krijgen en erg leerzaam.
Doordat ik net die mooie Sinterklaas intocht had gedaan, waar iedereen over te spreken was, werd ik gevraagd om die periode van overname te overbruggen. Dat heb ik gedaan. In die tijd had ik ook een officiële zend vergunning op mijn naam staan via het commissariaat van de media waardoor ik een half jaar ongeveer de volledige publieke omroep in mijn eentje heb gerund. Ik mocht zelf alle programma’s bedenken en maken, de reclamespotjes mocht ik zelf maken en die verkocht ik dan weer, want ik had geen subsidie op dat moment. Dus ik moest het van de ondernemers hebben. Dat was natuurlijk wel een spagaat situatie, die ondernemers waren de oude gesubsidieerde omroep gewend maar enkele vonden het verder geen probleem en deden mee. Ik werkte met vrijwilligers die achter mij stonden en ik maakte een leuke reclame spot die mij nog wel bij staat. Het was een reclame van een wasstraat, waarbij de kijker een kleine auto de wasstraat in ziet rijden, en doordat een lokale limousine verhuurbedrijf er aan wilde meewerken kwam er een limousine aan de andere kant van de wasstraat naar buiten. Ondanks dat ik niks verdiende was het wel ontzettend gaaf om te doen. Ik heb nog even geprobeerd om het te kunnen doortrekken en werd geïnterviewd door wat kranten, maar ik merkte dat de politiek mij echt alleen maar nodig had om het gat te dichten. Dat was mijn televisie avontuur, wat ik wel maar mooi heb gedaan.
Wat ik wil meegeven is dat als je iets wilt bereiken kan het altijd op je pad komen. Als je dat oprecht wilt en de ambitie hebt kan dat altijd komen. Je moet er wel mee bezig zijn in je hoofd en dan zie je vanzelf de wegen die je geboden worden om je pad te bewandelen.
Uiteindelijk weer een tijd voor een uitzendbureau gewerkt, van alles en nog wat en kwam op mijn pad wat ik nu eigenlijk doe. Nu maak ik televisieprogramma’s over Brand Content, zoiets als je bij Harrie Mens op de televisie ziet op zondag ochtend, om je een idee te geven.
In eerste instantie gaat het gewoon om sales natuurlijk, want zonder geld kun je verder ook niet veel, dus daar begon ik mee binnen de organisatie. Na negen maanden werd ik eindredacteur die ook eigen items maakte, daar ik toch wel inmiddels een en ander van televisie af wist. Nu werk ik nog onder licentie van een goede kameraad, maar uiteindelijk wil ik mijn eigen televisie programma gaan produceren. Dit is een beetje mijn verhaal wat ik best bijzonder vind. Ik ben dan geen showmaster Willem Ruis geworden maar ik werk wel voor de televisie. Het mooie is ik kan creatief bezig blijven. Ik ontmoet dus heel veel mensen en ook dat is juist ontzettend leuk, je pikt zo van elke branche en ondernemer wel iets op waar je vaak niet eens bij stil staat. Juist die unieke waarde naar boven krijgen is mijn specialiteit, waardoor ik de ondernemer als specialist duidelijk naar voren laat komen, door een kiijkje te nemen in de keuken van de ondernemer. Voorlopig kan ik nog volop aan de bak ermee en zolang ik gezond blijf en de techniek kan blijven bijbenen wil ik dit zeker blijven doen.”
Hiermee sloot John zijn verhaal af. We aten nog samen een hapje alvorens John zijn weekendje weg met zijn vrouw ging vervolgen.
John mooi om te zien hoe je als self-made man je zelf ontwikkelde en je weg vind in de samenleving waarbij je veel kan bijdrage aan de zichtbaarheid van andere. Je bent een bewijs dat je niet veel hoeft te studeren om je dromen te laten uitkomen. Je mag trots op jezelf zijn dat je je eigen pad bent ingegaan, zonder je te te laten belemmeren door de geloofsovertuiging die je van thuis uit hebt mee gekregen. Wat dat betreft lijken we wel veel op elkaar, ook ik ging gewoon mijn eigen pad bewandelen en beide dragen we iets bij aan de zichtbaarheid van andere. In mijn optiek is dat de essentie van het leven, iets voor een ander betekenen, in plaats van een ander af te remmen.
Zelf zou ik aan jouw advies willen toevoegen, ook al zit het wel eens tegen, blijf vooral in jezelf geloven, dan gaan andere ook in je geloven.
Hoop dat deze publicatie je ook weer wat nieuwe contacten op brengt, ik gun het je oprecht vanuit mijn hart, Je bent een mooi mens! En wie weet komen we elkaar wel weer ergens tegen. Je bent hier altijd welkom in ieder geval.