Afgelopen week ging ik in gesprek met Marlou over haar uitzonderlijk verhaal dat ze graag wilde delen. Gelet op de kwetsbare periode waarin we nu verkeren had ze de deur al open staan en een stoel voor mij klaar gezet op een ruim veilige afstand van elkaar, zodat we het gesprek toch konden laten plaatsvinden.
Uiteraard begon ons gesprek even over de impact die deze periode voor haar bedrijf, Visagieopleiding Marlou Reijnders, nu met zich meebrengt waarin alles stil licht. “De hele branche ligt voor mij nu stil, opdrachtgevers die ZZP-ers niet meer betalen, werkt ook bij mij door. Ik heb even een moment gehad dat ik in tranen uitbarstte maar als ik zie dat nu de kracht van het virus volgens de deskundige achteruit gaat geeft het mij weer moed dat ik deze periode overwin, maar hoop dat het niet te lang gaat duren want ik ben nu mijn reserves aan het aanbreken om dit te overbruggen. Dat is wel de keiharde realiteit”
Marlou bood mij een kopje koffie aan en overhandigde mij de vergoeding van het treinkaartje alvorens we verder gingen in het gesprek waarin ze haar lastige, maar ook krachtige en daardoor prachtige weg in het leven ging vertellen.
“Mijn ouders ben ik in een half jaar tijd verloren toen ik zelf 11 jaar was. Mijn zussen namen de opvoeding op zich en ze adviseerde mij om als kapper te gaan werken, dan kun je altijd nog een centje verdienen, was hun insteek. Zelf ben ik inderdaad 11 jaar kapster geweest, maar ik miste iets maar kon dat nooit goed onder woorden brengen wat dat dan wel niet zou zijn. Toen ik mijn man leerde kennen kwam ik in de wereld van modeshows terecht en kwam in aanraking met visagie. Nu werd mij duidelijk wat ik miste als kapster. Een mooi kapsel is mooi, maar maakt het niet af. Juist de make-up voegt iets toe om een compleet geheel ervan te maken.
Op dat moment was ik werkloos en ging naar het voormalig arbeidsbureau toe met de vraag of ik me hierin kon specialiseren. Dit werd afgedaan met dat je daar nooit werk in zou krijgen en nimmer levensvatbaar zou zijn. Voor mij juist een motivatie om te laten zien dat ik dat wel zou kunnen. Het was een lange weg met veel hobbels en tegenslagen, maar na 15 jaar ermee bezig te zijn geweest, kreeg ik vanuit Den Haag het predicaat als volwaardig opleidingsinstituut mijzelf te mogen profileren waardoor nu ook vanuit het UWV opleidingen worden vergoed. Zo zie je maar, als je echt iets wilt, moet je gewoon eigenwijs zijn en in jezelf geloven om het doel te bereiken.
Mijn weg hier naar toe was geen makkelijke weg, zoals ik je al vertelde. Zo begon ik ooit bij opleidingsinstituut Smeets hier op de Meersenerweg te pionieren. Ik heb veel fouten gemaakt in mijn weg hier naar toe, en die kennis deel ik nu als visagiste met mijn leerlingen zodat ze niet dezelfde fouten hoeven te maken. Overigens ik zie mijzelf niet als onderwijzeres, maar als een visagiste die de opgedane kennis overbrengt.
In 1995 reisde ik twee maal in de week naar Rosmalen waar ik dagen van half negen tot half tien ‘s avonds mensen op te maken en verdiende hiermee net genoeg om de trein en de make-up te betalen. In deze periode heb ik veel ervaring op gedaan, maar investeerde voornamelijk in kennis, maar cijferde mijzelf vaker weg. Nu geef ik dat mee aan mijn leerlingen dat ze meteen geld ervoor vragen dat in verhouding staat tot de opdracht. Als ze zeggen ja maar ik ben nog aan oefenen, dan zeg ik ja maar je materiaal kost ook geld en al vraag je maar vijf euro ervoor, het is een blijk van waardering die je jezelf mag toestaan. Als je er nu niet mee begint wanneer dan wel?
Vervolgens greep ik elke kans aan om maar ergens binnen te komen. Met een fotomap onder de arm ging ik naar modellenbureaus en gaf te kennen dat ik graag voor ze wilde werken. Nu geef ik mijn leerlingen vooral mee, ga op zoek naar een fotograaf waarmee je een klik hebt en ontwikkel je eigen stijl samen, dit kan alleen maar als er een harmonie is tussen beide.
Zelf ben ik enerzijds wel streng, maar ook weer soepel naar mijn leerlingen. Uit mijn kapperstijd stond mij bij dat ik een opdracht moest doen in mijn opleiding om een kapsel te creëren van opgestoken haar. Zelf had ik er heel wat tijd in gestopt maar de lerares kwam naar het resultaat kijken en trok het hele kapsel uit elkaar met de woorden ‘dit is helemaal niks’. Voor mij een les geweest om zo niet te werk te gaan. Zelf breng ik het wat tactvoller en zeg bijvoorbeeld, wat vind je ervan als je dit of dat op deze manier doet en demonstreer hoe er juist wat meer accent kan worden gelegd, of iets meer gecamoufleerd kan worden, al naar gelang wat het op dat moment van toegevoegde waarde kan hebben. Afkatten zal ik nimmer doen na de ervaring in mijn kappersopleiding. Dat heb ik dan wel ervan mogen opsteken, buiten het leren opsteken van haren.
Alles wat mij tot hier heeft gebracht waren lessen in mijn leven waarbij er geen goed of slecht was, maar inzicht gaf in mijn persoonlijke ontwikkeling om het anders te doen.
Zo heb ik persoonlijk net als mijn moeder te maken gehad met borstkanker. Toch een ingrijpend gebeuren voor een vrouw wat de nodige littekens kan achter laten, niet alleen fysiek maar ook emotioneel. Zelf wilde ik door een vrouw worden geopereerd, temeer daar die juist dit stukje vaak beter begrijpen dan een man. In Leuven werd ik geopereerd door een vrouwelijke hoogleraar op dit gebied. Natuurlijk was ik ook bang het niet te overleven, maar had met mijzelf afgesproken dat als ik dit overleef, dan ga ik mijn opgedane kennis in een boek vormgeven.
De dag na de operatie ging met een hand proberen mijn haren in model te brengen en mijzelf op te maken voor mijzelf op te vrolijken. Het camoufleerde mijn pijn en verdriet op dat moment. Toen de hoogleraar de controle ronden kwam lopen was ze aangenaam verrast hoe ik er parmantig bij zat. Dit had ze niet eerder mee gemaakt.
Na deze periode ben ik ook anders in het leven gaan staan en over dingen waar ik me eerder druk over maakte, werd ik steeds soepeler in omgaan met tegenslagen. met de kennis dat uiteindelijk toch alles loopt zoals het moet lopen en het toch goed komt, hoe dan ook. Zo zie je maar tegenslagen helpen je verder te groeien als mens.
Wil je nog iets vertellen over een mevrouw die op leeftijd was en die ik opmaakte. Ze was blind maar ze had een hele bijzondere gave. Nadat ik haar had opgemaakt zag ik een glimlach verschijnen op haar gezicht en verbaasd vroeg ik waarom ze zo blij was. Ze zei: “Ik kan de kleuren voelen ondanks dat ik het niet kan zien.Ik voel de bruine en paarse tinten rondom mijn ogen, de accentueringen van op mijn wangen om mijn kaaklijn beter tot zijn recht te laten komen. Hier wordt ik zo ontzettend vrolijk van en juist daarom glimlach ik.”
Voor mij was het een inspiratiebron voor mijn boek genaamd ‘Visagie by Marlou’”. Marlou overhandigde mij haar boek even vervolgde haar gesprek: “Zoals je aan de kaft kunt voelen zit er reliëf in verwerkt. Visagie geeft ook een gevoel dat niet altijd duidelijk zichtbaar hoeft te zijn maar wel degelijk iets kan bijdragen aan het innerlijke gevoel.”
In mijn manier van kennisoverdracht probeer ik ook altijd een harmonieus gevoel te creëren onderling waarbij de zorgen van alle daags even aan de kant kunnen worden gezet en ik het gezellig maak met een kopje koffie, maar ook met verdelen van eventuele opdrachten die binnenkomen waarbij ik een ieder gelijkwaardig tot zijn recht laat komen.
Dit wil ik mee geven met mijn opleidingsinstituut dat ik nog zeker tot mijn 75ste wil blijven doen met al mijn passie en liefde voor het vak. Daarna wil ik mijn zaak overdragen aan iemand uit het vak die er klaar voor is om de kennis verder te verspreiden en verder uit te breiden met technieken en andere materialen die ook in ontwikkeling blijven.”
Nadat ik afscheid had genomen van Marlou, en ontroerd was van de kracht die ze in zich had, realiseerde ik dat ik helemaal was vergeten een foto van haar te nemen . Had wel nog in mijn archief een foto tijdens een eerdere Meet and Greet bijeenkomst die Marlou had georganiseerd.
Marlou ik hoop dat dit Corona tijdperk snel achter ons ligt en dat je jouw opgedane kennis komende jaren weer mag delen met de wereld om je heen.Mooi je te mogen leren kennen en dankbaar voor je openhartig gesprek wat je met de wereld wilt delen. Succes topper, aan je kracht zal het niet liggen!
