Onlangs bezocht ik Nicole in het Gooi. Met de camera en mondkapje in de trein vanuit Heerlen naar Sittard, daar overstappen in een bus wegens werkzaamheden naar Roermond, om vervolgens mijn reis via Utrecht voort te zetten met eindstation Bussum – Zuid.
Onderweg appte Nicole mij hoe laat ik er zou zijn, dan zou ze me komen ophalen.
En jawel. Bij aankomst was Nicole al zwaaiend mij aan het verwelkomen vanuit een cabriolet met een zescilinder in lijn.
Ondanks dat we elkaar geen hand gaven om verspreiding van het COVID 19 virus te elimineren begon spontaan ons gesprek al in de auto. Nicole had haar partner Arne bij de supermarkt afgezet zodat hij ondertussen wat boodschapjes kon halen en we de weg met zijn drieën vervolgden naar hun huis gelegen aan een woonerf waar kinderen buiten aan het spelen waren.
Wat meteen opviel was de hoeveelheid spullen in hun gezellige huis, die ze voor de rest van haar leven mee zal nemen als herinnering aan de tijd van toen. Om de ruimte efficiënt te benutten was er een rek aan het plafond gemonteerd waarop eveneens spullen stonden cq. hingen om zo toch ook een aparte sfeer te creëren wat niet alledaags overkomt, maar wel knus aanvoelt. Dat we hier te maken hebben met een creatief iemand was meteen duidelijk.
Een oud klasgenoot van mij scheen in het verleden, 26 jaar geleden, een Berner Senner hond bij haar te hebben gekocht en vroeg zich af of ze nog steeds Berner Senners heeft. Dus dat was een van mijn eerste gespreksonderwerpen. ” Ik vang honden tijdelijk op en kijk dan of ze weer een goed onderkomen kunnen krijgen bij een liefdevolle baas. Op dit moment hebben we een Duitse dog van een jaar oud, een prachtig lief beest. Maar die mag wat ons betreft blijven! “
Nadat de koffie was gemaakt met een lekker stukje appeltaart, welke Arne had meegenomen van de winkel, begon Nicole in grote lijnen:
“Zelf ben ik niet goed in mijn verhaal te vertellen, misschien kan Arne het beter, maar ik ga mijn best doen het kort samen te vatten.
Geboren in Bussum boven de zaak van mijn ouders aan de Brinklaan. Daarna zijn we naar Naarden verhuisd en heb daar eigenlijk mijn hele jeugd doorgebracht. Een fantastische tijd gehad met heel veel vriendjes en vriendinnetjes, leuke ouders en vrienden van mijn ouders, alles was gezellig en in harmonie.
Nadat ik in Laren zelfstandig ben gaan wonen in een appartement vond ik het wel lastig om op eigen benen te staan, het alleen zijn en alles alleen te doen. De navelstreng is nooit echt doorgeknipt, we zijn nog steeds erg hecht met onze familie. Het gevolg is dat ik heel vaak bij mijn ouders thuis ben.
Daarna kreeg ik een vriendje in Amsterdam en heb daar een tijd mee samengewoond. Vervolgens ontmoette ik een man in mijn leven waarvan ik mijn eerste kind kreeg maar die verliet mij toen ik 7 maanden zwanger was. Nadien ben ik getrouwd met onze buurman en hij nam de verantwoordelijkheid op zich van mijn eerste dochter en we kregen samen nog twee kinderen. We gingen wonen in een boerderij in Kerkwijk, vlakbij mijn moeder. Daar was het geweldig mooi wonen, ik had er paarden, Berner Senners en Doggen. Het was een groot feest. Voelde me als een boerin zonder klompen en kreeg weer het leven terug wat ik van huis uit had meegekregen. Iedereen kwam op de boerderij aan.
Mijn inmiddels ex – man wilde op ‘n gegeven moment terug naar het Gooi en wilde weer gaan hockeyen en alle Gooische dingen doen die hij miste in zijn leven.
Ik verkocht mijn trailer en Jeep en verliet het platteland weer.
Aanvankelijk dacht ik dat is prima, maar eenmaal terug vroeg ik mij af wat moet ik gaan doen?
Ik heb drie maanden in bed gelegen met een deken over mijn hoofd. Kon op dat moment niet meer wennen. Na die drie maanden had ik een mooie auto gekocht en reed door het Gooi samen met mijn drie kinderen met het idee dat ik mijn leven weer moest oppakken. Is dit het weer, ben ik er weer?
Ik dacht dat ik geen boeren leven zou kunnen leiden in het Gooi, maar het ging prima. Mijn sportauto maakte weer plaats voor de trailer en Jeep en de paarden waren er ook weer.
Toen begon ik met kinderfeestjes te organiseren en paardrijlessen te geven. Het was een gezellige tijd, iedere dag was er wel een kinderfeestje. Voor mijn eigen kinderen was het natuurlijk ook heel erg leuk en zo was ik weer de boerin zonder klompen.
Maar toen begreep de secretaresse van mijn man hem beter dan ik ( want ik was meer een soort kloek voor mijn kinderen die altijd wel op mijn schoot zaten of rond mij hingen.)
Niemand kwam letterlijk tussen mij en mijn kinderen, ik begrijp mijn aandeel dat we uit elkaar zijn gegaan. Nadien heb ik nog een tijd in het huis gewoond waar we ooit samen woonden.
Toen het huis in brand raakte door kortsluiting in de kerstboomverlichting was het verzekeringstechnisch een heel gedoe omdat het deels van mij was en nog deels van mijn ex – man. Uiteindelijk redde ik het niet om alleen op te draaien voor de kosten van het huis.
Toen ben ik gaan zwerven. Met een camper ben ik overal en nergens beland. Voor de band onderling tussen mij en mijn kinderen maakte het niet uit of we in een groot huis woonden met zwembad, of in die periode in de camper. Onze band was zo hecht, dus dat speelde gelukkig wel een positieve rol in die periode van drie jaar. Ik ging met mijn karavaan van hot naar her en nam de 5 paarden dan ook mee. Hierdoor kon ik nog af en toe inkomsten genereren met een rijles of verhuurde het paard zodat ik de kosten eruit kon halen. Dan had ik ook niet het verdriet dat de kinderen het paard weg moesten doen, want dat zou ik ze nimmer willen aandoen. “
Ik vertelde haar over mijn traumatische ervaring toen mijn vader een ongeluk kreeg met ons paard en het even tussen neus en lippen door werd verkocht in de middagpauze van school. Achteraf begreep ik wel waarom mijn ouders het paard verkochten maar neemt niet weg dat het voor mij een pijnlijk moment was, dus ik begreep heel goed wat Nicole bedoelde met de kinderen te behoeden van zo’n afscheid en ik werd er even emotioneel door.
Nicole vervolgde haar verhaal: “In die drie jaar heb ik eigenlijk zowat op straat geleefd en ondervonden wat het is als het regende en ik een keteltje onder het lekkende dak van mijn camper moest plaatsen. Ik nam altijd alles mee, vissen, honden en katten. Het hoorde er allemaal bij.
Uiteindelijk kreeg ik weer een huisje in Naarden Vesting en kwam er weer wat rust in mijn leven. Zelf ben ik mijn hele leven dankbaar geweest voor elk moment. Vaak hoor je dat mensen na zo’n periode diep te hebben gezeten daarna pas dankbaar worden, maar ik was het meteen al als jong meisje. Altijd blij en opgewekt en vrolijk op mijn fietsje aan het zingen. Ik vind alles leuk, dat is natuurlijk wel een godsgeschenk en tevens mijn grote mazzel.
Daarna kreeg ik dit huis en inmiddels is dat alweer 15 jaar geleden. Dit is nu echt mijn thuis. De spullen die hierin staan zijn vanuit de tijd dat ik in de grote huizen woonde en heb nooit wat weg gegooid, zo heb ik nog altijd een herinnering aan die periode, er is niets meer bij gekomen, want je ziet hoeveel ik heb bewaard, waar moet ik het laten?
Dat ik een mensen mens ben is duidelijk want veel foto’s en spullen herinneren mij aan mijn familie en lieve vrienden die in mijn leven een rol spelen.
Acht jaar geleden ontmoette ik Arne op de ijsbaan in Laren en inmiddels zijn wij de trotse opa en oma van vier kleinkinderen.
Al twintig jaar lang maakte ik bladen en nu samen met Arne ‘Nicole’s Gooisch Blad’. Telkens als er een nieuw exemplaar uitkomt van ons blad lanceren we dat met een groot feest voor een paar honderd mensen. Dat is het leuke hier in het Gooi, altijd wel iets te beleven en is er niets te doen, dan organiseren we dat gewoon zelf.
Maar door het Coronavirus is dit natuurlijk op dit moment niet mogelijk.
Dat heeft wel wat roet in het eten gegooid.
Zo hebben we ook het blad British Best gemaakt voor de beurs British Cars & Lifestyle 2020 in het Autotron te Rosmalen, dat afgelast werd vanwege het Coronavirus. Waarschijnlijk wordt de beurs in oktober alsnog georganiseerd, maar het is afwachten hoe de komende maanden de RIVM – maatregelen zich ontwikkelen.
Stilzitten is niet mijn ding en ik vind mensen ontmoeten erg leuk, zo heeft ieder zijn eigen verhaal. Dat is het leuke aan het maken van een blad want je ontmoet ontzettend veel mensen.
Zoals je ziet staat buiten een camper, waar we nu het meubilair van oppimpen. We gaan met de camper door het land reizen om mensen te ontmoeten en hun verhalen vast te leggen met camera’s. Het project heet Nicole op Pad. Net als jij dat nu doet zeg maar, maar dan voor tv. We kijken dan ook erg uit naar het moment dat ik weer op pad kan gaan. Zo zie je maar, mijn leven staat nooit stil, letterlijk en figuurlijk.”
Hiermee sloot Nicole haar verhaal af en ze was erg geïnteresseerd in mijn verhaal en ze gaf me een paar namen door van mensen die boeiend zijn om te interviewen.
Na het horen van mijn verhaal en wie ik was vond ze dat ik wel thuis zou kunnen horen in het Gooi. Ze had me aanvankelijk strenger voorgesteld dan wie ik ben, laten we dat maar als compliment beschouwen. Zelf heb ik mijn strengere periode afgesloten en geniet van dit soort mooie ontmoetingen. Wat dat betreft hebben we wel wat gemeenschappelijks Nicole en nodig je dan ook bij deze uit om een keer met je camper richting Limburg te komen, om mijn verhaal te verwoorden in jouw project. Nadat we samen nog een tosti hadden gegeten hebben Arne en Nicole mij weer afgezet bij het station en scheiden onze wegen op dat moment tot weerzien.
Dank je Nicole voor je gastvrijheid en je openhartige gesprek. Dat je een (veer)-krachtige vrouw bent moge ons allen nu duidelijk zijn. Ben dan ook erg benieuwd wat je nog allemaal op je pad van je leven gaat beleven. Tot ziens!