Onlangs nodigde de in Utrecht geboren Monique mij uit om haar te komen opzoeken voor haar verhaal te delen in Delfzijl bij haar thuis. Na een lange treinreis van bijna 4,5 uur haalde ze me op bij het station van Groningen in haar auto. Meteen had ik in de gaten dat ik hier te maken had met een gezellig persoon. We reden weg maar ze stond bij het stoplicht te wachten, maar ze had niet in de gaten dat ze op het kruis stond zodat de bussen door konden rijden en blokkeerde daarmee wel vijf bussen. Een van hun riep of ze het kruis niet kon zien en ze antwoordde nee mijn auto staat erop. Wat een leuke binnenkomer.
Onderweg naar haar huis passeerde we enkele pittoreske dorpjes waar druk werd gewerkt aan het herstel van enkele huizen als gevolg van de aardgas schade. Zonde wat een prachtige panden, laten we hopen dat deze mensen goed geholpen worden, maar ze vertelde me dat er wat vertraging was i.v.m. een te kort aan senior bouwkundig ingenieurs. Eenmaal bij haar thuis gearriveerd, werd ik verwend met gebak en kop koffie. Zelf lust ze ook graag een wijntje en kwam de fles op tafel met stokbrood, en verschillende tapas. Alsof dat niet genoeg was gooide ze nog een biefstuk in de pan, die mij voortreffelijk had gesmaakt. Een echte bourgondische dame, die Monique, met het hart op de goede plaats, dat blijkt wel uit haar verhaal.
“In 2000 gescheiden van mijn ex-man en in juni 2000 met mijn inmiddels overleden man gaan wonen. Ik begon een nieuw leven met mijn nieuwe partner. Een hele aardige, mooie, welbespraakte charmante man, de man van je leven, te minste dat was hij 8 jaar lang. Daarna begon het feest van slaan treiteren kleineren en bleek hij een narcist te zijn. Ik had er nooit wat van gemerkt, wist niet wat het was voorheen. Het kwam tot uiting tijdens de ruzies die steeds heftiger werden. Hij bepaalde alles in mijn leven. Ik werkte destijds 40 uur in de week in de catering en meneer zat thuis met een burn-out als zelfstandig begrafenisondernemer. Zelf werkte ik me in de rondte en verzorgde hem ook nog, maar kreeg alleen maar stank voor dank. Telkens als ik mijn ogen sloot dacht ik och morgen wordt het beter, overmorgen wordt het beter, maar niets was minder waar. Hij wist drommels goed wat hij deed maar een narcist zal dat nooit toegeven.
Achteraf toen hij overleden was zei zijn eigen broer, dat hij vroeger ook al zo was. Zelf hield ik van hem en bedekte alles met de mantel der liefde. Voor de buitenwereld waren we het ideale stel, we zagen er altijd netjes uit. Iedereen was welkom maar als ze dan weg waren, deugde die mensen niet in zijn ogen.
Mijn ouders woonde nog in Utrecht en ze kwamen zo nu en dan bij ons over de vloer. In 2011 met de Pasen brak er een enorme ruzie uit tussen mijn man en mijn vader. Over het algemeen konden ze het goed met elkaar vinden maar er werd een gevoelig onderwerp aan gebroken, het koningshuis. Zelf ben ik anti, mijn ouders juist pro. Mijn vader verweet mij dat ik zo nog nooit ben geweest, waarop mijn man het zich persoonlijk aantrok alsof hij hieraan schuldig was. Zelf hield ik me maar stil, dacht als ik vertel dat ik slaag krijg dan is het huis te klein. Mijn moeder is klein maar een felle tante, zeker als je aan de kinderen zou komen. Verder is mijn moeder een super lieve vrouw. Mijn vader is alsnog met een flinke slok op naar huis gereden, die wilde geen seconde meer blijven. Vanaf die tijd mocht ik niemand meer bellen van mijn familie, het was een hel. Mocht alleen nog maar werken en niet meer met de vriendinnen een avondje op stap gaan. nu zou ik zeggen Hey bekijk het ff, maar destijds kon ik dat niet opbrengen, bang om weer geslagen te worden. Onbegrijpelijk dat ik dat allemaal pikte.
Op 11 november 2011 kreeg hij een behoorlijke hartaanval en hij werd opgenomen in ziekenhuis en mocht niet meer lopen. Ze hebben hem geopereerd maar dat ging niet goed en verloor veel bloed. Het was een rare tijd. Op mijn werk kreeg ik 6 weken bijzonder verlof om hem te verzorgen, toen hij eenmaal thuis was. Destijds hadden we aan geld nooit een gebrek dus we gingen toen hij eenmaal beetje opgeknapt was naar Frankrijk op vakantie. Terwijl we in Frankrijk zaten zei ik op gegeven moment dat ik geld moest hebben waarop hij zei dat ging niet, allemaal lastig hier in Frankrijk dat pinnen met onze pasjes. Dacht wel bij mijn eigen wat vreemd, in mijn beleving stond er genoeg op de rekening, maar goed verder geen aandacht aan besteed. De week erna konden we ineens wel pinnen, want mijn salaris kwam binnen. in die periode overleed zijn moeder en werd er geld geërfd en er kwam een nieuwe keuken, nieuwe vloeren. Zelf was ik het er niet mee eens en vond het zonde van het geld.
Op gegeven moment kwam ik terug van mijn werk en vertelde hij mij dat hij bij de notaris was geweest. Het had volgens hem te maken met de erfenis van zijn moeder toen ik vroeg hoezo dan. Hij was in die tijd licht ontvlambaar, hij werd vaker kwaad worden om helemaal niks. Op een keer greep hij me bij de keel en duwde mij tegen de deur en zei: ‘Je gaat eraan!’ Zelf dacht ik doe maar, dan heb ik het gehad. Zover was mijn eigen waarde gedaald, dat me zelfs dat niet meer zou uitmaken. Moet je nagaan! Het sluipt er in zonder dat je het in de gaten hebt. Je houdt van iemand en dan zou je zo iemand moeten vertrouwen toch?
Het kabbelde zo door en op gegeven moment kwam zijn schoonzoon vaker over de vloer en ik dacht wel wat moet dat jong hier, hij was een hypotheek verstrekker van beroep. Ik had niks met die man, als ik hem al zag kreeg ik keelpijn. In 2013 kreeg zowel mijn moeder als ik een knobbel in de borst. Bij mijn moeder van 80 was het mis, bij mij gelukkig niet Ze kreeg de keuze of behandelen maar gelet op haar leeftijd was het maar de vraag wat men ermee ging bereiken. Ze zag af van behandeling en het zaaide uit naar bot en long kanker. Maar ik was met een man die nog steeds mij verbood contact op te nemen met mijn ouders. Toch ben ik op gegeven moment gegaan en toen ik ‘s avonds om elf uur thuis kwam kneep hij me weer mijn strot dicht. We sliepen al apart omdat hij met een apparaat sliep voor zijn apneu, vanaf dat moment was ik helemaal klaar met hem. Enige wat we nog samen deden was eten. Verder zat hij boven achter de pc of in zijn bed. Als ik wel eens naar boven liep, zag ik wel dat er vaker een scherm werd weg geklikt en gaf mij een gevoel dat er niets niet klopte. Hij kwam wel rond half elf naar onder om te vertellen dat ik naar bed moest omdat ik de volgende ochtend moest werken, en ik deed dat maar braaf. In zijn ogen kon ik niks goed doen, niet koken, niet autorijden, zag er niet uit, was lelijk, alles behalve een mens enz.. Bij een narcist kun je niks goed doen, dus ik hoefde niet meer te koken, wassen want hij deed het allemaal beter..
In 2015 was mijn verjaardag en mijn schoonzus vraagt wat heb je gekregen met de verjaardag waarop hij zei dat moet je niet krijgen, dat moet je verdienen. ik werd alsmaar kleiner en liep zelfs gebogen voorover in plaats van recht op, zo een last ruste er op mijn schouders. Zelf durfde ik niets in te brengen. Ondertussen werd mijn moeder als maar zieker en zieker en ze belande in maart 2016 in het ziekenhuis. Na mijn werk reed ik dagelijks langs mijn moeder. Hij had buiten suiker ook iets aan zijn hersenen zei die. Toen mijn moeder overleed in april 2016 moesten we ineens overal heen volgens hem voor afleiding, en we gingen naar mensen, waar we nooit heen gingen. Zelf kreeg ik totaal geen moment de rust om het verlies van mijn moeder te verwerken. Zelfs toen mijn moeder gecremeerd was en we kwamen dezelfde dag thuis zei die dan kun je morgen weer aan het werk. Hij werd met de dag chagrijniger. Het werd van kwaad tot erger.
Op 18 mei belde ik van mijn werk op dat ik naar huis kwam maar er werd niet opgenomen, dus ik dacht die is misschien met de hond wandelen of even naar de winkel. Maar hoe meer ik naar huis toe kwam gereden, hoe benauwder ik het kreeg. Er was iets niet in orde dat voelde ik. Dit soort dingen voel ik altijd meteen aan. Eenmaal thuis zie ik zijn schoenen in de hal, de hond in de kamer, die normaal altijd bij hem was maar nu niet dus ik loop naar boven en zie tussen de spijlen van de trap twee voeten liggen naast het bed met het dekbed op de grond. “ Monique werd even heel emotioneel, alsof haar het gevoel van toen weer bekroop. Na een pauze en een traan hervatte ze haar verhaal: “Eenmaal boven draai ik hem om en zie dat hij helemaal blauw is. Dan gaat het licht even uit bij je. Hij was dood. Ik schijn gegild te hebben maar daar weet ik zelf niks van, maar mijn buurvrouw kwam vragen wat er aan de hand was. Toen ik zei mijn man is dood belde ze 112. Binnen half uur stonden zes mensen binnen, de huisarts, ambulance, politie, kortom de hele poppenkast. Ik heb zijn dochter gebeld en zijn broer met de mededeling dat hij dood is. Zijn broer ging helemaal over de rooien en reageerde hoe moet ik dat mijn vader van 88 vertellen?“ Mijn broer kwam met zijn vrouw. De dochter van hem kwam binnen met een hele aparte houding ‘Oh ja Pa dood’ waren haar woorden, zonder enige emotie. Ik zei nog je kunt toch ook anders reageren. ‘Oh het verbaasd me niks’ meer zei ze niet. Mijn man werd weggehaald richting mortuarium en mijn broer bleef hier slapen. Ik heb dezelfde avond nog als een bezetenen de slaapkamer gepoetst, alsof ik het beeld wilde weg poetsen maar dat gaat niet weg natuurlijk. De doodsoorzaak was volgens de huisarts een hartaanval, zelf vraag ik het me af of dat wel klopt en misschien niet een overdosis insuline de oorzaak was.
Volgende dag kwam de begrafenis ondernemer om de uitvaart door te nemen. Mijn broer zat boven achter de computer dingen uit te zoeken. We hoorde hem schelden en hij komt de trap af gestormd en zei ‘Met wat voor beest ben jij getrouwd geweest?’ Zelf begreep ik er helemaal niks van maar hij ging meteen de telefoon van Kees nakijken. Daar stonden 24 berichten in van de notaris in Groningen. We namen contact op met de notaris en die vertelde dat het huis gisteren verkocht zou worden om 11 uur in de ochtend. Ik wist totaal nergens van, Er was een achterstand op de hypotheek waardoor het huis eigenlijk verkocht zou moeten worden. De grond zakte onder mijn voeten weg. Mijn broer is verder gaan uitpluizen wat er nog meer niet klopte en er kwam een hele berg onbetaalde rekeningen naar boven. De hypotheek scheen te zijn verhoogd, er kwam een schriftje boven water waarin mijn handtekening wel zeker 100 keer in stond geschreven. Waar dat geld aan op is gegaan ik heb geen flauw idee, en ik wil het ook niet weten, maar ze hebben dus mijn naam gebruikt om de hypotheek te verhogen. Bekeuringen lagen er, leningen afgesloten, je wilt het niet weten wat er toen door mijn hoofd ging. Voor mij viel de puzzel van afgelopen jaren in elkaar. Uit woedde had ik al een en ander kapot gegooid waardoor ik mee werd genomen naar mijn broer thuis. Mijn hele bestaansrecht viel als een kaartenhuis in elkaar.
We hadden chinees gehaald voor te eten en onder het eten sprak ik mijn vermoeden uit dat hij zelfmoord heeft gepleegd, waarop mijn stiefdochter zei ‘Ja nu is het hem eindelijk gelukt’ Hij scheen al drie keer eerder een poging te hebben gedaan. Een keer met een föhn in bad, een keer wilde hij voor de trein springen maar durfde niet en een keer met pillen en toen hadden ze zijn maag leeg gepompt. Dit wist ik allemaal niet. Toen ik haar vroeg waarom heb je me dat nooit verteld, kreeg ik te horen dat ze wel dacht dat hij dat zou hebben verteld tegen zijn partner. Ik had inmiddels kalmeringstabletten gekregen van de dokter en zat bij mijn broer later op de avond op zijn logeerkamer en ik vroeg mijn broer een glas water. Op dat moment had ik het gevoel dat ik niks meer had en niemand meer had en dacht laat ik maar de tabletten inslikken dan heb ik ook mijn rust. Op dat moment kijkt mijn hond mij aan en met dat ik naar hem kijk was het alsof ik de stem van mijn moeder hoorde: ‘Meid je bent zo sterk, doe het nu niet’ Met komt mijn broer naar binnen gelopen en sloeg de pillen uit mijn hand met de vraag wat ik van plan was te gaan doen? “ weer viel er een doodse stilte en raakte Monique erg aangeslagen van emoties. Het was duidelijk voelbaar welk verdriet ze heeft meegemaakt en nog niet verwerkt is, als je het mij vraagt. Na een minuut hervatte ze haar verhaal: “Toen pas besefte ik dat ik helemaal besodemieterd was om me tien jaar lang door die man te laten leven. Ik ga vechten ook al heb ik niks meer te eten de eerste jaren.
De knop ging om, ofschoon ik er nog lang niet vanaf was. Hier begon wel mijn andere koers in mijn leven. Zelf realiseerde ik me, ik heb mijn hond nog, mijn broer nog en mijn vader nog te verzorgen. Ben toen een tijd bij mijn broer gebleven, we hadden de computer meegenomen en kwamen steeds meer achter dingen waarvan ik voorheen niets af wist, waaronder een schuld bij zijn ex een aanzienlijk bedrag, waar hij stiekem al jaren aan betaalde. Mijn gedachte was ik heb niks meer en dacht mijn huis wordt dadelijk echt verkocht en sta ik op straat. Ik had veel steun aan mijn broer en zijn vrouw, maar mijn schoonzusje en de schoonzoon van mijn man die de hypotheek had verhoogd, namen afstand van me. Heb nooit meer iets van ze gehoord of gezien.
Ik ben op een maandag terug gekeerd met rollen vuilniszakken naar de woning en heb gezegd tegen mijn schoonzus dat alles waar hij met zijn handen aan zou hebben kunnen gezeten eruit moest, per onmiddellijk. Om vijf uur s middags begonnen en drie uur ‘s nachts was alles weg. Nog geen foto meer van hem te vinden, geen schoen sok of onderbroek meer, helemaal niks meer.
Dinsdags was de crematie en het was zo onwijs druk, ik vroeg me werkelijk af waar die mensen vandaan kwamen, familie van hem, vrienden van zijn kinderen en ik zat er zielsalleen met mijn vader naast me. Er werden toespraken gehouden met een dubbele boodschap waarvan wij alleen wisten wat ermee bedoeld werd. Als je het verhaal zou kennen zou je het begrijpen, met de hints die erin zaten. Ik zat vol haat, en nog altijd haat ik die man. Mijn broer ging helemaal los voor de crematie, en had zijn gram wel gehaald bij de familie van mijn overleden man. Mijn schoonzus stond versteld dat hij zo te keer kon gaan, zo fel was hij nooit geweest. Heb mijn broer dan ook niet meer gezien daarna. Ook hij was behoorlijk over de rooien, daar was geen twijfel over mogelijk. Zelf was ik ook niet meer gaan kijken toen hij opgebaard lag, ik kon het niet opbrengen en ik weet zeker als ik was gegaan dan had ik hem nog een keer zijn strot dicht geknepen. Tijdens de crematie heb ik een masker op gezet om mij in te houden. Na de plechtigheid tijdens de crematie is er een iemand naar mij toegekomen ze zei tegen mij ‘Meid jij verdient een Oscar’ hij voelde waarschijnlijk aan wat ik had meegemaakt.
Eenmaal thuis heb ik mijn broer moeten beloven dat ik niks zou gaan doen, toen ik iedereen eruit wilde schoppen en alleen wilde zijn. Ik beloofde plechtig dat ik alles ging overwinnen. De dag erna kwam mijn schoonzus en we zijn samen naar de volkskredietbank gegaan voor een schuldhulpverlening aan te vragen. Kreeg meteen een afwijzing te horen ‘Kan niks voor je doen’. Weer kwam er even een gedachte door mijn hoofd, nou dan pak ik me een trein, ben ik er ook vanaf. Zo ben ik ook naar huis gegaan en een uur later werd ik gebeld door de kredietbank. Men verzocht mij terug te komen, zelf had ik zoiets van wat nu weer, ik had toch een afwijzing gekregen? Maar toch gegaan zegt die man we gaan je helpen. Toen ik vroeg wat de reden was waarom nu ineens wel, zei die kijk eens wat daar in de wachtkamer zit. Zie je die vrouw met de Gouden ketting dure merkkleding, tattoos, pakje sigaretten en fles cola in de handen? Die gaan we niet helpen. Hij zei kijk in de spiegel naar jezelf. Jij kunt hier niet veel aan doen, maar jou gaan we helpen, maar je beloofd dat je gaat vechten. Tuurlijk ging ik vechten het was mijn enige lichtpuntje weer in mijn leven, ik ga mezelf terug vinden maar hij gaat het niet van mij winnen, nu niet, nooit niet!” Zelf raakte ik hier even geëmotioneerd van. Mooi dat er ook nog mensen zijn die zich om de medemens bekommeren.
“Ik moest vier maanden wachten tot alle schulden boven water waren gekomen. Iedere dag opnieuw liep ik naar mijn brievenbus met de vraag wat zal ik nu weer aantreffen? Toen ik zelf op een gegeven moment de schuur ging opruimen kwam ik in elke doos, tas of zak wel een brief tegen van een deurwaarder, of rekening die niet betaald was, brieven in naam van de Koning. Zelfs onder kasten kwam ik brieven tegen die er met tape onder geplakt waren. Rekeningen van spullen die hij had gekocht zoals een vishengels, waarvan ik niet eens wist dat hij ze had. Een puinhoop van twee jaar betalingsachterstanden kwam naar boven. Op dat moment kreeg ik 50 euro in de week om van te leven, maar moest wel naar Roden rijden voor mijn werk. In de tussentijd overleed zijn broer nog tegelijkertijd met mijn schoonvader. Ik verloor in korte tijd vier mensen in mijn leven. Toch ging ik werken met een masker op, waar niemand maar ook iets ervan af wist. Op mijn werk kwam er een man op mij af en vroeg ‘Hey Mo hoe gaat het nu eigenlijk met je?’ Er knapte iets in me en ik ben naar huis gegaan waar een vriend van mij, mijn huis was aan het schilderen. Ik heb uren zitten janken tegen hem aan en vertelde hem het verhaal tussen mijn huilbuien door. Hij schakelde alle hulptroepen in, omdat ik nog altijd in angst zat mijn huis te verliezen. Mijn huisarts vond dat ik last had van een burn-out en vond dat ik aan mezelf moest gaan denken.
Mijn broer heeft de hypotheek en andere vaste lasten achterstand meteen betaald zodat ik een zorg minder had. Mijn broer werd meegenomen in de rij van schuldeisers in het schuldsaneringstraject. Toen de bewindvoerder kwam op huisbezoek zei ze: ‘Je hebt een mooi huisje’. Zelf dacht ik shit daar gaat het huis alsnog, maar ze stelde mij gerust dat ik er mocht blijven wonen en niks kwijt zou raken. De auto bleef ik houden voor naar mijn werk te kunnen gaan en kreeg reiskosten vergoeding bovenop mijn leef geld en als ik wat nodig had zou ik maar bellen. Er viel zo een last van mijn schouders, je wilt niet weten hoe blij ik was op dat moment. Ik werkte gelukkig in de catering, dat scheelde want er verdween genoeg normaal gesproken de prullenbak in, maar kon zo op zijn minst fatsoenlijk lunchen. Voor de kapper ging ik naar de kappersopleiding met de vraag of ze nog modellen konden gebruiken, dat ben ik er ook in blijven houden. Op gegeven moment had ik het ook mijn vader verteld en die hielp mij wel eens tussendoor met een tank benzine. Van de vijftig euro in de week spaarde ik nog tien euro voor mijn petekind, omdat ik creatief ging kijken hoe ik rond kon komen en er zelfs een sport van ging maken. Mensen om mij heen hielpen mij waar ik zo dankbaar voor ben. Zelf heb ik ook altijd voor mensen klaar gestaan, zelfs toen ik in die periode zat kwam een vriendin eten en al at ik maar een snee brood, ik deelde wat ik kon delen. Je bent er toch voor elkaar te helpen niet waar? Van mijn vader kreeg ik een vakantie naar Rhodos aangeboden, een vriend wilde op de hond letten zodat hij kon kijken of een hond wel bij hem zou passen. Ze vonden dat ik dat had verdiend, dat klinkt toch anders dan als je te horen krijgt te horen dat je niks waard bent. Eenmaal in Rhodos stond ik op een berg en dacht nu wordt het mijn tijd en ga ik alleen nog maar doen wat ik leuk vind. De slechte mensen in mijn leven verdwenen van zelf en degene die mij gebruikte heb ik uit mijn leven gegooid. Er is een periode geweest dat ik een frozen arm had, van de stress en spanningen in mijn leven. Je kunt naar psychologen lopen wat je wilt, maar bij jezelf moet de knop omgaan, daar kan niemand je bij helpen.
Als ik er nu naar terug kijk heb ik een vette les geleerd en dat is blijf altijd jezelf en verlies je nooit in een ander, nu in de corona tijd zit ik thuis omdat er niemand op kantoor is. Heb ik zin in te schilderen ga ik schilderen, wil ik ringen ontwerpen ontwerp ik ringen. Kom ik laat je wat zien. Dit heb ik geschilderd, ik zie mezelf die uit een mantel van verstikking komt met op de achtergrond mijn moeder.
Dit heb ik totaal niet bewust geschilderd maar is spontaan ontstaan. Is dat niet bijzonder? Deze ring heb ik ontworpen uit de trouwringen van mijn moeder, oma van mijn tante en die van mijzelf.
Dit is een ring die ik gekocht had en staat symbool voor mijn leven. De twee strepen staan symbool voor de periode dat ik met mijn man samen naast elkaar heen leefde en de spits die er tussen uit komt is de berg die ik uit een diep dal ben opgeklommen.
De reden dat ik dit verhaal met jou wilde delen is dat ik weet dat er heel veel mensen zijn die makkelijk oordelen over andere. Zo van hoe heb je je ooit kunnen laten slaan. Nou ik zal je dat zeggen, tien jaar geleden dacht ik net zo maar als je verliefd bent sluipt het er in en je hebt het niet eens in de gaten. Tot je helemaal vastloopt en je geen uitweg meer weet en met de pillen in je hand zit om er uit te stappen. Zo ver kan een narcist je brengen, Dit gun ik niemand en wil de mensen die er mee te kampen hebben gunnen om de kracht in zichzelf te vinden om voor zichzelf op te komen. Het is lastig, ik weet er alles van en het is ook niet dat ik mijn ex man zwart wilt maken, maar verdomme waarom doen mensen elkaar zo een ellende aan? Zelf begrijp ik dat mijn man ook maar een product is van zijn opvoeding en niet beter wist of kon. Waarom heb ik me al die tijd zo geschaamd hiervoor en deed ik mee aan het voor de buitenwereld doen lijken alsof alles koek en ei is. Ook voor mij was het een leer moment en ben blij hiervan te zijn verlost. Het gaat mij nooit meer gebeuren. Mensen waar ik van hou koester ik. Iemand die mij komt vertellen wat ik moet doen kan vertrekken. Het heeft me wel een stuk harder gemaakt, maar het werd tijd dat er een omslag kwam in mijn leven, ook al ging het gepaard met de dood van mijn man. Achteraf ben ik blij dat ik nu een ander leven mag leren kennen waarbij ik mijzelf mag terug vinden. Van de schuilden ben ik af maar heb wel nog altijd hulp van deze mensen die mij enorm hebben geholpen. Dat verdient wat mij betreft ook een complimentje!” Hiermee sloot Monique haar pittig verhaal af.
Monique wat ben je toch een ontzettend krachtige vrouw. Je verhaal is niet mals te noemen en zeker als je zelf van niks af weet en er pas later achter komt wat er voor keerzijde aan je relatie zat. Jouw advies is een prima advies wat je je medemens wilt mee geven. Zelf zou ik er nog aan toe voegen praat met elkaar als er problemen zijn, zonder verwijt naar elkaar maar laat het nooit zo uit de hand lopen. Nu zijn er twee slachtoffers ontstaan, als je samen had gepraat was er mogelijk een oplossing ontstaan.
Laat jouw verhaal er aan bijdragen dat mensen opener naar elkaar zijn waardoor er begrip ontstaat i.p.v. verder afstand zonder uitweg. Dank je voor je gastvrijheid waarbij ik mocht blijven overnachten i.v.m. de lange reistijd. Dat je een goede gastvrouw bent hoeft verder geen uitleg. Laten we hopen dat jouw verhaal iets los maakt bij anderen om de stap te zetten, dan was het een erg waardevolle trip waar ik met alle liefde de tijd in heb gestoken.